‘’Elleri vardý, siz bilmezsiniz
Ben tek baþýmaydým, onlar ise yalnýzdý
Þubattan kalan bir gece yarýsýydý sanki bütün caddeler
Yine yenik ve gazetesiz ayrýlýyorduk bir çaðdan
Çaðýn caný cehenneme
Cennet nereye düþer þimdi
Annesinden dayak yerken sorunca çocuk…’’(Alýntý)

Þubatýn çekiminde sayýklýyorum yeminlerimi.

Unutulmuþluðun kültüründe saklýyorum kendimi kaybolmanýn ertesi doðmakla iþtigal filan da deðilim artýk ve elimden alýnan oyuncaklarýmýn yasýný tutuyorum gözümü her açtýðýmda yaþadýðým yalnýzlýðýn izini sürüyorum bir düþ torbasýnda saklý çinko gibi ya da tombala dediðim kýþ akþamlarýnýn hasretini çekiyorum mademki ben de doðdum bir artýk yýlda Þubatýn yirmi dokuzunda.

Ne bir gün erken ne bir gün geç.

Telaþla annemin daldýðý o doðumhane.

Tapusu bende hayatýn hali hazýrda aðladýðým kadar annemin sayýkladýðý o dokuz ayýn yasýný tutuyorum.

Ne bir gün erken.

Ne bir gün geç.

Ben artýðým.

Ben atýk bir varlýðým.

Batýl ruhlarýn damgaladýðý.

Yalnýzlýðýn ýrgatý annesiz bir çocuk olmanýn da vebali iken boynuma…

Öyle ya…

Doðumu gecikmiþ bir kadýndan arda kalan pýhtý misali gözümü açtýðým artýk yýlýn Þubat ayý ve yirmi dokuzu ve eðer ki annem erkenden alýnsaydý o doðumhaneye ve eðer ki ben doðsaydým ayýn yirmi sekizinde annem kan kaybýndan ölmeyecekti.

Ben günahkârým.

Ben vebalýyým.

Ben yaralýyým.

Ben öksüzüm annemin kokusunu duymadýðým kadar memesine yapýþmadýðým ve sütannemin kollarýndan baþkasýný tanýmadýðým kadar yalnýzým ve lanetliyim.

Gün geçiþken.

Hayat akýþkan.

Þubatýn yirmi dokuzu her dört senede bir tünediðim artýk yýlýn veryansýn ettiði kâh bir sancý kâh bir sanrý.

Ve de o büyük aldatý…

Ayrý düþtüðümsün anne, gözümden düþtüðünden çok evvel aþka ýrak þehirlerde yaþanan kýtlýk misali kýt kanaat sevenlere inat kýtlýktan çýkmýþçasýna sevmiþtim seni…

Ruhumdaki izdihamýmsýn tek farkla öncemden.

Yüreðin kozasýnda ihtimamla sakladýðým düþmek bilmediðin yakamdan ýrak diðer yakama senin de benim de varamadýðým.

Beylik sanma bu aþký: ne beyzadesin sen ne de ben bir sultan varsa yoksa frapan sözcüklerin çözeltisi ruhun imgeleri de çöktü mü dibe çaðýrdýðým ruhun gelip de konduðu senin yerine yerimden yurdumdan olduðumsun bir yetim gibi bir öksüz gibi çýplak ayaklarýma týrmanan akrep gibi.

Akrebin yelkovaný solladýðý zamanýn ruhusun bedeninden sökün eden her duygunun duygusuzluðunda saklý bir týnýsýn tanýsý konmayan bir hastalýk misali yüreðimi kemiren ruhumu esir alan yüksünmediðim kadar da seni sevmekten sevebildiðimden de öte baþýmýn tacý bir þapkasýn rüzgâr her uçurduðunda kelimin gözüktüðü rüzgâr her ýskaladýðýnda yere kapaklandýðým tümseðimsin tünediðim aþkýn kaç karatsa deðeri bir kýraç toprakta kuruyan köküsün varlýðýmýn.