Artýk konuþmayalým dedik, konuþtukça çözemiyoruz hiçbir þeyi… ama yine konuþtuk bu gece… ortamda içki olunca konuþmamak elde mi? bir yerden sonra ister istemez insanýn içindekiler dökülüyor dýþarýya… yine þehrin bir ucundan, diðer ucuna bakarken doldu gözlerim… gereksizdi belki ama son zamanlarda çok sýk olan birþeydi artýk bu benim için… ne zaman konu senden açýlsa, gözlerim dolup aðlamaya baþlýyordum iþte…

anlam veremiyorum bir türlü içimdeki sýkýntýlara, olanlara, yaþananlara… neden hep mutlu yaþamak, güzel yaþamak varken mutlaka hayatýmýzýn bir yerinde huzursuzluk yaratýyoruz ki kendimize inan bilmiyorum…

daha dün konuþmayalým artýk, konuþsak da çözemiyoruz dedik… ama bak bu gece yine senden, ondan, bizden konuþtuk… hatta tanýmadýðýmýz insanlar bile dinledi bizi… ne gerek vardý ki bu kadar hüzne, mutlu olmak varken ne gerek vardý bu kadar hüzne…