Mademki muhakeme yeteneði bahþedilmiþ biz insan denen varlýklara mümkün mü iç hesaplaþmaya gitmemek.

Mümkün mü kýyaslamamak zihnimizi iþgal eden düþünceleri kabul gören deðerlerle ve mümkün mü yadsýmak olmasý gerekeni eðer ki vuku bulan çok farklý bir boyutta seyretmekteyse.

Yüzyýllar evvelinde yüce düþünür Hz. Mevlana’nýn bugünlere eriþen naif dokunuþuyla:

‘’Her þey düþünceden ibarettir, gerisi et ve kemiktir.

Gül istersin gülistanlýk olur, diken istersin dikenlik olur.’’

Çoktan insanýn özüne vakýf olmuþ hem de zamanýmýzdan yüzlerce yýl evvel.

Bizleriz düþünce mekanizmamýzý yöneten ve gidiþatý belirleyen. Ve yine biz insanlarýz düþünce ve duygu devinimi ile hayatýmýzý biçimlendirip rotasýný belirleyen. Aslýnda her birimiz kaptanýyýz seyrindeki geminin ve yolculuðumuzun seyrini yine biz belirliyoruz pek tabii ki kader denen mefhumu da göz ardý etmeden.

Ne ekiyorsak karþýlýðýnda edindiðimiz de ayný paralelde. Sevginin ve tüm müspet duygularýn getirisi yine güzellik ve mutluluk olarak yansýmakta bizlere.

Günümüze uyarladýðýmýzda hep ayný söylemle karþý karþýyayýz:’’Ýyi düþün iyi olsun.’’ Bu alanýnda tüm uzmanlarýn ortak paydada buluþtuðu bir öngörü neticesinde. Kýsaca her þey düþünceden ibaret.

Savunulan bir düþünce mekanizmasý buraya kadar bahsi geçen ve kabul gören de insanýn özünde taþýdýðý iyilik ve tüm müspet oluþum.

Buna istinaden madem ki her birimiz Yaradan’ dan bir parçayýz kötü olmamýz asla kabul görmemekte.

Ýþte savunulan ve þahsýmýn da sonuna kadar bu düþünce sistemi ile hareket etmesindeki tek etken: Özümüz ve yetilerimiz…

Evet, her þeyin farkýndayým; farklýlýklarýný insanlarýn ve sahip olduðum farklý yönlerimin de. Ve tüm bu farkýndalýðýma raðmen ayný cephede sürmekte tüm savaþým. Savaþ demeyelim de hayatta kalma mücadelesi diye adlandýralým. Kýsaca her birimizin ilk günden beri uðrunda mücadele verdiði…

Kazanan ve kaybeden kim olursa olsun hangimiz kopabiliyoruz ki hayatla olan baðýmýzdan?

Mümkün mü zira pamuk ipliði deðil kurduðumuz bu bað. Karakterimizin, mizacýmýzýn ve sahip olduklarýmýzýn da nezdinde gün geçtikçe daha da kuvvetlenen ve yaþama sevincimizi pekiþtiren…

Ve eþliðinde ne varsa duyumsadýðýmýz ve kim varsa sevip baðlandýðýmýz.

Kimlerin ne çok beklentisi var kim bilir; hele ki yaþý kemale ermiþ biri olarak daha yeni yetme bir ergenin taþýdýðý tüm o çömezlik dönemine ait sayýsýz hayal ve yaþama sevincine sahip olmak gibisi var mý? Ve beni her daim canlý ve genç tutan sayýsýz beklenti eþliðinde tabii ki.

Bizleri yoktan var edip yine bizi ebediyette kucaklayacak olan yüce Rabbim öyle komplike bir yapý ile donatmýþ ki insan denen mefhumu çözebilene aþk olsun.

Ya bizlere ne demeli: Hiç ölmeyecekmiþ gibi nasýl da kendimizi hayatýn kollarýna býrakmýþýz ve savrulup gidiyoruz o rüzgâr hiç dinmeyecekmiþçesine.

Kimlerle muhatap oluyoruz bu düzenekte? Ya gördüklerimiz ya da gördüðümüzü sandýklarýmýz? Ne ya da kim ne derece önem arz edebilir ki bizler için?

