‘’Gözüm görmesin seni.’’

‘’Ýnan ki hiçbir kabahatim yok benim. Sadece yardým etmek istedim ve eþlik ettim evine gidene kadar.’’

‘’Bundan sonra yapacaklarýn daha sýnýrlý. Anladýn mý? Okula bile yalnýz gitmene izin vermiyorum. Ýþe giderken ben götüreceðim seni okula. Akþam çýkýþa da annen gelecek.’’

‘’Anlatmama izin ver lütfen.’’

‘’Ne anlatacaksýn. Gözümle gördüm yabancý bir evden çýktýðýný.’’

‘’Hasta ve yaþlý bir adam sadece. Ne çýkar ki ona yardým etmemden. Yolun ortasýnda onu yýðýlmýþ bir halde görünce evine gidene kadar eþlik ettim sadece. Elindeki torbalarý taþýdým. Her þey oraya buraya saçýlmýþtý.’’

‘’Ne malum kötü bir insan olmadýðý ve sana kötülük yapmayacaðý? Ya baþýna bir iþ gelseydi. Gerekirse okuldan alýrým seni küçük haným, anlýyor musun beni. Hem okuyacaðýn kadar okudun da. Kýr dizini ve otur evinde. Annen bütün gün helak oluyor iþ güç yapmaktan. Sen hele bir çýk sözümden. Dövmediðime þükret. Bak koca kýz oldun daha bir iþin ucundan bile tutmuyorsun. Ýki gün sonra evlensen kim görecek evin iþin gücünü? Doðru odana gidiyorsun. Bu hafta okula gitmek de yok. Daha geçen hafta yaptýklarýný unutmadým.’’

‘’Bunlarý hak etmiyorum ben, anlýyor musun baba? Sadece arkadaþlarla caddeyi turlamýþtýk. Hem hem…’’

‘’Haddini aþtýn sen. Ýzin aldýn da mý gittin. Kes sesini. Dua et sen annene yoksa elimde kalmýþtýn. Kaybol.’’

Gözleri dolu dolu, boðazýnda hýçkýrýklarla zor attý kendisini odasýna. Kendini bildi bileli böyleydi babasý Müzeyyen’in. Ayaðýna taþ dokunsa ondan bilirdi babasý. Yaþ aldýkça daha aksi ve çekilmez bir adam olmuþtu. Babasýnýn tutumu öylesine çekilmezdi ki. Anlam veremiyordu bir türlü. Ne izahatý vardý bu olanlarýn ne de bildiði bir nedeni.

Aslýnda kafasýnda bir o kadar da soru iþareti vardý her ne kadar kendisi ile ilintilemese de. Sonuçta olanlarýn hiçbir sorumlusu yoktu kendine göre. Olanlarý kim önceden tahmin edebilirdi ki… Üstelik ablasý baþkaydý. Müzeyyen de bir o kadar farklý bir kiþilik. Ablasý kendi istememiþti okumayý oysa Müzeyyen okulunu bitirecek ve öðretmen olacaktý. Çok uzaklara gidip ülkenin en ücra köþelerinde çalýþýp okumayan kýz çocuklarýnýn yolunu açýp bir kardelen gibi açacaktý karlarýn içerisinde. Tabii ki babasý izin verirse. Babasý izin verirse… Ýþte bütün mesele de babasýnýn onun üzerinde kurduðu hâkimiyetti. Bir tek babasý da deðildi oysa hâkimiyet kuran. Kim varsa etrafýnda okuldaki arkadaþlarýndan tüm akrabalarýna kadar herkesin hükmü sadece Müzeyyen’e geçiyordu. Allah’tan öðretmenleri nasýl da titrerdi Müzeyyen’in üstüne. Onun ne kadar akýllý ve azimli olduðunu görüyorlardý. Bu da kýzýn içindeki okuma aþkýný daha da perçinliyordu.

Bir hýþýmla kapadý odasýnýn kapýsýný. Okul çantasý boynu bükük bir köþede kitaplarý diðer köþede iken baka kaldý etrafýna Müzeyyen. Attý kendini yataðýnýn üzerine boylu boyunca. Aðlamamak için tüm gücüyle ýsýrdý dudaklarýný. Aðlamamasý gerektiðini öyle iyi biliyordu ki. Aðlamamalý ve göstermeliydi ne kadar güçlü bir kýz olduðunu.

Ne kadar güçlü olduðunu düþünse de o kadar zayýf ve naifti ki. Ve kýrýlgan ve çok mutsuz. Çok yalnýz.

Oysa okuldaki arkadaþlarý nasýl farklý ve neþeliydi. Kimseye benzemezdi Müzeyyen. Ne diðer kýzlar gibi oðlan çocuklarý ile dalga geçer ne de ispiyonlardý arkadaþlarýný. Ama diðer kýzlar öyle miydi… Ne zaman bir sýrrýný verse kulaktan kulaða yayýlýrdý. Ve söz döner dolaþýr ulaþýrdý derken kabak baþýna patlardý.

Elinin tersiyle sildi yaþlarýný. Çok derin bir iç geçirdi. Ön odadan babasýnýn baðrýþmalarý geliyordu. Belli ki adam þimdi de annesiyle tartýþýyordu.

Ablasý gittiðinden sonra her þey rayýndan çýkmýþtý. Evet, gitmiþti ablasý iki sene evvel çok uzaklara gitmiþti. Babasýnýn baskýsýndan bunalmýþ ve kaçmýþtý evden. Haftalarca haber alamamýþlardý genç kýzdan ta ki polis cesedini bulana kadar.

