Hepimizin yerli yersiz serzeniþleri var: Gerek yaþantýmýzla ilgili gerekse yaþanmýþlýklarýmýzla ilintili…

Diðer yandan kimse ne günah çýkartýyor ne de itirafa yeltenmekte. Pek tabii ki bu sesleniþ ya da suskunluk insan olmanýn doðal bir uzantýsý.

Kimi susarken kimi avaz avaz haykýrýyor ve kimi de kalemi ile beyan ediyor aklýndan ve içinden geçeni. Kim bilir kimler kýlýf uyduruyor diðer yandan. Öyle ki farkýna bile varmýyor çoðu uydurduðu kýlýfýn nasýl ört bas etme gayretinde olduðunu bile bile.

Þahsým adýna konuþmam gerekirse; herkesin evet herkesin düþüncesine ve deðerlerine saygým sonsuz anlamda. Ömrüm boyunca da düstur edinmiþimdir bu yegâne birlikteliði: Sevgi ve saygýnýn iç içe geçmiþ kombinasyonunu. Öðretilerin ýþýðýnda olsun ya da kanýksadýklarým itibariyle insan ve kabulleniþleri her zaman itibar edilmesi gereken bir olgudur. Sonuçta her birimiz madem Yaradan’dan birer parçayýz O’ndan gelmiþiz ve O’na gideceðiz.

Ek olarak sevgi ve saygý birlikteliðini eþitçilik ilkesiyle de kolaylýkla baðdaþtýrmalýyýz. Gerek hayatýn özü olmasý açýsýndan gerekse baz almamýz gerektiði doðrultusunda.

Burada bir parantez açmam gerekirse; mana açýsýndan ehemmiyet taþýyan bu üç faktör ne yazýk ki çoðunluk tarafýndan itibar görmemekte. Zira sayýsýz etken vasýtasýyla seyri deðiþmekte insan ve davranýþý boyutunun.

Önceleri bunun altýnda yatan en önemli etmenin eðitimle alakalý olduðunu düþünürdüm. Ama ne yazýk ki eðitim düzeyinin yetersiz olmasý tek olgu da deðil bunu biçimlendiren.

Taþýdýðýmýz vasýflar ne olursa olsun, bir noktadan sonra iþin içine bireysel tutumlar, ön yargýlar ve gruplaþma da girip seyrini deðiþtirmekte insana yönelik bakýþ açýsýnýn.

Sebep ne olursa olsun; özel ya da genel insana yönelik yaklaþýmdan asla ve asla taviz verilmemeli. Zira kendimize olan sevgi, saygý koruyup kollama açýsýndan buna mecburuz. Ve pek tabii ki inancýmýzý da pekiþtirmek açýsýndan.

Yüzyýllar öncesinden nasýl da görmüþ insan denen olgunun gerçek yüzünü yüce Mevlana:

‘’Nice insanlar gördüm, üzerinde elbisesi yok.

Nice elbiseler gördüm içinde insan yok.’’

Olaya bu açýdan yaklaþýrsak; günümüz koþullarý ve yaþam þartlarý ile nasýl da bire bir örtüþtüðünü kolaylýkla görebiliriz.

Karþýmýzdaki kim olursa olsun; kadýn ya da erkek, genç ya da yaþlý ve her kimse sahip olduklarý ya da olmadýklarý baz alýnsa da sonuç itibariyle hepimiz ayný kefedeyiz.

Ne yazýk ki günümüzde ve içinde bulunduðumuz koþullar itibariyle bu düþünce pek raðbet görmemekte. Býrakýnýz uygulamayý düþüncesi bir kabul görmemekte.

Cinsiyet, yaþ faktörleri bir yanda düþünce bazýnda bile kýsýtlýyýz kendimizi net olarak ifade etme açýsýndan.

Belli kalýplar, yönelimler, kriterler, maddi yeterlilik ya da yetersizlik ve aklýnýza gelebilecek sayýsýz etmen bizi gruplara ayrýþtýran.

Kýsaca eþitçilik ilkesine muhalif sayýsýz insan.

Hele ki yaþam kaygýsýnýn çok önünde giden hýrs, kapitalizm ve ego tatminine yönelik menfi tutum ve davranýþlar sayesinde insanlar arasýndaki uçurum git gide daha da açýlmakta.

Buna ek olarak bireysel yetersizlikler ya da insanlarýn en zayýf noktalarýndan da yakalayýp yerden yere vurduk mu seyreyleyin gidiþattaki bozukluðu.

Buna bir açýlým getirmek gerekirse fiziksel özellikler bile baþlý baþýna bir ayrýþtýrma kýstasý.

Sayýsýz mefhum var insaný bu ayýrýma tabi tutan. Býrakýnýz görüntüyü yaþadýðý basit bir sýkýntý ya da sorun hatta sahip olduðu yoksunluklar bile ayrýþtýrmada baþrolde.

Yeri geldi mi emeðe saygýnýn yerle bir edildiði, insaniyetin baþka taraflara çekildiði ve maddiyatýn da devreye girmesiyle yaþanan koca bir kaos.

Hangi birimiz planlayabiliriz ki kaderimizi. Pek çok seçim bizim haricimizde.

Neyi ne ölçüde belirleyebiliriz ki. Gerek doðuþtan gelen özelliklerimiz gerekse mukadderatýn ön gördüðü.

Üstelik dümdüz bir yol da deðil adýmladýðýmýz.

Ve hayatta hiçbir þeyin garantisi de yok ek olarak.