Hayal ile karýþan onca gerçek. Ya da nasýl görüp kabullenmek istiyorsak zihnimizde ilgili kiþiye geçirdiðimiz o kýlýf. Belki de gerçek sandýðýmýz sayýsýz yüz ve sayýsýz maske. Bizlerin maske takýp takmadýðý ise tartýþýlýr ve ne yazýk ki çoðunluðumuz uymakta bu suni gidiþata.

Hep sormuþumdur kendime ve halen de sormaktayým: Nedir gerçek ya da kimdir gerçekten olduðu gibi görünen?

Keþke cevabýný bilebilsem ya da bilebilseydim. Nasýl da isterdim gerçek ile algýlamadaki seçiciliðin arasýndaki farký çözmeyi. Zira kiþi kendi gibi bilirmiþ karþýsýndakini, diye genel kabul görmüþ bir inanýþ var. Hep de peþinde koþtuðum ve hayatý ucundan yakalamaya çalýþtýðým ve sayýsýz kere yanýldýðým bir düstur.

Ne aptalým ne de þüpheci. Ama itiraf etmem gerekirse iyi niyet ve sevgi gölgesine sýðýndýðým iki ana mefhum, ömrüm boyunca hem de. Zira kendimle ilgili yadsýyamadýðým bu iki gerçek sayesinde iletiþim kurabiliyorum hayat denen mefhumla.

Nasýl da isterdik sonu olmayan bir ömre sahip olmayý ama ne yazýk ki belli bir zaman diliminde seyretme bize biçilen vakit aralýðý.

Ya yaþama sebebimiz? Hep ama hep mutlu olmak adýna ve dünyevi tüm nimetlerden yararlanmak ile ilintili. Nasýl bir gidiþatýn eseri ya da yýkýmý ise artýk yaþama sebebimiz.

Bir o kadar da sayýsýz bilinmezlik ile dolu insanoðlunun her biri. Bir insan nasýl dile getirebilir ki kendisiyle ilgili tüm gerçekleri tüm açýklýðýyla. Kimi kusurunu saklar kimi yalanýný kimi niyetini kimi ise duygularýný. Olabildiðimiz kadar þeffaf olsak da ne yazýk ki kendimizden bile sakladýðýmýz sayýsýz gerçek var hatta ve hatta bilinçaltýnda gizlenmiþ ve farkýndalýðýnda olmadýðýmýz nicesi…

Neler neler geçmekte kalplerimizden ve bir tek O vakýf bunlara. Bir tek O farkýnda içsel yolculuðumuzun yörüngesine. Ki bizler nasýl da çoðu zamanda yörüngeden sapýp uydusu haline gelmekteyiz meftun olduklarýmýzýn. Aþk gibi, ihtiras gibi, hýrs gibi, ego gibi…

Ne dört duvar arasýnda yaþananlarý tam anlamýyla bilmek mümkün ne de duyumsanýp gönülden isteneni, arzu duyulaný.

Öte yandan çok rahat bir þekilde hemen hükme varýlýr. Nitelendirilmek, sorgulanmak ve belli kalýplara sokulmak: Tam da olmasý gereken çoðunun nezdinde ya da uyum gösterilmesi gereken ne varsa.

Kolaydýr yargýlamak hem de öyle ivedilikle iþler ki bu süreç farkýna bile varamazsýnýz neyin ne ölçüde ve hangi hýzla karara baðlandýðýný.

Ne varsa subjektif algýdan geçen ve her ne ise netlik kazanmamýþ. Ve sona erer celse, anýnda karara varýlýr: Müebbet ya da daraðacýnda sallandýrýlýr sanýk diye addedilen maðdur.

Kimdir suçlu olan ya da nasýl bir süreç iþlemiþtir hükme varan yolda.

Ne önemi var ki zira bir kez söylenmiþtir son söz ve kýrýlmýþtýr kalem. Ne telafisi mümkündür ne de itiraz edip yargýya gitme hakký vardýr. Zira yetkili merci hükmetmiþtir her ne kadar kendi bile inanmazken ya da kandýrmýþken çoðunluðu.

Ýþte tam da bu noktada baþlar kifayetsizlikler üstelik her iki taraf açýsýndan da. Zira karýþýr roller ve maðdur ile suçlu rol deðiþimine giderler. Kimdir suçlu ya da haklý olan ne oranda kazanmýþtýr bu payeyi.

Döngü iþler de iþler, roller çalýnýr, hayatlar kayar gider ve susar maðdur sonsuza dek hem de. Susmalýdýr da zira sarf edeceði her kelime daha da zora sokar onu.

