aþk, kimi zaman denizi olmayan bir þehirde taþ binalarýn arasýnda kaybolmaktýr… beraber yürüdüðünüz sokaklarda tek baþýna yürümek, beraber geçtiðiniz yollardan arabanýzla tek baþýnýza gitmektir… bazen kýzmaktýr ona “neden yanýmda deðilsin ki?” diye, bazense gün saymaktýr gelmesine kaç gün kaldý diye…

ona aþýk olduðun o yerin önünden geçtiðinde iç geçirmektir, “vaay be kaç yýl oldu” diye… kendini kaybedip onu düþünürken, onun evinin yolunda bulmaktýr kendini…

aþk, kimi zaman denizi olan bir þehirde dalgalarýn kýyýya vuruþunu izlerken onu düþünmektir… gelsin diye beklemek, arasýn diye gözünü telefondan ayýrmamak, sevmediðin bir þehri sýrf onun yüzünden sevmektir… bazen kýzmaktýr ona “neden yanýmda deðilsin ki?” diye, bazense gün saymaktýr tekrar o denizsiz taþ binalarýn olduðu þehirde ne zaman yanyana uyuyacaðýz diye…

sýrf onu görebilmek için saçmasapan bahaneler uydurarak evden çýkmaktýr, “iþim var sonra gelir seni görürüm” diye… kendini kaybedip onu düþünürken evin yolunu kaçýrarak, þehirler arasý yolda bulmaktýr kendini…

aþk, iki þehire sýðabilir sevgili… ancak içinde biz varsak… yoksa bu iki þehrinde “aþk”ta bir yeri olmaz…