Gecenin bir yarýsý televizyon seyrediyorum dagýn dalgýn. Okyanuslarýn derinliklerindeki mercanlarý tanýtýyorlar. Týpký aðaçlarda olduðu gibi, mercanlarda da ortadan kesildiði  zaman kaç yaþýnda olduðunu gösteren yaþ halkalarý var. Her sene bir halka oluyormuþ. Fakat mercanlarda, aðaçlardan farklý olarak o sene yaðan yaðmurun azlýðýna ya da çokluðuna göre
o halkalar farklýlýk gösteriyormuþ. Yani o sene çok yaðmur yaðdýysa halkalar daha geniþ ve parlak, az yaðdýysa halkalar dar ve sönük renkte oluyormuþ. 

Ýþte o an aklýma garip bir þey geliyor! Gözlerimi kapatýyorum. Kalbimi çýkarýp, masanýn üzerine koyup ikiye böldüðümü hayal ediyorum. Görmek istediðim kalbime iz býrakan yaþ halkalarý deðil, ömrüme sýðdýrdýðým aþk halkalarý.

Bakýyorum; halkalarýn bazýlarý dar, sönük, bazýlarý hafif geniþ ve hafif parlak. Tam sonlara doðru ilerlerken bir halka gözüme çarpýyor. Uzaktan ýþýl ýþýl parlýyor ve halkalarýn en geniþi. Yani neredeyse bütün halkalarý içine alacak kadar geniþ! Ve ilginci o halkadan sonra kalbime hiç halka eklenmemiþ.

 Hemen o halkanýn tarihini ve kime ait olduðunu hesaplýyorum. Bulduðumdaysa sonucuna hiç þaþýrmýyorum. Yüzümde bir hüzünlü tebessüm oluþuyor. Týpký okyanusta bol yaðýþ alýpta geniþleyen mercan halkalarý gibi,

Vuslatýmýzý berzaha ertelemek zorunda kaldýðýmýz ey sevgili, iþte o  sendin...  O sene tüm bereketinle yaðýp en güzel halkayý kalbime nakþedip öylece çekip gitmiþsin.

 Ve bil ki senden sonrada hiç bir halka eklenmedi yalnýzlýðý seçmiþ þu kalbime...