Döngü iþler, iþler ve çarklarýn arasýnda yitip gider yaþamlar, çalýnýr hayaller, yozlaþýr da yozlaþýr düzenek, küflenir hatýralar ve yitip gider kimin ne hayali varsa…

Konuþmak öylesine çýkmaza sokacaktýr ki ama yine de el aman deyip bir fýrsat arar maðdur konuþup temize çýkmak adýna. Bu sefer de kelimeler düðümlenir boðazýnda. Ne zordur haklý iken haksýz duruma düþmek. Ne zordur sevip nefret edilmek. Ne zordur kalabalýðýn içinde yalnýz kalmak. Ve ne zordur duyumsanmamak oysa iliklerine kadar duyumsarken.

Þartlar daha da çetrefilli hal alýr, yýkým aðýrlaþýr, yaþlar eþlik eder.

Acýma duygusu bir kez körelmiþtir baðnaz yüreklerde, merhamet çoktan Hakkýn rahmetine kavuþmuþtur.

Ya yürekte saklý olanlar…

Kim bilir kaçýnýz kaç kere yargýsýz infazda hüküm giymiþsinizdir. Ve eþliðinde ne çok hüküm giymiþ hayal kayýplara karýþmýþtýr.

Devreye giren kadere müdahale etmek ne mümkün. Eþliðinde çaresizliðin…

Nedir doðru ya da doðru denen neyi nitelemektedir?

Kimin doðrusu neye göre kabul görmüþtür ve neden çeliþir diðerlerinin doðrusuyla?

Ýstediðiniz kadar esnetin kurallarýnýzý ve kanunlarýnýzý. Eðer ki çatýþmaktaysa genel kabul görenlerle ne derece önem arz edebilir ki?

Objektif bir açýlýma yönelmiþ sayýsýz öznel yargý: Acý ama gerçeðin ta kendisi.

Zira nitelik deðildir önemli olan, üstün olan sayýsal çoðunluktur kabul gören.

Ýnsanýn özü olarak nitelendirdiðimiz kavramla baþlayan o uzun yolculuk ve günümüzde tüm yaþananlarýn özeti.

Zordur tüm bunlara göðüs germek ve zordur sessizliði bir ömür boyu muhafaza etmek ama dedik ya öðretiler bunu emreder her daim: Sus ve sabret.

Diðer bir deyiþle düzenli aldýðýnýz bir gýda takviyesi gibi dogmalarýn ve öðretilerin esiri olduðunuz ve çýrpýndýkça sizi içine çeken bir kýskaç asla karþý koyamadýðýnýz.

Görünmez bir ele tutunmak isterken nasýl da kýrýlýr tutunduðunuz o ince ve naif dal tam da yüreðinizin kýrýlýp paramparça olmasý gibi. Kolaysa bir araya getirin kýrýk parçalarý.

Sayýsýz katmanýn altýnda gizli saklý sayýsýz gerçek ama diðer yandan ötelendiði kadar ötelenmiþ olan…

Ve tek gerçek: Sizi siz yapan bileþkelerin meydana getirdiði bir bütün ki sayýsýz etmen, sayýsýz yaþanmýþlýk ve sayýsýz hayalle bezeli, korunup kollanan.

Herkes ikinci bir þans hak ederken sizin geride kalan tek þansýnýz yanýp sönen umutlarýnýzdýr. Öncesinde ýþýl ýþýl aydýnlanmýþken umut aðacý þimdi üzerinde sadece üç beþ yaprak, üç beþ ýþýk kalmýþ olan…

Aslýnda yaþamýn ta da kendisi: Umut diye addettiðimiz ve asla vazgeçemediðimiz. Söyleyin kim böyle bir güzelliði bertaraf edebilir onca olumsuzluða raðmen.

Hayallerinizde koruyup kolladýðýnýz her þey ve herkestir umut…

Umut, aslýnda kiþinin kendisidir, yüreðidir, hayalleridir, sevincidir, yaþama isteðidir.

Her yeni güne uyanan ve nefes alan benliðinizdir…

Yola kaldýðýnýz yerden devam etmek adýna için için kaynayan beklentilerinizdir; özümseme ve benimseme gayreti içinde olan üstelik.

Her yeni saat dilimi ve yeni günün çaðrýþtýrdýðý güzelliklerdir umut.

Aþktýr umut, sevgidir, aydýnlýktýr…

Umutlarýnýzýn hiç tükenmemesi dileðimle…