MEKTUP

               Yeni günü, günün baþlangýcý olan güneþin sahtekâr ýþýldamasýyla selamlýyorum. Yani yine tatsýz geçecek olan sensiz günü, sensiz selamlýyorum . Yine belli belirsiz sorunlar beni bulduðu gibi gelecekte bizi bulacak büyük felaketlerin de habercisi konumundaydý. Böylesi bir ortamda yaþamanýn yersiz olduðunu biliyorduk Nasýlsa nefes almak pek mümkün deðildi. Mümkün olmadan aldýðýmýz bu zor nefeslerdi yaþadýðýmýza kanýt. Gün geçtikçe çürüyorduk. Geldiðimiz bu durumu anlamadýðým gibi anlam da veremiyordum. Hangi nedenin sonucuydu bu. Belkide hayalperest tutumumuzdu bilemiyorum. Hani geleceðe dair o tozpembe saf hayallerimiz. Ne oldu þimdi? Dünün, bugüne ait umutlu hayalleri bugün içimizi yakmaktan öteye geçemiyor. Böylesi bir bilinmezliðin içine atarak gitmeni kabullenemiyorum. Þimdi nerde olduðunu, kimle olduðunu bilmeden ve bende býraktýðýn bu amansýz sorularla mücadele ediyorum. Zaman kavramýnýn anlamsýzlaþtýðý bir zamaný yaþýyorum. Gittiðin günü defalarca yaþayarak acýný yaþýyorum.

Artýk sensizliðe alýþmam gerekir. Beklide seni sensiz yaþamamýn zamanýdýr. Ýçimde garip bir kýrgýnlýkla yaþama zamanýdýr. Nerde olduðunu bilmemenin verdiði bir kýrgýnlýkla yaþama zamanýdýr.

“insanoðlu o kadar alçak ki alýþamayacaðý hiçbir þey yoktur.” derler. öyle galiba... Alýþýyorum sensiz seni yaþamaya. Her þey normale dönmüþken geçmiþten bugüne yollanan bir mektup alýyorum. Zarfýn üstünde senin ismin var. Ýçimde garip bir his, heyecan ya da korku…

Anlam veremediðim bir durum bu. Karmaþýk bir duyguyla zarfý açýyorum. Okuyorum…

“ …nasýl anlatacaðýmý bilmiyorum ama sana bile anlatamayacaðým sýkýntýlar yaþýyorum. Ve artýk dayanacak gücüm kalmadý. Senle umut dolu hayallerimiz vardý. Ama artýk dayanacak gücüm kalmadý. Özür dilerim seni bu iðrenç dünyada yapayalnýz býrakýp gittiðim için özür dilerim. Seni çok seviyorum. Ve senden son bir isteðim var: mutlu ol. Bende yaþayamadýðýn mutluluðu bul ve yaþa. Özür dilerim ve hoþ çakal…”

Ýki yýl önce yazdýðýn mektup. ve þuan elimde. Dünden bugüne yolladýðýn mektup. Sorularýmýn cevabýný bulmuþtum. Ve bu mektupla kendimden daha da nefret etmeye baþlamýþtým. Bilmeden suçlamýþtým seni. Yanýmda ikin sýkýntýlarýný göremediðim için ve seni benden koparan bu sýkýntýlarýn önüne geçemediðim için kendimden nefret ediyordum.  Senin kadar cesaretim olmadý. Bu iðrenç dünyadan sana gelecek kadar cesaretim yok. Artýk Araf’ta kalmýþ bir ruh gibiyim. Beklediðim tek þey kaldý. ÖLÜM…

                                         …         ATEÞ           …