Münferit bir gündü tekil hanesinde yüreðin ibibiklerin dahi ötmediði ve yüzümün örtülmediði kýlýksýz bir mintan ile arzý endam eden delici karanlýðýn gözlerindeki kora vuruldum öncelikle kör bir nokta olduðunu bildiðim kadar hayatýn üstüne üstük körü körüne de sevdiðim kadar vardý hani:

Hem yalnýzlýðý hem acýyý.

Açmakla mükellef filan da deðildir artýk kalbimi elbet kabrimi de.

Ne de olsa bir sýfýr yenik baþlamýþtým hayata:

Yaþým henüz yirmilerde þakaðýma dayalý bir kalemim filan da yoktu sadece fýrýndan taze çýkmýþ birkaç diploma ve yola koyuldum çýrpý bacaklarýmla ne de olsa nevrozu idim yalnýzlýðýn nesri ömrün bir yitim addedilse de benliðim bense keyfe keder yaþamadýðým kadar vardý hani hayatý…

Demem o ki:

Babamýn vefatýnýn üzerinden sadece birkaç ay geçmiþken yapmam gerekenleri tehir etmiþ olsam bile ilk olarak bir iþe girdim arayýþýn utkunda hayallerimin dolgun baþaklar olgunluðunda olmadýðý bir dönem.

Çünkü kendimde deðildim ve üstüme basan kasveti sadece çalýþarak daðýtabileceðime inanmýþtý öncelikle annem ben her ne kadar onunla ayný fikirde olmasam da ve iþ hayatýna fazlaca hazýr olmasam da koyuldum yola.

Burada küçük bir Es veriyorum ve aradan geçen bir seneyi yok sayýyorum hayatýmda çünkü sadece bir iskeleti andýrdýðým bedenimle ve halsizliðimle ve büyük üzüntümle verim alamadýðým iki iþ yeri idi ilk çalýþtýðým yerler.

Biri büyük bir sigorta þirketi diðeri ise bir banka.

Ne afram vardý ne tafram sadece yeni mezun bir üniversite öðrencisiydim alnýmýn akýyla bitirdiðim okullar ve yabancý dilim sayesinde çokça da ümit veren yeni yetme bir bankacý.

O bir seneyi hayatýmdan çýkardým ve sonrasýnda öylesine bir açýldým ki öyle bir kulaç açtým ki hayata.

Ve iþte ilk iki iþ deneyimimdeki tüm sýkýntýyý yok sayýp büyük hayaller kurup yeniden düþtüm yola.

Bu yazýyý bu hikâyeyi yazmama vesile olan dün þiirlerime gelen yorumdu bu baðlamda bir þiirden de ilham alýp:

Afrasý tafrasý olmayan bir insan olmanýn hüviyeti ile idealist ve çalýþkan ve mükemmeliyetçi ben/deniz.

Dünümde neysem bu günüm de aynýyým.

O zamanlar hayat ve iþ tecrübem olmadýðý için hayata illa ki pembe gözlüklerle bakýyordum ve onca geçen zamanýn üstüne hayatýn asla düz pembe bir yol olmadýðýný öðretti bana insanlar.

Geçmiþte yaptýðým hatalar elbet hata denirse…

Çünkü girdiðim her iþ ortamýnda mükemmeli hedef bildim.

Gerek bankada çalýþýrken gerek eðitim kurumlarýnda beþ kuruþ almadan sýrf eðitime ülkeme hizmet etmek adýna baþ koyduðum ideallerim ve hayallerim.

Dün dünde kalmadý ne yazýk ki.

Ve sýrtýmdan hançerleyenler yabancý olsa bile zaman geçti ve en yakýnlarým tarafýndan ihanete uðradým.

Ýþ dünyasý engin bir okyanus.

Bense parça parça b/ölündüm.

Sayýsal mezunu olsam bile sözel yetenek gerektiren baþka alanlara yöneldim.

Yabancý dilimi ise ziyan ettim.

