Gündönümü sancýlý bir doðuma gebe: Benlik ise imgelemenin kaygýlarýndan uzak bir var oluþ felsefesi hepi topu. Iþýktan örülü gök kubbe ve sokulgan. Aceleci kuþlar seferber olmuþ hüzün odaklý düþ kýrýklarýný gagalýyorlar. Akýllarý sýra yok edecekler esareti ve ödeyecekler kefaretini yüklü bulutlar çaðladýkça ve çoðaldýkça serpintisi eþleþen yürek sesinin gümbürtüsü bir yandan ifþa ederken gök gürültüsünü.

Aslýnda yaðmur yaðmaz oldu belli ki rahmet býrakmaktan imtina ediyor evren. Satýlmýþ imgeler, sataþan öðeler ve savruk ruhlarýn sýkýlganlýðýnda hoþ beþ ederken münafýk öngörüler.

Kýrýk bir rota son zamanlarýn vazgeçilmezi: Ne zaman ki dümeni kýrsam illa ki evrenin kýrsalýnda rast geliyorum bilinmeze ve koþullandýðým sakil mabedimin berhudar misafirleri yoldan çýkmýþ kim varsa yýðýyor ruhumun enginlerine: Kâh kayýp bir keþiþ kâh gölgeli bir boyunduruk. Gölgemi de kaybettiðimden bu yana biliyorum ki artýk eþleþmeyecek þu rahvan benlik: Ne ile iþtigal edersem edeyim rütbelerini çaldýrdým bir kez varlýksýzlýðýmýn.

Önce çocuktum ve derken kayboldum.

Kaybolmanýn ertesinde bulamadýðým mizacý hele ki sonlandýramadýðým ikilemleri de þart koþtu Yaradan; hangi iklimin kim bilir kaçýncý dönencesiydi de gece sonlanmadý ve kýta deðiþtirdim, saf tuttum yalnýzlýk duvarlarýnda, Çin Seddi’nden de uzundu ve çalýntý bir sevgiyi mýzrap yaptým: Çalmadýðým hangi þarký, hangi çaldýrmadýðým düþ kaldý ki geride? Düþe kalka niyaz eylediðim revnak sureleri biriktirdim gönül hutbemde. Sustum ama konuþan iç sesim hiç mübalaða etmedi sessizliðimin izi düþerken topraða. Toprak karaydý ve ýslak. Mundar bildiðim ne bir yalan beyan ettim ne de tek bir gýybet. Yine de hükümranlýðýnda gölgelerin kerelerce kayboldum, bulunmaz tek nimeti mademki destur edinmiþtim; ayyuka çýktý sevgiye düþkünlüðüm ve derken ýskalandýðým saðanakta kuru kaldý ellerim yine de ýslak gözlerimin yaþý karýþtý yasýma. Yaslandýðým hangi daðdý da yâd eyledim elemi, hangi pervazdý konuþlandýðý o cüzi serçelerin?

Sakýncalarý belki de iklimsiz hýrkamda kaybolan benliðimdi: Kayýp addedilen ama garba dönük sýrtý ve yüzü seçilmeyen bir ahvalin hangi desturuydu da yoldan çýkmýþlýðýn hikmetine sýðdýrýlmýþtý aciz gölgeler?

Demli menkýbelerde adýmý fýsýldayan yarýnsýz dünlerime mal ettim ikbalsiz yarýnlarý mest oldu evren ve kýymete bindim ilk kez.

Vakur bir dokunuþ ve adsýz bir þiir adýna hayat denen. Þiirin hangi dizesinde kaybolmuþ olmam deðildi ki önem arz eden, doðduðum günün yüzü suyu hürmetine ulaþtým rakýmdý aslýnda varlýðýmýn tecellisindeki saðdýcým.

