Seksenli yýllar… Ýhtiþamýyla, tüm saflýðýyla ve taptaze düþlerin henüz yeþermeye baþladýðý vazgeçilmezim.

Yaþadýðýmýz çaðýn soðuk ve kasvetli duvarlarýndan mý kaynaklanmakta geçmiþe duyulan özlem yoksa sahteciliðin tavan yapmasýndan mý? Bir gerçek daha var ki; ne varsa düþlediðimiz parmaðýmýzýn bir týk ucunda. Hele ki; internet dünyasý dediðimiz sanal yaþam, toplu mesajlarla yapýlan kutlamamalr ve o gizemli dünyanýn görünmeyen, gizemli milyarlarca kahramaný. Evet, ben de onlardan biriyim. Ve her ne kadar yadsýsam da sanal kimliði ve kimliðimi iþte, düþtüm ben de en sonunda bu dipsiz kuyuya. Ve çoktan sorgulamayý da býraktým her ne kadar ensemde hissetsem de gizem dolu bakýþlarý. Topu topu iki yýldýr yüzmekteyim bu sanal akvaryumda. Kimine göre okyanus kimine göre bir kavanoz. Bozuk para biriktirir gibi hayaller ve sevgiler sýðdýrýyoruz bu boþ kavanoza. Peki, doluyor mu, ne dersiniz? Gerçi ben pek çözemedim. Ama ne yalan söyleyeyim halen bir servet sahibi olma hayali çoktan çöreklendi içime. Hayýr, hayýr sandýðýnýz gibi maddi bir birikim deðil hayalini kurduðum. Zaten ne zaman zengin olmayý becerebildim ki ya da becereceðim ki… Yok, yok iflah olmam ben. Ama mutluyum her halükarda her ne kadar ara sýra görüntü kaysa da.

Ufacýk bir tebessüm, bir selam almýþsam ötesi yok benim için. Sanal dünyadan bahsederken geldiðim noktaya bakar mýsýnýz… Affola, fakat her halükarda nörotik baðlantý kurmasam olmaz konudan konuya geçerken. Akabinde sorar yakýnýmdakiler:’’Nereden nereye geldin?’’

Huyum kurusun, hep sevmiþimdir kangurularý. Lakin onlar gibi zýp zýp zýplamadým mý bir ömür boyu ve bir yürek dolusu. Tek farkla ama: Onlar ceplerinde minik yavrularýný taþýrken ben ne varsa biriktirdiðim ve düþlediðim týkmaktayým torbama. Bu arada, bir konuda anlaþalým. Asla yalan koymadým torbama bu güne deðin. Hüznümü de koydum sevincimi de. Yeri geldi mi þen kahkahalarýmý ve yeri geldi mi gözyaþlarýmý. Duyuyorsunuz deðil mi, o küçük ve mýzmýz kýz çocuðunun sesini?

Kendime bile yalan söylemezken nasýl olabilir bir yalan torbam. Varým yoðum, haylaz düþlerim ve aç gözlü yüreðim. Anlamadýðým bir nokta var ki; neden gözlerim deðil de yüreðim doymak bilmez. Ama her anlamda ve her duygu babýnda. Ne gelirse aklýnýza katýn malzemeyi. Ve yoðurun o ufacýk yüreðinizi. Bakýn nasýl da kabarmakta hamur. Evet, yüreði kocaman yapan sevginin ta kendisi. Týpký kabartma tozu kývamýnda. Ne kadar bol koyarsanýz o kadar enginlere açýlýyor yürek. Aklýnýz varsa bol tutun malzemeyi. Ve geldik duygu katmanlarýna. Ýlla ki pozitif mahiyette olsun, lütfen. Yermeyin de sýzlanmayýn da hele ki; kin, öfke varsa çýkarýn hamurun içinden. Ýyice çýrpýn ve koyun güneþin tam da altýna. Öyle ki, nasiplensin ýþýktan ve aydýnlýktan. Gece ya da gündüz ayný etkiyi göstermeye devam edecektir, emin olabilirsiniz.

Seksenler, sanal ortam ve eriþilmez nokta: Sevgi…

Bakýn yine çýktý karþýmýza bu eþsiz mefhum. Nasýl çýkmasýn ki. Deðil bir gün bir an bile uzaðýnda durmak mümkün mü? Kim kimi ya da neyi sevmek istiyorsa sevsin sevebildiði kadar ama yeter ki bu dürtüyü çýkarmasýn hayatýndan. Zira azar azar kaybetmekteyiz özündeki anlam bütünlüðünü. Oysa ne çok duyguyla paralel seyretmekte. Ve bir o kadar da uzaðýnda tüm menfi duygularýn.

Týkalý bir lavabo nasýl içinde onca atýk muhteva ediyorsa týkalý bir yürek de eninde sonunda yitirecektir mahiyetini. Mümkün mertebe yalýtýlmalý ve arýtýlmalý ne varsa sevgiye ket vuran. Kim ne derse desin nostalji aþkýný doðuran en önemli etmen sevgiye olan açlýðýmýz ve susuzluðumuz. Ve geçmiþin ve masumiyetin özlemiyle yanýp tutuþan benliklerimiz.

Ve iþte bu yüzden kesiþmekte yollarýmýz özellikle de sanal âlemde. Ama yine de temkinli olmakta fayda var. Çoðumuz aç gözlüyüz ama en az ihtiraslarýmýz, isteklerimiz kadar ruhumuz da öylesine aç ki sevgiye…

Hayýr, hayýr sahte hiçbir duygudan dem vurmuyorum. Ýsteyen istediði kadar sahte gülücükler ve sahte mutluluklar saçsýn etrafýna. Bir bakýn bakalým çevrenizdekilere, gözlerinin içi gülüyor mu þen kahkahalarýnýn eþliðinde. O gözlerde ne sahtecilik olmalý ne önyargý ne kin ne de nefret.

Ýþte tek formülümüz özellikle içinde bulunduðumuz asrýn. Herkes buna vakýf olabilseydi ne kendimize ne de çevremize yabancýlaþýrdýk.

Ýçten bir gülümsemenin yerini ne tutabilir ki? Bunu baþardýðýmýzda ne geçmiþi anacaðýz ne de hayýflanacaðýz. Eðer ki son sürat devam ettirirsek bu zafiyetimizi korkarým ki anýmýzý, günümüzü bile özler olacaðýz.

Haydi, kocaman bir tebessüm yerleþtirin yüzünüze ve ayný anda ýþýldasýn gözleriniz. Ýnanýn ki hiç mi hiç zor deðil…