Sorunlu bir çocukluk geçirmiþti Nihan: Kendini sorumlu hissettiði kim varsa bir bir þeceresini tutardý iþe koyulmadan evvel.

Babasýný hatýrlamýyordu bile. Annesi de sadece bir gölgeden ibaretti. Tek bildiði, yokluklarýyla terbiye olduðuydu ki üzerine basa basa kaç kez kaçýrmýþtý bunu halasý aðzýndan. Akrabalarýnýn tekmili birden aðýz birliði etmiþçesine uzak dururlardý. Sebebini merak etmeye yeltenmiþ bir kez ve almýþtý da aðzýnýn payýný. Zaman içerisinde görecekti ki bunu alýþkanlýk haline getirecekti halasý.

Hiçliðin var kýldýðý o yoksunluk, yokluðun esir aldýðý hasret ve özlemin iç burkan öksüzlüðü idi en yakýn sýrdaþý. Sýr bildiði ne varsa asýlsýz ve alakasýzdý. Çýkarsýzdý da hiçbir çýkarýmda bulunamamýþken. Bu yüzden gece olup halasý odasýna çekildiðinde o da yataðýn altýna kaçar ve gizli gizli aðlardý sebepsiz olduðunu bilse de. Sebep yaratan halasýndan gitgide nefret etmeye baþlamýþtý üstelik.

Birkaç kez rast gelmiþti annesine çok benzeyen o iki kadýna. Kimin nesi olduklarýný sormaya yeltenmiþken halasý oklavayý fýrlatmýþtý bile:’’Ananýn adýný aðzýna alma bücür seni!’’

Kadýnlarýn ardýndan baka kalmýþtý küçük kýz onlar apar topar uzaklaþýrken. Sonra da kýzmýþtý kendine ve morartmýþtý kollarýný gece boyu durmadan çimdikleyip:’’Kötü kýz Nihan. Herkese verirsin ziyan. En çokta kendine.’’

Ve bu, onda alýþkanlýk haline gelmiþti o günden sonra. Ne zaman halasý azarlayýp sayýp sövse biteviye devamýný getirirdi.

Sýra arkadaþý tesadüf eseri görmüþtü kollarýndaki morluðu. Sormasýna fýrsat vermeden Nihan týkmýþtý lafý aðzýna:’’Merdivenlerden düþtüm.’’

Okulu bir kurtuluþ olarak görmüþtü önceleri lakin diðer çocuklarýn gözü pek tutmamýþtý Nihan’ý. Nihan’ýn da gözü onlarý pek tutmamýþtý ve ilk gün itibariyle birbirlerinden uzak durmaya karar vermiþlerdi. Açýkçasý tedarikli olmaya karar vermiþti küçük kýz. Hiçbir açýlýmý olmayan o çýkmaz yolun yolcusuydu artýk: Bir üçgenden ibaretti artýk hayat onun için: Halasý, okul ve kendisiyle baþ baþa kaldýðý tekil dünyasý…

Cevabýný bilmediði sorular umurunda bile deðildi ne de halasýnýn ithamlarý.

Büyüyüp vücut hatlarý belirginleþtikçe bunda suçu varmýþçasýna paylýyordu kadýn durmaksýzýn:’’O giydiðin etek çok kýsa ve dar. Hemen çýkar üzerinden.’’

Büyümek, geliþmek onun elindeymiþçesine yaþama hakký ve þansý tanýnmasý bir yana sürekli göz hapsindeydi Nihan.

‘’Küçük aþüfte anlat neler yaptýðýný o oðlan çocuklarýyla?’’

‘’Hiçbir þey hala.’’

‘’En ufak hataný görürsem alýrým seni okuldan.’’

Gerçi okula gitmekten pek haz etmese de en azýndan kýsmen de olsa özgürdü okulda. Ne bir arkadaþý vardý gerçi ne de aralarýna alýyorlardý ama halasýnýn olmadýðý her yer deðil miydi onun rahatlýkla nefes aldýðý…

Yaþý ilerledikçe iyice tahammülsüz ve çekilmez olmuþtu yaþlý kadýn. Ta ki…

Tüm dirayetsizliði, tüm hýncý ve tüm yalnýzlýðý ufacýk bir ayrýntýymýþçasýna, arkadaþlarýnýn arayýcý bakýþ ve itham yüklü söylemlerini ve kýþkýrtmalarýný duymazdan gelip ite kaka liseye kadar eðitimini sürdürmüþ ve zar zor olsa da ilköðretim diplomasýný almýþtý. Okul dönüþü yaþlý kadýn bir meziyet bellemiþçesine kapýda beklemeyi artýk adet haline getirmiþti hele ki… Hele ki okulu bir özgürlük, yaratýcýlýk hatta kaçýþla özdeþleþtirdiðine iyice emin oldukça verdi kararýný yaþlý kadýn:

‘’Buraya kadar seni küçük yosma. Anladýn mý; buraya kadar.’’Ve kýza dönüp ta gözlerinin içine baktý:’’Anlaþýldý mý?’’

Nihan öfkelenerek sýraladý kaç zamandýr sakladýðý kelimelerini.

‘’Nerden biliyorsun kimin için neye sona erdiðini yoksa yeni bir baþlangýcý olmayacaðýný mý sanýyorsun senin için o beklediðinin yoksa beklemediðin mi demeliyim?’’

Göz açýp kapayýncaya dek kapýnýn önündeki küreði kapmasýyla kadýna vurmaya baþladý delirmiþçesine ve avaz avaz baðýrýrken haykýrýyordu da:

‘’Ben bu olanlarý hak etmedim ama melun kadýn sana gelmiþ geçmiþ en büyük acýyý yaþatacaðým’’ demesine kalmadý ki çantasýnda sakladýðý kezzap dolu þiþeyi olduðu gibi boca etti kadýnýn yüzüne ve göðsüne.

‘’Senin hikâyen burada sonlanýyor yaþlý cadý ve kendi hikâyemi iþte þimdi yazýyorum’’ demesiyle kalan kezzabý kendi yüzüne savurdu. Gerisini asla hatýrlamayacaktý girdiði o þokla…

Ne kadýnýn can çekiþen bedeni umurundaydý ne de ömür boyu çekeceði vicdan azabý ve kavrulmuþ yüzü hele ki asla hatýrlamayacaðý ne varsa geçmiþine dair çünkü biliyordu ki gideceði tek bir güzergâh yoktu onu aydýnlýða çýkaracak. Ama tüm kopuk anlarýn ve anýlarýn tekabül edeceði o bitimsiz boþluk ve ömür boyu duyacaðý tek cümle üstelik sadece kendi aðzýndan:’’Kötü kýz Nihan. Herkese verirsin ziyan…’’

En alakasýz kimliðiyle, sýr tutan aynalarýn külliyatýna atýfta bulunurcasýna döndü sýrtýný. Yetmedi, kömür karasý gözleri çakmak çakmak küt parmaklarý þiþ bir halde can havliyle örttü boy aynasýný tepeden týrnaða.

Görmek de istemiyordu gördüðüne vakýf olmakta.

Aslýnda zihninde hiçbir film karesine yer olmamalýydý öyle ya; isteyen istediði menzilde konuþlansýn ve koþullansýn duyduklarýna.

Titreyen elleriyle yüzüne dokundu ve tiksintiyle çekti ellerini. Vücudu zangýr zangýr titrerken koyuverdi kendisini ve avaz avaz baðýrmaya baþladý. Ýþte kâbus yeniden baþlamýþtý ve sayýklýyordu biteviye: Kötü kýz Nihan. Herkese verirsin ziyan. En çokta kendine.’’