.

Sussam, içten içe bir yangýný körüklerim;

Konuþsam, söylediðim her sözcük kýnar beni.

Aklýmca hep kendimi kaynaða sürüklerim;

Lakin damla olmadan ister mi pýnar beni?

Ýstemez, zira benim varlýðým kir içinde,

Mânâdan yoksun onca fikir, fikir içinde.

Ah, hem aciz, hem kötü vasýflarla adaþým!

Ýþim bu:  Boþluðumun merkezinde inlemek…

Boþluk benim yirmi beþ senelik arkadaþým;

Þaha kalkmýþ bir kere, mümkün mü dizginlemek?

Öyle her savaþçýnýn takýlmaz kemendine,

Gün geçer; palazlanýr, büyür kendi kendine.

Eðrilmiþ halat için yükünün deðeri yok,

Kývýrmakla iþi ne, yalnýz döner makara.

Bendeyse konuþmaktan ötesinin yeri yok.

Kaldým mana ve amel cihetinden fukara.

Savunduklarýmla ben zýtým taban tabana,

Ýkincim beni çokluk çevirir þaklabana.

Boþluðun pas baðlamýþ baltasýyla, beynimi,

Tam ikiye bölmekte çözümsüzlük ekseni,

Ey boþluk her cihette derinliðin ayný mý?

Çeyrek asýr ufkumda seni gördüm, tek seni!

Bazen can dostum, bazen düþmanýmdýr boþluðum,

Ýçtim onu, gayrý hiç, hiç geçmez sarhoþluðum.

Bir daire üstünde dönüp durmak acziyet,

Bilmem mümkün olur mu kalbine dek yaklaþmak?

Ýki çizgi arasý parlar da safi niyet;

Güzel fakat çok acý boþlukla kucaklaþmak.

Boþluk bir gök kuþaðý; en belirgin rengi ben…

Bu renk manzumesini yöneten ben, hangi ben?

Ne hakikate mahkûm, ne nefsime hâkimim.

Aklým kafatasýma çöreklenmiþ bir nasýr…

Gece gündüz hep ayný, ayný soru: Ben kimim?

Bu soruyu koynumda besledim çeyrek asýr.

Demirel; üç kelime: Aciz, vasat ve sefil!

Ýç içe geçmiþ mahlûk; çetrefil mi çetrefil!

.