Yýl 1938, Gemlikte ikamet eden amcam çaðýrýnca, ilk torunu olduðum ve çok sevdiði için , ders yýlýnýn ortasýnda olduðumuz halde, babaannem beni de yanýna aldý ve yola koyulduk. O sýralarda, gerek yollarýn durumu gerekse nakil vasýtalarýnýn azlýðý ve  pahalýlýðý  sebebiyle kýsa yolculuklar bile yorucu olmakla beraber, nadiren yapýlabildiði için bir o kadar da cazipti, hele Kütahya’dan  Gemliðe gitmek bir hayli ilginçti .

Oldukça sýkýntýlý bir yolculuktan sonra Gemliðe yaklaþýrken denizi aniden  görünce, o güne

 kadar sadece senede birkaç def’a þehrimizin çukur mahallelerini basan sel ve Felent çayý denilen 3-4

 metre eni, 50-60 cm. derinliði olan, yazlarý adeta kuruyan dereden büyük su görmediðim için Ýlk Atlas

sayfalarýnda gördüðüm okyanuslarla karþýlaþtýðýmý sandým, daha sonralarý küçük bir körfez olduðunu

öðreninceye kadar.

Büyük bir þans eseri olarak okulum evimize çok yakýndý ve bahçe duvarý ile evin arasýnda 4-5

metrelik bir yol vardý, babaannem teneffüslerde mevsimine göre kuru veya yaþ meyveleri pencereden

çýkýnlarla atar, biz de arkadaþlarla paylaþýr, ziyafet çekerdik, zaten günümüzün çok saatleri bu

bahçede geçiyordu.

Okul  saatleri dýþýnda çeþitli oyunlar oynadýðýmýz bahçede ufak tefek muziplikler de

yapýyorduk. O dönemde elektriðin nimetlerinden pek faydalanýlamadýðý için sokak kapýlarýnda zil

yerine þak þak veya tokmaklar vardý, misafirler geldiklerini ev sahibine bu yolla habe verirlerdi,sokaðýn

öbür yakasýndaki evlerin þak þak veya tokmaklarýna baðladýðýmýz iplikleri çekip býrakarak komþularý

taciz ederdik , bazen yoldan geçenler de bu þakalarýmýzdan nasiplerini alýrlardý, ipliklerin ucuna

baðladýðýmýz para cüzdaný, çakmak, dolma kalem vs.yi yol kenarýna býrakýr, almak üzere elini uzattýðý

 esnada ,aðaçtaki gözcünün iþaretine uyarak duvardaki deliklerden geçirdiðimiz iple çekip yoldan

geçenin düþtüðü  hale kahkahalarla gülerdik.

Bu tip muzipliklere akýl erdirirdik erdirmesine de þimdiki çocuklara göre,  cahil  olduðumuz

önemli konular da vardý, sabrýnýzý taþýrmayacaksam bir örnek vereyim, o sene 8 yaþýnda idim,

okula emsallerimden erken-6 yaþýmda- baþladýðým için 3 sýnýfta idim, benden 1 yaþ büyük bir kýz

arkadaþým vardý, bazý konularý zaman zaman tartýþýrdýk, çok sevdiðimiz öðretmenimizin yaþý idi  o

günkü tartýþmamýzýn konusu. Ben öðretmenimizin 18 yaþýndan küçük olduðunu savunuyordum, eðer

daha büyük olsa doðururdu, yengem ý8 yaþýnda çocuk sahibi oldu diyordum,o da yaþla ilgisi olmadýðýný

öðretmenimizin evlenmediði için çocuðu olmadýðýný ve 18 yaþýndan büyük olduðunu iddia ediyordu,

tartýþma alevlenince konuyu çözmek için yengemin hakemliðine baþvurmayý kararlaþtýrdýk.

Konuyu aktarýr aktarmaz yengem - Bacak kadar boyunuzla böyle konularý konuþmaya

utanmýyor musunuz ? Aðzýnýza biber sürerim, defolun!  diyerek bizi bir haþladý ki sormayýn. Þimdi

þöyle bir düþünüyorum da bu konuda ben hiçbir þey bilmiyordum, yengem de çocuk psikolojisinden

 bihaberdi, bu azarýn üzerine benim o konuya meraklanýp yalan yanlýþ bir þeyler öðrenmeðe

çalýþacaðýmý, bunun zararlarýný hesap etmeden bizi kovalamýþtý.

                  Bugün 3 yaþýnda bir çocuðun bile leylek hikâyesine itibar etmeyeceðini göz önüne getirirsek

teknolojik geliþmelerle nerelerden nereye geldiðimiz daha iyi anlaþýlacaktýr. Ýyi mi kötü mü oldu ?

Onun tartýþmasýný uzmanlara býrakalým, saðlýcakla kalýn.