Belki de hata yapmaktayým þu an. Zira tek bir mektupla çok þeyi ifade ettiðimi sanmýþtým. Aslýnda bunca yýlý deðil bir mektuba fasiküllere sýðdýrmak mümkün deðilken, bu ikinci mektup bile yeterli gelmeyecek. Ama söz, bir üçüncüsü olmayacak, en azýndan kendime olan saygýmdan dolayý mecburum buna. Kim bilir; belki de hiç kalkýþmamalýydým ama mecbur kaldým: Ýçim o kadar dolu ki…

Seni tanýdýðým kadarýyla; biliyorum ve yürekten hissetmekteyim ilkini okuduðunu. Senden bir cevap beklemiyorum, beklemedim de ve beklemeyeceðim. Çünkü sessizlik kuþandýðýn zýrhýndýr. Hep bunu yaptýn… Ýnsaný çýldýrtan bir sessizlik ile kamufle ettiðini sandýn duygularýný, kýzgýnlýklarýný ve hatta kýskançlýklarýný. En azýndan bunu biliyorum sana dair. Hoþ bilmesem de bir þey fark etmez artýk bu saatten sonra.

Ve bildiðim bir þey daha var: Senin de bildiðin ve kendine bile itiraf edemediðin. Tamam, tamam söylüyorum ama öncelikle…

Hani sevginin kutsallýðýna inanan bir azýnlýktýk ya biz yoksa yanýlýyor muyum? Ya da þöyle mi demeliydim…

Zikredilen bu duyguda bana yeterli derecede yer ayýrmamýþsýn, artýk eminim bundan. Söyle bana, iki insan birbirinin niçin sever, hadi itiraf et.

Senin yerine, cevabý ben veriyorum: Bir sebebi olmasý gerekmez iki kiþinin birbirini sevmesi için. Sadece sever, duyumsar, baðlanýr, içinden gelir sevmek. Benim seni sevdiðim gibi ya da sayýsýz insaný özümsediðim gibi hatta benden asla haz etmeyenleri kabullendiðim gibi…

Ya cinsiyet denen faktör. Bunun da hiç biri önemi yok diðer taraftan ve önemi olmadýðýný sen de biliyorsun. Üstelik aþk da olmasý gerekmez karþý cinsi severken. Dostluk, yakýnlýk, samimiyet oldu mu iþin içinde herkesi sevebilirsin: Kadýn, erkek, çoluk çocuk, genç, yaþlý ve tabii ki dýþ görünüþü ya da farklýlýklarý göz önünde bulundurmadan…

Üstelik sevginin katmanlarý da farklýdýr. Her þeyi içinde barýndýrýr sevgi denen mefhum. Pek çok alt katmaný vardýr sevgiyi pekiþtiren.

Yine söylüyorum: Ne çok þey birikti içimde sana anlatmak istediðim ama artýk hiçbir önem arz etmiyor. Hüzünlerim, mutluluklarým, heyecanlarým; hani önceleri seninle paylaþtýðýmý sandýðým ve paylaþtýðýmý düþündüðüm ve paylaþmaya devam edeceðime inandýðým.

Gerçekleri artýk çok net bir þekilde görüyorum. Önceleri de görüyordum belki de sadece görmezden geliyor ve süreci durduruyordum.

Ne yazýk ki her þey nihayete erdi ikimize dair ne varsa hem de. Senin tarafýndan da sonlandýrýlmadý üstelik. Ben de artýk son noktayý koyuyorum. Hep bir virgülle devamý gelir diye boþ yere bekleyip durdum. Bunu ister saflýk, ister iyi niyet, ister ise aptallýk diye adlandýr, artýk sana kalmýþ.

Ne virgülmüþ ama koy koy bitmedi. Ama zaman çoktan geldi de geçiyor bile. Dedim ya, son noktayý koydum gitti ve mektubumun nihayetinde de göreceksin bunu. Zira devamý gelmeyecek artýk bu mektuplarýn. Seninle paylaþacak hiçbir þeyim kalmadý çünkü.

Acýlarýmý içime attým, daha da sayýsýz duyguyu üstelik. Ya sevinçlerim mi… Çok þükür ki; senin haricinde de insanlar var çevremde: Yüzlerini görmediðim, hiç konuþmadýðým ve hatta yakinen tanýmadýðým. Ve bir þekilde anlaþýldýðýmý, duyumsandýðýmý biliyorum.

Hayal kýrýklýklarý ise devam etmekte diðer taftan, eskisi kadar yoðun olmasa da. Sanýrým senin yanýna gömeceðim onlarý da kýsa zaman içinde. Aslýnda inanamadýðým þu ki; nasýl beni gözden çýkardýn. Bunu hala kabul edememiþ gözükmeme bakma. Az çok tahmin edebilmekteyim sebebini. Senin de dilin varmýyor deðil mi itiraf etmeye. Merak etme, dile getirmeyeceðim bunu çünkü bazý þeyler saklý kalmalý. Ama en azýndan içim rahat çünkü suçsuz ve mazlum olduðumun bilincindeyim. Ve çok þükür ki; kendime olan sevgi ve saygýmý ömrüm boyunca muhafaza ettim ve Allah’ýn izniyle de bunu korumak adýna mücadele etmekten vazgeçmeyeceðim.

Aklýma gelmiþken… Elindekilerinin kýymetini bil ve gör artýk. Sayýsýz insanýn sahip olamadýðý çok þeye sahipsiz zahir. Ve senin sahip olduklarýnla hep gurur duydum. Oysa ki sen…

Boþ ver… Ben yetinmeyi bilirim. Üstelik Allah herkese verir rýzkýný.

Senin gözünde ne çok þeye sahiptim, deðil mi… Ya iþin aslý… Bakýþ açýsýna göre deðiþir neyimin olup olmadýðý. Ama þükretmek önemli olan, sen de bilirsin, hani hep derdin ya…

Son bir þey daha söyleyip, bitiriyorum…

Ben seni çok ama çok sevmiþtim. Ya sen… Aslýnda sen de beni sevmiþtin… Bakar mýsýn; hala kandýrýyorum kendimi. Dedim ya, ben iflah olmaz bir hayalperestim.

Merak etme; artýk irdelemeyeceðim biten dostluðu. Demek ki; bu izafi iliþkiye giydirdiðin kýlýfý seneler boyu fark edememiþim. Zor ama kabullendim artýk, hak etmediðim onca þeyi kabullendiðim gibi.

Bir de þu muhafaza ettiðin sessizliðin; hani, sana en çok ihtiyaç duyduðum zamanlarda benden kaçýp, sýrt dönmen. En çok da bunu affedemiyorum…

Ne kadar çok ‘’en’’ var deðil mi; dile gelen ya da gelmeyen. Ne yazýk ki benim ‘’enlerim’’ hep yarým kaldý. Bak, þu an olduðu gibi: En sevdiðim insan iken, þimdi en umursamadýðým insan oldun. Ve ne yazýk ki; buna da sebep sensin. Demek ki olmayan bir þeyin ardýndan, bunca zaman boþuna yas tutmuþum: Adý her ne ise ya da sen her kim isen…