Ücret alamadýðým dersler ve karþýlýðýný alamadýðým bedavadan yaptýðým çeviriler.

Her þeye bir nokta koymayý ben istemedim ama mecbur kýlýndým.

Ýnsan nasýl ki layýðýyla yaþamalý layýðýyla da çalýþýp son damla kanýna kadar da heba mý etmeliydi kendini etmeliydim kendimi?

Deðerli Mehmet Fikret aðabeyimin yazdýðý þiir:

Nokta özürlü yazýlarým ve de.

Çünkü nokta koymaktan kendimi harap ettim öyle ki…

Hayatýma dahi nokta koyacak zamanlardan geçtim ben.

Ve yine Sayýn Demir Hocamýn son þiirinde geçen:

Afra tafra…

Asla haz etmediðim.

Ek olarak burnu Kaf daðýnda gezenler bense aralýksýz af dilerken onlar adýna.

Her þey herkes bir etkileþim halinde ve bu dünyada her þey herkes karþýlýðýný buluyor.

Ah etmek istemesem de ahýmý alan insanlar oldu dünümde ve günümde.

Mazlum olmak.

Masum kalmak.

Neyin savýdýr sahiden de bu?

Ayný kalmak deðiþmemek.

Evet, kimseye benzemiyorum bu baðlamda biliyorum bir farkýmýn olduðunu ister negatif anlamda ister pozitif.

Ama tek bildiðim iþimi layýðý ile yapma alýþkanlýðýmdan vazgeçmediðim.

On bir senedir aralýksýz yazýyor hem de çok önemli sorunlar saðlýk problemi de yaþamýþken ailecek ve iþte bana dayanma gücü veren de tam olarak budur.

Elbet Allah’ýn takdiri.

Önce iman gücüm sonra da dinmeyen esintisi duygularýmýn.

Hem hüzün.

Hem mutluluk.

Ýç içe girmiþ iken.

Hem yaþamak.

Hem ölüm…

Son on yýldýr sevdiklerimle sýnanýrken.

Ölene deðin de deðiþmeyeceðimi üstüne basa basa vurguluyorum.

Edebiyat adýna güzel bir þeyler yapma çabasý içerisindeyim ve karþýlýðý adeta bir paradoks.

Sözcüklere olan sevdam.

Kelime oyunlarý.

Sonsuzluðun minvalinde yaþadýðým ve yaþattýðým hayallerim.

Her þey bir girift de ayný zamanda.

Meslek hayatýmda zirveyi görebilirdim öyle ki zirveden de bir giriþ yaptýðým doðrudur ve iþte o çan eðrisi.

Tüm suçu da üstleniyorum çünkü olmasý gerektiðinden çok fazla bir performans ve gayret gösterdim çalýþtýðým iþlerde deðiþtirdiðim eðitimini yeniden aldýðým mesleklerde.

Maddiyat denen olguyu da elimin tersiyle itip çalýþma hayatýma son noktayý da koydum iþte ister istemez.

Bu baðlamda üç noktamla yaþýyor kalemle meþk eyliyorum.

Ýki üstadýma:

Deðerli Mehmet Fikret aðabeyime ve deðerli Demir Hocama çok teþekkür ederim çünkü yazdýklarý son iki þiir bana çok þey ifade etti.

Bense bir noktadan fazlayým.

Hayatý dahi noktalamak isteyen ben/deniz…

Ve iþte üç noktalarla hayatý duygularýn zirvesinde yaþar ve yazarken…

Bu yazýmý sevgili Edebiyat Evi aileme ithaf ediyorum.

Bana çok þey katan deðerli hocalarýma tek tek teþekkür ederim.

Haklarý çoktur bende.

Ve iþte hayatýmda ilk defa bir þeye nokta koymadan baþ koyduðum yoldayým.

Defalarca nokta koyma noktasýna gelmiþ olsam bile…

Sonsuz saygýlarýmla sevgilerimle sevgili Edebiyat Evi ailem…