Aþkýn vuslat çizgisini geçmiþ veya sevdayý iki farklý bedenden tek bir ruha yükseltmiþ istisna ve bir o kadar da müstesna kalpler de dâhil aþkýn öyle boyutlarý vardýr ki, dokunur. Bazen sersemletir, bazen serinletir. Bazen çaðlar, bazen daðlar. Bazen durulaþtýrýr, bazen durultur. Ah aþk... Dokunur. Hem de her kalbe farklý, her sevdaya farklý dokunur. Her zamanda farklý, her mekânda farklý.

Bakýnýz, aþkýn dokunan bir olgu olduðunu, her durumda ruha nasýl iþlediðini beraber iþleyelim. Evveli; vuslata ermemiþ, kavuþmama acýsý çeken bir gönlün çaresiz çýrpýnýþlarý... Olgunlaþmamýþ bir meyve gibi dalýnda asýlý durur aþk. Yesen yiyemezsin; tatsýzdýr; kopartýp atsan, atamazsýn, canýn acýr. Atsan dahi koptuðu yerde izi kalýr, hüznü yapraklara vurur, yapraklar dökülür. Burada hüzünden ziyade dokunmasý vurgudur, belki de ne çiçekler açacak diðer dallarda, ne meyveler bitecek gövdesinde gönlün ama o olgunlaþmamýþ meyve orada býraktýðýn köþede masum, boynu bükük þekilde hep sana bakacak, dokunacak. Ya da misal; visale açýlacak küçük bir pencere gibi duracak bir kenarda, ama hiç açýlmayacak. Rüzgârýný özleyeceksin umudun, þöyle çarpýp geçse diye. Ama esmeyecek. Belkide ne kapýlar aralanacak ama o pencere gizem perdesini de çekmiþ olarak kalacak ve dilini bilmediðin en muammalý þarkýlarý fýsýldayacak kulaðýna. Dokunacak aþk. Durup durup ket vuracak geçmiþe anýlar. Hiç olmadýk anlarda içinize düþecek onsuzluk ve sizi de düþürecek sonsuzluðun arka sokaklarýna. Veremli caddeleri, cüzamlý ayaklarla çiðneyeceksiniz. Aþkýn baþkenti deðil, yalnýzlýðýn taþrasý olacak kent. Öyle yokuþlarla ülfetleþeceksiniz ki külfetine katlanacaðýnýz çýkmaz sokaklarýnýz dahi olmayacak. Her volta da bir kerte daha çizilecek zaman defterine ve her kerte kardeþ olacak ölüme. Ve dokunacak aþk kalplere.

Kavuþmuþ aþklara gelince, velev ki iki gönül birbirini sevdi, velev ki kalplerini birbirine emanet verdi, velev ki sustu hüzün, güldü yüzün; aþk yine dokunur. Belki senaryo baþkadýr ama ayný oyun oynanýr. Sevdiðiniz yanýnýzdadýr, gülümsüyordur. Beraber baþlýyorsunuzdur sabahlara gonca tadýnda. En güzel kahvaltýlar sizindir belki. Kýzartýlan her ekmek aþký anlatýr, bereketi anlatýr. Çaydanlýkta huzurla kaynarken su, buðusunda sevgi yayýlýr odanýn her bir yanýna, yaþam tadýnda. Sevgi bir aktarma otobüsü gibi olur yârin gönlünden varlýða giderken, biletini gülüþlerle ödediðin ve zaman tadýnda... Her an böyle, her an onunla. Hiç sýkýlmadan, hiç býkmadan inadýna böyle, inadýna onunla. Hayata inadýna... Ama böylesi mutluluðun zirve yaptýðý durumlarda bile hep bir soru meþgul eder gönülleri: “Ya biterse!” Siz sevdayý yaþatýrken, sevda sizi yaþatýrken hep bir çocuk çekiþtirir sýrtýnýzdan: “Ya biterse!” Bitmese de biter gibi içinize vurur ve aramýzda kalsýn bir aþk en çok biterken dokunur.

Ucu güvene dokunmayan ve ipliði sevgiyle dokunmayan her aþk dokunur. Hatta böyleleri yok olur.

Yazarken de dokunur aþk ki hem de bana nasýl dokunur! Hep usul usul sorarým kendime: “ Hangi bahane avutur?” Dokunmasa kalemimde kâðýda dokunmazdý elbet, dokunmasa geceler boyu böyle caným okunmazdý. Bu dokunuþlar deðil miydi aþýðýný sokaklara vuran ve hala vuruyor. Bak yine! Karýþýyorsun insan seline. Her renkten, her telden bir sürü insan. Yürüyorsun þehrin kalabalýk sokaklarýnda. Onsuz caddedeki insanlar bir anda yok oluyor, kalýyorsun bir anda tek baþýna. Her yer bomboþ. Sessizliðin bile yanký yapýyor tenhalýðýn akustiðinde. Kaldýrýmlar öksüz kalýyor ama yetim deðil. Evler, apartmanlar, dükkânlar sana bakýyor. Sen ise onu bekliyorsun her geçen anda, sanki bir el usulca omzunuza dokunacak da dönünce onu görecekmiþ gibi bekliyorsun. Ama olmuyor. Dünya dönüyor. Baþýn dönüyor. Sen dönüyorsun. Ama yok. O yok. Arkanda kimse yok. Bir anlýðýna yokluðu hissediyorsun. Sonrasýnda insanlar geri geliyor, sel gibi akýyor yine. Mecidiyeköy kaynýyor. Bir adým atýyorsun ve roller deðiþiyor, bu sefer þehir kayboluyor. Bir dünya insanlasýn uçsuz bir ovada. Onu arýyorsun kalabalýklarda. Ýðneyle insan kazýyorsun. Her kalbin altýna, her gözün arkasýna bakýyorsun çocuðunu kaybetmiþ anne serzeniþi gibi. Ne zaman ki bir kýrmýzý kazak görsen giyinilmiþ, heyecanlanýyorsun aþkýn verdiði refleksle. Ama olmuyor. Bulunmuyor sevgili. Sonrasýnda yavaþ yavaþ insanlarda kayboluyor, þehirde kayboluyor, sende kayboluyorsun... Onu bulacaðým derken kendini kaybediyorsun...

Ve diyorsun ki:

-Aþkta mutluluk hayal olsa da hayallere âþýk olmak mutluluk olsa da, birlikte yapacaðýmýz ilk kahvaltýnýn umudunu kendimle beraber gömerek ölsem de, meyveyi rüzgâr alýp götürse de, pencere göçse de ulu bir zelzele ile bir þiir için Roma’yý yakmýþ Neron misali kenti de versek alevlere, o ulvi elin omzuma dokunmasa da, aþkýn dokunsa da kalbime, bir sen kalacaksýn geride.