Kâinatta her þeye malik olan, göklerin ve yerin tek sahibi Allah.

Buradan yola çýkarsak kimin ne zaman ne olacaðý asla belli deðil.

Baþa dönersek; sahip olduklarýmýz yeri geldi mi yetersizliklerimiz ve noksanlýklarýmýz birer mihenk taþý gibi görünmekte çoðunun gözünde.

Ve bir yandan da mücadelemizi sürdürüyoruz hayatta ve ayakta kalmak adýna.

Diðer yandan engel olamadýðýmýz gidiþat, yaþadýklarýmýz ve yolumuza taþ koyan kimse.

Ve nihayetinde deðiþime uðrayan kiþiliðimiz…

Genelden özele indirgersek; bireysel anlamda pek çok menfi tutumla karþýlaþmak da oldukça olasý.

Ve farklýlýklarýmýz sebebiyle kendinde yargýlama hakký bulan nicesi.

Tabii ki kimse de böyle bir hakka meþru anlamda vakýf da deðil diðer yandan. Ama bu da demek deðil ki tutumlarýný deðiþtirecekler.

Sayýsýz sýfatla itham edilmekte olasý. Basit bir örnek vermek gerekirse; maddi yetersizlik bile bir kýstas olarak kabul görmekte.

Sonsuz imkâna sahip bir çocuk istediði pek çok þeye sahip iken yaþam standartlarý buna yetmeyen nicesi de var. Sýnýrsýz imkânlarýyla çocuðunu donatan bir aile ve diðer tarafta çocuðuna ayaðýný soðuktan koruyacak bir ayakkabý alamayan bir diðeri…

Lüks bir evde yaþamýný sürdürürken tek göz odada sayýsýz ferdiyle yaþamaya çalýþan bir diðer aile.

Biraz baþýmýzý kaldýrýp saðýmýzý solumuzu hatta uzaðýmýzý incelersek ne çok þey göreceðiz.

Diðer yandan anne ve babasýný yitirmiþ ve sýcak bir yuva özlemi ile bekleyen binlerce yetim ve öksüz.

Ve evcil hayvanlarýný bir çocuk titizliðiyle sahiplenmiþ sayýsýz insan ki sevgiye muhtaç bir çocuðun farkýndalýðýnda bile olmadan.

Kim bilir kimler kimleri hangi kýstasla deðerlendirip ayrýma tabi tutmakta.

Kýstas nedir sizce ya da hak mý böyle bir ayrýma tabi tutmak insanlarý. Hepimizin yetersizlikleri ve doðuþtan gelen ya da sonrasýnda edindiðimiz problemleri olabilir.

Zihniyet, düþünce farklýlýðý, makam, mal, para, mülk birer kýstas mýdýr insanca yaþayýp istediðimizi yapýp yapamama açýsýndan?

Dilediðiniz kadar sýfat ekleyebilirsiniz adýnýzýn ya da adlarýn baþýna: Din, dil, mezhep, ýrk, cinsiyet, medeni hal ve ne gelirse aklýnýza…

Ya hayalleriniz…

Ýmkanlar dâhilinde mi gerçekleþir hayaller, söyleyin. Ve söyleyin kimin hakký vardýr bir diðerinin hayallerini engellemeye.

Ne yazýk ki günümüz koþullarýnda hayalleriniz bile çalýnabilmekte.

Þimdi gelip nasýl savunabiliriz eþitçilik ilkesini. Ama diðer yandan da olmasý gereken bir mefhum: Herkesin eþit olduðu ya da olmasý gerektiði olgusu.

Ýnsana saygý, kiþiliðe saygý sonuç itibariyle her birimiz sevilip sayýlmayý hak etmiyor muyuz?

Mademki birer parçayýz Yaradan’dan kim olursak olalým ya da hangi þartlara sahip olsak da sonuç itibariyle eþitiz O’nun gözünde.

Hac ziyaretine giden hacý adaylarý tavaf sýrasýnda tek ve ayný model elbise ile yerine getirmiyorlar mý hac vazifelerini?

Ýstersek dünyanýn en zengin, en güzel ya da en yakýþýklý insaný olalým ya da makam, mevki sahibi aslýnda hiçbir farkýmýz yok birbirimizden her ne kadar kendimizi üstün görsek de.

Peki, neyin nesi bu kavga, nedir bu yakýþtýrýlan sýfatlar ya da kim neyin ispatýnda?

Kýsaca geniþ bir perspektifle bakmalýyýz hayata, at gözlüðü ile deðil.

Sonuç itibariyle bize bahþedilmiþ bir hayat var ve bu da Yaradan’ýn bize en büyük armaðaný.

Ne zaman ki iyi niyet, sevgi ve saygý çerçevesinde hareket edersek bunu getirisi de ayný oranda olacaktýr. En azýndan manevi boyutta pek çok kazaným elde etmemek hiç de zor deðil.

Vicdanýmýzýn sesi, iç huzur her þeye bedel deðil mi…

Ve sorgulamalýyýz kendimizi sýk sýk hem de, muhasebesini yapmalýyýz günün: Kendimize olan sevgi ve saygý ve taþýdýðýmýz inanç bizi buna mecbur kýlmakta zira.

Býkmadan usanmadan yinelemeliyiz bu sözcükleri: Sevgi, inanç ve azim…

Kýsaca sevgi ve saygý çerçevesinde yürütülmesi gereken insan iliþkileri ve tabii ki hayallerimiz: Ne olursa olsun üstelik…

Sevgiyle kalýn…

Her þey gönlünüzce olsun…