Sesim çýkmýyor uzun zamandýr, sanmayýn konuþmuyorum...
Aslýnda; çok þey söylüyorum ama duyan yok.
Sevdaya dair satýrlarca kelimeler savuruyorum,
Özleme, hasrete türküler yakýyor belki yanýk yanýk da söylüyorum,
Ama ne ben duyuyorum sesimi; nede sizler.
Bilmiyorum nerdeyim yedi kat gök mü?
Yerin yedi kat dibi mi diye düþünüyorum...
Ne gelebiliyorum sevdiklerimin yüreðine, 
Nede onlarý arkamda býra

kýp gidebiliyorum...

Kendimden kalan kýrýntýlarý görüyorum zaman zaman.
Zaman zaman kendimde bile kayboluyorum...
Ne zamandýr araftayým bilmiyorum
Ne gelebiliyorum yüreðine nede gidebiliyorum.
Senden olabildiðince kaçýyorum belkide?
Çaremidir çözümmüdür kaçmak bilmiyorum.
Durup düþünüyorum bazen; 
Ne kadar, nereye kadar, ne zamana kadar kaçar bir insan kendinden ?
Kendi olmasýný saðlayan duygulardan ne kadar saklanýr ki insan?
Dönüp duruyor beynimde bu sorular
Ne sana diyebiliyorum nede kendime inkar edebiliyorum.
Sessizce satýlarýma döküyorum bazen içimi.
Okuyup anlayanlar oluyor belki; belki hiç umursamýyor insanlar...

Kendime bile itiraf edemediðim bir sevda var içimde.
Ne söyleyip cevabý almaya cesaretim var,
Ne saklayýp derbeder olmaya gücüm...
Öyle garip bir araftayým uzun zamandýr.

Belkide seni gördüðümden beri bu araftayým... 
Ne gökyüzünde bulutlar bana arkadaþ,
Ne yedi kat yerin dibinde yanan ateþ,
Söylemeye cesaretim yok belki; ama onu kaybetmekten korktuðum duygularým var içimde...
Ne saklayabiliyorum, nede söyleyebiliyorum... 
Öyle tuhaf bir araftayým son zamanlarda,
Hayatda asýlý kalmýþ hayallerim var bu arafta.....SELDA