Online Üye
Online Ziyaretçi
Ne zaman yapraklar savrulsa,
Gölgen düşer ellerime,
Ve
Keman tınısında boşalı,
Gökyüzü üzerime.
Her damla sensindir,
Her yaprak yokluğun.
Sonra
Güz sancım olursun yüreğime,
Sessiz gidişine ağlar kalemim.
Ve
Ruhuma,
Nefes olurken rüzgarın,
Yine yapraklara kazınır hüzünlerim.
Unutamadım içimdeki seni,
Yırtamadım cebimdeki resmini.
Ayazda nöbet tutarken gülüşün için,
Olamadım ya sazına tel ona yanar içim.
Nağmesi dilde solmuş mecâlim,
Hanesi gönülde talan olmuş sevdalıktır hâlim.
Ne tuttun elimi,
Ne unutturdun be zâlim.
Kanatıp yüreğimi poyrazınla,
Yine sızlattın iliğimi ayazınla.
Düşümdü,
İhtiyar bankta,
Elleri yürekten kenetli resmimiz.
Gel gör ki,
Çaresizdir yine paltom sensiz,
Düşünürüm neden olamadık biz?.
Adına kısmet dedimse de,
Üşüdüğüm mevsimsin işte sızısı kalan.
Ne zaman yapraklar savrulsa,
Suretin düşer gönlüme,
Ve
Keman tınısında çöker,
Dünya üzerime.
Her harf sensindir,
Her kelime yokluğun.
Sonra
Özlemim olursun bugünüme,
Hasretine çağlar şiirlerim.
Ve
Kalbime,
Hançer olurken yokluğun,
Yine seni okşar mısralarım.
Bülent KAYA