Online Üye
Online Ziyaretçi
Söndüren mum alevini
Sağanak yağmur misali,
Yok etti gidişin ümidimi.
Buğulu camlarda parmak izimi,
Karanlıkta uçurum ürpertisi,
Bir gün duyarsın belki,
Bu, çaresizliğin sesi.
Gözlerin düştüğünde aklıma,
Bu dipsiz kuyularda,
Yansımanı görürüm batan güneşte,
Ve batmak isterim seninle,
Yok oluşumuzu seyretmek,
O derin sonsuzlukta.
Öğrendim cesareti yokluğunda,
Kaybedecek bir şey kalmadığında.
Şimdi son vermek niyetinde,
Gidişine dur demeyen bedenime,
O uçurumun kenarındayım işte.
Korkaktı,acizdi,sen ne dersen de,
Taşıyamam artık sensizliği ellerimde.
Şimdi toprak olmayacak tek şey var ise,
O da hasretinin kokusudur tenimde.