1.Bölüm:

Son bir kez daha dönüp baktý aynaya.

Son rötuþlarýný yaptý makyajýnýn.

-Of, çok mu abarttým ne, diye de söylenip duruyordu bir yandan.

Oldum olasý sevmezdi makyaj yapmayý. Hep, kýzardý da aþýrý makyaj yapanlara. Bir yandan da kendine kýzardý. Onu ne ilgilendirirdi ki kimin ne yapýp yapmadýðý.

Gri kazaðýyla uyumlu eteði ve ceketi ile oldukça þýk ve bir o kadar da ciddi bir görüntüsü vardý. Kýsaca her zamanki hali. Abartmayý sevmezdi ama bir o kadar da dikkat ederdi görünümüne. Gerek kendine olan saygýsý gerekse iþ dünyasýnýn getirdiði bir sorumluluktu kýyafetlerine gösterdiði özen. Hele ki ilk intiba her zaman için öncelikli ve önemli bir noktaydý. Gerçi ilk görüþmesi olmayacaktý Rýza Beyle ama mademki bir iþ görüþmesiydi gideceði randevu daha da özenli olmasý gerekiyordu.

Tesadüf eseri karþýlaþmýþlardý Rýza Beyle. Öyle ya; ne önceden planlanmýþ bir karþýlaþmaydý ne de birileri aracýlýk etmiþti.

Bir hafta evvel ziyarete gittiði arkadaþýnýn iþ yerinde baþlamýþtý tanýþýklýklarý. Ve birkaç kez bir araya gelmiþlerdi ayný iþ yerinde.

Rýza Bey bir inþaat þirketinin sahibiydi. Ve acilen bir yardýmcýya ihtiyacý vardý. Sýk sýk yurt dýþýna çýktýðý için iþlerini güvenle teslim edeceði, iþleri çekip çevirecek bir asistan arýyordu iþin aslý. Zira ne zaman yurt dýþýndan dönse illaki yokluðunda bir takým þeyler ters giderdi. Aradýðý özellikleri görüþmeye gelen adaylardan hiç birinde bulamamýþtý. Zira hepsi de aklý beþ karýþ havada ve yeterli vasýflara sahip olmayan kiþilerdi. Hele ki önerdiði yüksek maaþ hepsinin baþýný döndürmüþtü.

Gözünden anlar ve tanýrdý karþýsýndakinin güvenilir olup olmadýðýný. Ciddiyet, deneyim ve mesuliyet duygusu arýyordu çalýþacaðý kiþide. Ne yazýk ki bu vasýflara uygun biri çýkmamýþtý henüz karþýsýna.

Sema oldum olasý prensip sahibi ve mesuliyet duygusu aðýr basan biriydi. Her daim ön planda tutardý sorumluluklarýný: Gerek özel hayatýnda gerekse iþ yaþantýsýnda. Üç ay evvel ayrýlmýþtý çalýþtýðý þirketten. Büyük bir borç bataðýnda olduðu için çalýþtýðý yer zorlanmaktaydý elemanlarýna ödeme yaparken. Ve aylarca sabretmiþti Sema çünkü yürekten baðlýydý gerek iþ yerine gerekse iþ arkadaþlarýna ama ne var ki onun da mesul olduðu bir ailesi ve harcamalarý vardý. En sonunda da yollarýný ayýrmýþtý çalýþtýðý yerle. Ne kýrgýnlýk söz konusuydu ne de kýzgýnlýk. Dostane bir þekilde el sýkýþýp patronuyla tüm arkadaþlarýyla vedalaþtý. Ne uzardý ne de kýsalýrdý iþine devam etseydi. Sabredeceði kadar sabretmiþ ve noktayý koymuþtu en sonunda.

Ýnþaat sektöründe ne deneyimi vardý ne de tanýdýðý. Ama hep derdi Sema:’’Tek referansým ve en büyük sermayem beynim ve bilgimdir.’’

Rýza Beyi etkileyen de bu olmuþtu. Üstelik maaþ konusunu da konuþmamýþlardý. Buna raðmen Sema’nýn yaklaþýmý ümit vaat ediyordu iþ disiplini açýsýndan.

Ablasý ile ayný evi paylaþýyorlardý. Gerçi þunun þurasýnda ne kadar kalmýþtý ablasýnýn evlenip, oturduklarý evden ayrýlmasýna. Uzun süredir niþanlýydý Aylin. Sema’dan beþ yaþ büyüktü ama ablalýk vazifesi yapan hep Sema olmuþtu bu güne deðin.

Babalarýný altý yýl evvel kaybetmiþlerdi. Genç yaþta veda etmiþti adam hayata. Ani geçirdiði kalp krizi koparýp almýþtý onu ailesinden. Gerekli müdahale erken yapýlsaydý kurtarýlma ümidinin olduðunu söylemiþti doktorlar. Ne var ki pazardaki tezgâhýnýn baþýnda bir müþterisiyle tartýþýrken bulmuþtu onu ölüm. Ambulans gelene kadar etraftakilerin yaptýðý ilk müdahale de iþe yaramamýþtý.