Bir çöp konteynýrýnýn içerisinde bulmuþlardý ölümünden günler sonra. Bu da yetmezmiþ gibi genç kýza hunharca tecavüz edilmiþti. Olaydan sonra babasý hiçbir tepki göstermemiþti. Deðil konuþmak bir damla yaþ bile gelmemiþti gözünden. Oysa ne çok severdi ilk göz aðrýsýný. Ya da Müzeyyen öyle sanmýþtý. Yoksa hiç böyle olur muydu… Ablasýna ait ne varsa resimleri de dâhil olmak üzere her þeyi bir çýrpýda çöpe attý adam. Cenazesine bile gitmemiþti üstelik. Günlerce baþý önünde avare avare dolaþmýþtý evin içerisinde. Hissettiði belli ki üzüntü deðil sadece nefret ve kindi. Kýzýn ani gidiþi ve tüm bu olanlar onun için bir utanç vesilesiydi. Aylarca evden dýþarý adýmýný dahi atmadý adam. Kimselerin yüzüne bakamýyordu. Ona göre kýzý kurban deðil koca bir suçluydu.

Müzeyyen’e her baktýðýnda gözlerini kaçýrýrdý kýzdan. O meþum olaydan sonra bir kez bile okþamamýþtý kýzýnýn baþýný ve tek kelime dahi güzel söz çýkmazdý aðzýndan. Belli ki Müzeyyen adama ölen kýzýný hatýrlatýyordu. Oysa nasýl da yanýlýyordu adam.

Onca gürültü ve onca kavga… Yine de soyutlardý kendini bir þekilde Müzeyyen. Ya müziðin sesini açardý sonuna kadar ya da yorganýn altýna girer baþýný yastýðýnýn altýna sokardý.

Annesi de engel olamýyordu artýk tüm bu olanlara. Hele ki kýzýnýn ölümünün ardýndan daha da içe kapanýr oldu kadýn. Önceleri az çok karþýlýk verirdi kocasýna ama son zamanlarda tek kelime dahi çýkmaz oldu aðzýndan. Kurulu bir bebek gibi adamýn tüm talimatlarýna uyuyor ve asla da çýkmýyordu sözünden. Kaç kez yakalamýþtý Müzeyyen annesini sessizce aðlarken. Ne zamanki aðlasa bu sefer daha da öfkelenirdi adam.

‘’Ne senin ne de benim öyle bir kýzýmýz yok. Anladýn mý? Benim baþýmý yere eðdi. Kimselerin yüzüne bakamaz oldum. Aðlayacaksan benim için aðla ya da sus ve otur köþende. Layýðýný buldu.’’

Ne dirlik ne düzen kalmýþtý evlerinde. Ne huzur ne metanet ne sevgi ne de hoþ görü…

Bir an evvel okulunu bitirip para kazanmalýydý Müzeyyen. Annesini de yanýna alýr çok uzaklara giderler ve kendilerine yeni bir hayat kurarlardý babalarýnýn olmadýðý ve huzur dolu.

Ama daha çok zaman vardý önünde kýzýn. Tek bildiði þuydu ki; babasýnýn huyuna suyuna gitmeli ve bir an evvel büyümeliydi. Ablasý ölmekle kalmamýþ geride kalanlarýn da hayatýný cehenneme çevirmiþti.

‘’Saçmalama, kýzým. Ablaný da suçlayýp durma. O bir suçlu deðil sadece zavallý bir kurban.’’

Hep bunu öðütlüyordu kendine ama iþe de yaramýyordu iþte. Gidecek yeri olsa o da çoktan giderdi. Annesine kaç defa açmýþtý bu konuyu:’’Hadi, anne kaçalým bu evden.’’

Kadýn delirmiþ gibi davranmýþ ve tembihlemiþti kýzgýn bir ses tonuyla:’’Sus. Baban ikimizi de öldürür anlýyor musun. Sadece sus ve bekle.’’

Neyi bekleyeceklerdi ki? Bir çýkýþ noktasý yoktu asla. Ne de gidecek bir yerleri.

Bunlarý düþünürken aniden fark etti ki içeriden gelen baðýrýþ çaðrýþ bitmiþ yerini koyultucu bir sessizliðe býrakmýþtý. Ne bir ayak sesi vardý ne de tek bir nefes kulaðýna çalýnan. Hiç mi hiç hayra alamet deðildi bu sessizlik. Zira babasý tartýþmaya baþladý mý gece yarýlarýna kadar bitmek bilmezdi huysuzluðu.

Usulca çýktý odasýndan kýz ve parmak uçlarýnda sessizce ilerledi. Tüm ýþýklar kapalýydý salonda.

Gözü karanlýða alýþýnca bir parýltý nüksetti aniden. Korka korka açtý ýþýklarý.

Annesini gördü üstü baþý kan içinde ve elinde bir býçakla kana bulaþmýþ. Göz göze geldiler annesiyle. Kocasýnýn üzerine eðilmiþ bir halde avaz avaz baðýrmaya baþladý kadýn…

‘’Aðlamamam bile izin vermedin melun adam doðru dürüst bir kez bile aðlayamadým meleðim gittikten sonra. Aðlayacaðým artýk doyasýya aðlayacaðým ama sana deðil meleðime. Sen çaldýn onu benden. Artýk hiçbir þey çalamayacaksýn benden…’’

Donuk bir ifadeyle baktý kadýn kýzýnýn yüzüne:

‘’Demiþtim sana sadece bekle diye. Bitti her þey bitti. Çok geç olsa da…’’