Olmalý olmamalý.

Gelmeliyim yoksa gelmesem mi…

Afakî deðil mi bocaladýklarýmýz ve bir o kadar ertelemek hayatý. Nasýl bir döngü ise gözümüz kapalý kapýlmýþ gidiyoruz yolumuzda ya da yolumuz sandýðýmýz o ince ve uzun çizgide.

Sakýn ola ki kaybetmeyin dengenizi. Yýllar evvelinden aklýmda kalan bir söylem tam da dilimin ucunda. Ýnanýlmaz sevdiðim bir hocamýn zikrettiði aynen þöyle idi:

-Ýncecik bir çizgidir normal ve anormal tanýmlamasýnýn tam da ortasýndan geçen. Her ana kayabiliriz bir taraftan diðer tarafa.

Normaliz öyle mi… Hem de öylesine normaliz ki bir yandan acýrken canýmýz telafi etmek adýna kanatýyoruz ve yaralýyoruz çevremizdekileri. Bilerek belki de bilmeyerek.

Normal ve anormal diye tabir edilen kýstaslar ne olabilir ki…

Düzenli bir seyir elbette ilk sýrada. Ve sýrasýyla: Doðum, eðitim, iþ sahasý ve evlilik ardýndan dünyaya gelen çocuklarýmýz. Ve derken onlarýn hayatýnýn biçimlenmesinde rol aldýðýmýz ayný döngü: Onlarýn büyüme süreci, eðitimi ve mürvetleri…

Olmazsa olmazlarýmýz: Mutluluk, arayýþ, ihanet, sevgi diye addettiðimiz ve varlýðýndan bihaber olduðumuz o müphem duygu. Eþliðinde aþk diye tabir etiðimiz bir diðer sefil duygu ve kin ve ihtiras ve hüzün ve piþmanlýk.

Ve dünyanýn tüm kiri pasý üstümüze bulaþan: Sayýsýz yalan, arkasýndan onca laf söylediðimiz ve yüzüne güldüðümüz insanlar.

Merak duygumuzun depreþen hýncý. Meraklý ve arayýcý kimliklerimiz ve derken vicdan, inanç deyip iþin iþinden çýkýyoruz.

Sevmekten bahsediyoruz diðer yandan ama en çok sevdiðimiz o dirençli egomuz deðil mi. Ve derken maneviyatýmýz ile öne geçmeye çalýþýyoruz. Onca günah, onca yalan ve fark bile etmiyoruz gerek kendimize gerek Allah’a söylediðimiz yalanlarý. Kendi kuyumuzu kazdýðýmýz hiç mi aklýmýza gelmiyor.

Dünyamýzý biçimlendirirken nice kalpler kýrýp nice dünyayý yerle bir ediyoruz.

Nerde arýyoruz mutluluðu kim bilir? Öncelikle para denen kâðýt parçasýnda. Evet, pek tabii ki emeðin bir karþýlýðý olmalý ve bu dünya için çalýþmalýyýz. Ama sevmediðimiz ne varsa kabullenmeye çalýþýyoruz ve kabul ettirmeye. Burnu Kaf daðýnda onca insan. Bir anda nasýl da eriyor boyumuz arþa.

Mevki, makam, süreç, yanýlgý ve bize dair onca cevapsýz soru. Ve an kendimizle baþ baþa kaldýðýmýzda bir o kadar mutsuzuz. Ne para ýsýtýyor kalbimizi ne de söylediðimiz yalanlar. Beþeri tüm gereksinimlerimizi karþýlasak bile ruhumuzu doyuramýyoruz bir türlü. Can çekiþen ve aç bir ruh. Açlýðýmýzý bastýrmak isterken bir kez daha düþüyoruz ellerimizle kazdýðýmýz çukura.

Onca sanrý gerçek sandýðýmýz.

Onca insan sevdiðimize inandýðýmýz.

Onca soru cevabýný bulma imkânýmýzýn olmadýðý

Ve onca kimlik, sayýsýz matruþka iç içe sarmalanmýþ.

Acýnasý mý komik mi yoksa pürü pak mý kimliklerimiz. Tanýmadýðýmýz, tanýmaktan imtina ettiðimiz onca kýstas ve bir o kadar belirsizlik. Kolaysa tanýmlayýn zihniyetinizi ve kolaysa çýkýn iþin içinden.

Umurumuzda bile deðil. Bu tamamen kiþisel geliþim ve devinim ile ilintili.

Basit hayatlar, basit istekler ve basit bilinesi çözümler.

Basit denen ne olabilir ki zorun yanýnda. Peki zor diye addedilen gerçekten o kadar zor mu.

Ya hayatýn tecellisi ve muhteviyatý nerede saklý…

Gerçekten yakýn mýyýz Yaratana ya da yakýn olduðumuzu düþünüp çok mu uzaðýndayýz. Yoksa sözde mi samimi diye dile gelen duygularýmýz. Ya yalnýzken ve baþ baþa iken O’nunla gerçekten duyumsuyor muyuz yürekten. Eðer ki duyumsayabiliyorsak neden bu kadar yanlýþ yapmaktayýz ve neden hala mutlu deðiliz. Çünkü bu bir süreç koca bir ömür sürecek olan. Ne varsa mümkün ve elimizden geldiðince.

Ýhtimal dâhilinde ne varsa ve elimizden gelmeyen nicesi. Bitmek bilmez isteklerimiz. Aç ve yorgun kayýp ruhlarýmýz. Ve sanýyoruz ki ve bir o kadar da eminiz kendimize dair gerçek sandýklarýmýzdan.

Gerçek ne olabilir ki? Görünen mi görmek istediðimiz mi…

Ya göremediklerimiz, görmezden geldiklerimiz ya da inkâr ettiðimiz tüm o sanal görüntüler.

Özümüzde nasýl da yalnýzýz. Ve bir o kadar kalabalýk.

Neyi neyle ispat edebiliriz öte yandan? Aðzýmýzdan çýkan yalanlar mý aklýmýzdan ve içimizden geçen mi. Öyle ya, zihnimizi okumuyor karþýmýzdaki ve aðzýmýzdan çýkacak tek bir kelimeye odaklanmýþ ve odaklamýþýz da. Ýnanýyoruz çünkü inanmayý yürekten istiyoruz. Kanýyoruz da ve kandýrýyoruz öncelikle kendimizi. Fakat O her þeye ve herkese öylesine vakýf ki ve bilmekte ki zafiyetlerimizi, dirayetsizliklerimizi ve de kifayetsizliklerimizi.

Neyiz, kimiz?

Gerçek mi yoksa hayal mi?

Nedir yaþadýklarýmýz? Sahip olduklarýmýz mý isteklerimiz mi?

Ne istediðimizi bile bilmiyoruz diðer yandan. Koþturup duruyoruz amaçsýzca. Amaç edinmeyi amaç edinmiþiz öyle ki amaçsýz bir boþ vermiþlikle yansýyoruz ve yansýtýyoruz.

Yeter ki var oluþumuzun hakkýný verelim ve gerçek kimliklerimizi fark edip yüzleþelim. Hele ki böylesine mübarek bir ayda mümkün mertebe silkelenip silkeleyelim tüm olumsuzluklarý. Ruhumuzun da bedenimizin arýnmaya öylesine ihtiyacý var ki…

Tüm kalbimle, hayýrlý Ramazanlar dilerim. Güzelliklerle dolu bu mübarek ayda umarým her þey gönlünüzce olur. Ýnsan olmanýn hatýrýna yeter ki yürekten duyumsayalým…