Ömrü boyunca pazarcýlýk yapmýþtý adam. Bu þekilde geçimini saðlýyordu ailesinin. Baþka iþ gelmezdi elinden. Ve canla baþla çalýþýp iki kýzýný da okutmuþtu her türlü zorluða raðmen.

Babalarýný kaybettikten üç sene sonra da annelerini topraða vermiþti iki kardeþ. Þimdi yapayalnýz kalmýþlardý onlarýn ardýndan. Bu yüzden de birbirlerine aþýrý düþkündü iki kardeþ.

Annelerinin kaybýndan sonra Aylin üniversitedeki kaydýný dondurmuþ ve bir maðazada çalýþmaya baþlamýþtý.

Ve Sema’ya da izin vermemiþti okulunu yarým býrakma konusunda. Her þeye razý gelirdi ama Sema’nýn okulunu yarým býrakmasý ona yapýlacak olan büyük bir haksýzlýk olurdu.

Zehir gibiydi Sema. Öðrendiðini asla unutmaz ve inanýlmaz akýllýydý da.

Hayalleri vardý Sema’nýn. En büyük isteði bir yandan çalýþýp bir yandan da akademik kariyerini yapmaktý. Fakat böylesi aðýr þartlar altýnda oldukça zor gözüküyordu bir koltuða iki karpuz sýðdýrmak.

Babalarý sigortalý bir iþte çalýþmadýðý için onlara baðlanan bir maaþ da söz konusu deðildi. Anneleri de öldüðü güne kadar durmaksýzýn çalýþmýþtý.

Ne yazýk ki ikisi de yitip gittikten sonra acýlarýna bir de geçim sýkýntýsý eklenmiþti. Ýki odalý bir eve geçmiþlerdi kirasý daha ucuz olan. Ama tüm çabalarýna raðmen iki yakalarý bir türlü bir araya gelmiyordu.

Aylin evlenmek için kardeþinin okulunu bitirmesini beklemiþti ve bu yüzden de geciktirmiþti yuvasýný kurmayý.

Dalgýn dalgýn baktý aynaya bir kez daha Sema. Nasýl da karýþýktý kafasý. Çok özleyecekti ablasýný evlendikten sonra.

-Býrak bunlarý,

Deyip çýktý odadan. Ama ne var ki içindeki sýkýntý bir türlü bitmek bilmiyordu. Özellikle son birkaç ay boyunca sürekli bir sýkýntý peyda olmuþtu. Eþlik eden baþ dönmesi ve kulaklarýndaki uðultu da cabasýydý. Biliyordu sebebini aslýnda Sema. Uykusuzluktu buna tek sebep ve bitmek bilmez sorunlar.

Eskisi kadar canlý ve mutlu deðildi.

Çalan cep telefonunun ýsrarcý melodisi ile kendine geldi.

Ablasýydý arayan. Belli ki ondan ses çýkmayýnca merak etmiþti.

-Alo, abla,

Demesiyle karþý taraftan boðuk bir ses geldi.

-Alo, abla sesin gelmiyor. Abla orda mýsýn?

Der demez bir erkek sesi peyda oldu karþý tarafta.

-Sema Hanýmla mý görüþüyorum?

Evet de siz kimsiniz? Ablamýn telefonun sizde ne iþi var?

-Hanýmefendi, ablanýz bir kaza geçirdi. Hemen hastaneye gelmelisiniz. Endiþelenecek bir þey yok. Adresi veriyorum, yazýyor musunuz?

Demesiyle neye uðradýðýný þaþýrdý Sema. Alelacele yazdý adresi.

Böyle bir þey nasýl olabilirdi ki. Daha bir saat evvel görüþmüþlerdi. Hatta iþ görüþmesinden sonra beraber yemek yiyeceklerdi.

Çýlgýn gibi attý kendini dýþarý ve gördüðü ilk taksiye bindi. Kan beynine sýçramýþtý.

Binlerce düþünce geçiyordu zihninden yol boyunca. Daha da hýzlý gitmesini söyledi þoföre. Bir yandan da aðlamaya baþlamýþtý. Ne yapardý ablasýna bir þey olduysa. Üstelik kazayla ilgili hiçbir teferruat da vermemiþti telefondaki adam. Normalde ablasý yürüyerek giderdi iþ yerine. O kadar yakýn bir mesafedeydi ki evleri.

Üstelik trafik kurallarýna sonuna kadar riayet ederdi Aylin. Yeþilde bile geçerken dikkatlice bakardý etrafýna.

Demeye kalmadan araba vardý hastaneye. Alelacele parasýný verip attý kendini arabadan dýþarý.

Hangi servise gitmesi gerektiðini bile bilmiyordu. Büyük ihtimalle acilde olmalýydý ablasý. Allah vere de ufak tefek sýyrýklarla atlatmýþ olsun, diye de geçiriyordu içinden.

Tam acile yönelmiþken bir polis memuruyla burun buruna geldi.

-Sema Haným siz misiniz?

Devam edecek…