Uykusuz geçen geceye deðmiþti doðrusu. Güzel geçen finaller ve sýnýfý geçmenin coþkusuyla neþesi yerine gelmiþti.

‘’Bunun üzerine iyi bir uykuyu hak ettim doðrusu,’’ diye içinden geçirdi Zühal, kampüsten çýkarken. Diðer yandan da düþünmemeye çalýþýyordu olacaklarý.

En iyi ihtimalle görecekti onu iki gün sonra ama en kötü ihtimalle de sona erecekti tüm umutlarý ona dair.

Açýkçasý kabullenemiyordu gidiþatý. Ne gerek vardý ki aracý olmaya onun bir an evvel evlenmesi için. Yeteri kadar aklý baþýnda, kendi kararlarýný verecek yaþtaydý. Durduk yerde, o bile acele etmezken, Zühal’in ailesi araya girmiþ ve aile dostlarýnýn kýzýyla evlenmesi için aracý olmuþlardý. Üstelik evlilik fikri çok uzakken her iki tarafa da.

Yýlmaz Beyleri eskiden beri tanýrlar, ara ara da görüþürlerdi. Ýki yetiþkin kýzlarý vardý, gerçi pek içli dýþlý deðillerdi kýzlar Zühal’le ama yine de olgun ve düzgün kýzlardý her ne kadar fazla ortak noktalarý olmasa da. Ama iþ bu raddeye gelmiþken, açýkçasý Zühal artýk hiç haz etmiyordu onlardan. Yýlmaz Beyin büyük kýzý bir muhasebe bürosunda çalýþýyor ve evle iþ arasý mekik dokuyordu. Mazbut yapýsýyla takdir toplardý zira çok gezip tozan bir yapýsý yoktu. Laf arasýnda da söz dönüp dolaþmýþ, aralarýný yapma noktasýna gelmiþti. Durum böyle olunca da, onlarý bir araya getirip, tanýþtýrma faslýna gelmiþti ve ne yazýk ki Zühal olduðu yerden tüm bu olanlara ve olacaklara seyirci kalmýþtý. Ona düþen bir söz ya da yorum yapma hakký yoktu zira. Sonuç itibariyle, evin aklý baþýnda,  bu tip durumlardan uzak, okuyan kýzý rolündeydi. Artýk ne demekse… Ola ki, duruma müdahil olsun büyük olasýlýkla bir soruþturmaya tabi tutulup, yargýlanma ihtimali çok olasýydý.

Tabii ki, iþgüzar ailesi büyük sevap kazanacaktý onlar güzel bir yuva kurduklarý takdirde ve onun da tüm hayalleri suya gömülecekti.

Hep böyle olmamýþ mýydý ömrü boyunca… Tüm kararlarý baþkalarý alýrken, seyirci kalýyordu olanlara. Ama ne yazýk ki gelinen bu son nokta oldukça sýkýcý ve rahatsýz ediciydi.

Eve gelirken, yol boyunca yine muhasebesini yapmýþtý ahir ömrünün. Uykusuzluk da bir yandan, baþý külçe gibiydi. Eve gelmesiyle, zor attý yataða kendini. Tek ihtiyacý uyku ve olacaklarý kafasýnda ertelemekti…

Yoðun sýnav zamanlarýnda, kendini soyutlardý her þeyden hatta ailesinden bile. Okuduðu bölüm itibariyle zorlandýðý pek söylenemezdi her ne kadar zor olsa da. Onu zorlayan daha ziyade hayatýn kendisiydi gerçi henüz fazla içli dýþlý deðildi hayatla ama yine de hayat dersler kadar çözülebilesi deðildi henüz. Yeri geldi mi evin küçük çocuðu yeri geldi mi de her þeyi ayrýntýlarýyla anlatmak mecburiyetinde kalan bir mahkûmdu, her daim sorgulanan… Emir komuta zinciri halinde geliþen tutumu ailesinin oldukça zorluyordu Zühal’i. Öyle ki, onunla göz göze gelme hakký bile yoktu bir arada bulunduklarý zaman. Eh, hal de böyle olunca taþýdýðý sýfat sadece onun kardeþi sýfatýydý. Kim sormuþtu ki Zühal’e onun kardeþi olmak istiyor musun diye ama onun bu tip konularda asla ve asla söz hakký olamazdý. Sýkýcý bir durumdu tüm bu olanlar. Ama cesareti yoktu belki de, söz almak için ya da muhalif olmak için zira roller belliydi ve bunu yargýlama hakkýna da asla sahip deðildi.

Deliksiz bir uykunun ardýndan, güne merhaba demesiyle yine aklýna düþmüþtü olacaklar. Uzun bir tatil onu bekliyordu ama umurunda bile deðildi.

Aylar olmuþtu onu görmeyeli, gerçi görüp görmemesi neyi deðiþtiriyordu ki…

Annesinin gülümsemesi ile kendine geldi.

‘’Günaydýn yoksa tünaydýn mý demeliydim…’’

‘’Günaydýn, anneciðim.’’

Annesi, onun tüm dünyasýydý þu kýsýtlý hayatýnda. Babasýna asla benzemezdi ama sözünden de çýkmazdý hiçbir zaman.

En iyisi fazla düþünmemekti olacaklarý, düþünüp de ne olacaktý ki. Kahvaltý sonrasý biraz yürüyüþ yapmak iyi gelecekti kafasýný daðýtmak için. Dönüþte belki biraz alýþ veriþ yapar, ödüllendirirdi kendisini yoðun geçen sýnavlar sonrasý.

Saatine baktý. Bir günden az bir süre kalmýþtý kýz isteme faslýna. Ýþte o zaman da her þey geride kalacaktý umutlarýna dair…

Devam edecek…