Donatýlar ahenksiz bir yerleþkede ne mi arýyordu da rast gelmiþtim çalýntý aþklarýn çýldýrmýþ hüznüne: Aþktan deliren bir ümmetti ben ise sevgisizliðin isyanýnda kýymete binen varlýksýz öngörülere asýldýkça asýldým, kesilen sesim soluðum bile ötelenmiþken feyiz aldýðým çatýsý gök kubbenin belli ki istikbalimdeki varýp varacaðým yegâne duraktý. Bu yüzden mi ölmüþlüðümüm ölgün suretine dokunulmakta tüm dokunulmazlýðýný tek bir kelime ile ifa etmekle mükellef kýlýnan kim varsa…

Devrik bir ömrü her yâd ettiðimde ýskartaya çýkar benlik. Ben olmaktan da öte varamayacaðýmý bildiðim ne çok durak. Tecellisi belli ki biraz da sýrnaþýk kapkaç gölgeler: Bir varým bir yok yine de sezilerim kuvvetle muhtemel yaþamaya ve yaþatmaya muktedir.

Anlýk kayýplarýn þeceresinde belki de muðlâk tedirginliðimin oyunbaz tehditleri ramak kala mutluluða.

Tüm kayýtsýzlýðý kadar sakil aslýnda evrenin yitik düþlerinin gizeminde sýkýþýk üç beþ cümle.

Hanidir, deyip de koyduðumuzda son noktayý ve soluklandýðýmýz her satýrda, gönüllü gönülsüz o sevi dili. Oysaki en kolayý sevmek yine de vazgeçilmezimiz iken nefret.

Bir varmýþ bir yokmuþ, dercesine geçip gidiyoruz iþte: Bir varýz yarýna çýkar mýyýz. Hani olur da düþer yolu þu garibin bir dost meclisine ve sessizce aðlarým yaktýðým aðýtlarda gizli iken tüm elemim.

Mükerrer eden külfeti de ekledik mi ve fazlasýyla savruk bir ömrün katsayýsý olan yoksunluk belli ki nirengi noktasýymýþ ezelden, neyin mi? Belki de kimin demeliyiz. Hanidir tescilli gök kubbeye her konuþlandýðýmda içimde çok derin bir sýzý, kanarken usul usul yeter ki kanamasýn evren ve solumalýyým hem hüznü hem sýrdaþ yalnýzlýðý.

Boyutsuz tecellisi devrik imgelerin; bir yandan ruhu saðaltan bir yandan pekiþtiren elemi.

Yoksun kýlýndýklarýmýz yine de ayrý duramadýðýmýz.

Yüreklerin kýrýðý ama sadece eklentisi anlamsýzlýk iken uzayýp giden yolculuðun.

Misliyle ödedim borcumu misilleme yapan ömrün sunumundaki onca gömütü hepten teslim ettim kara topraða: Önceden kararlaþtýrdýðý gibi kaderin, gelmek bilmedi randevularýna: Her gidiþin ardýndan tescillenen özlemin gýyabýnda buluþtum hüzün ile. Ne sancýlý bir ölüm ve ne çok sanrý yüklü bir döngü. Belli ki rahmeti muhtelif kayýplarýmýn her ne kadar çýkmazda addedilen düþkün ve zincirli benliðimi de ekledim mi…

Randýmaný düþük bir varsayým: Her özneyi görmezden gelen sýra dýþý bir yüklem ve sadece emir kipinde dünya ahalisi. Perdeli aklýmýzýn ötelediði gölgeli bir beraberlik vicdanýmýz ile aramýza giren.

Kayýtsýz olan evren mi de bu denli rahat vicdanlarýmýz?

Kayýp olan gün ýþýðý mý da bu denli sevdik karayý?

Tedirgin benliðim sormaya korkar oldu hani olur da düþer yolum cennete yaþarken yaþadýðým cehennemi solumaktan bitap düþmüþken…

Kalabalýk yalnýzlýklarýmýza ne çok raðbet varmýþta bu kadar yüksünüyoruz kendimizle baþ baþa kalmaktan oysaki varlýðýmýzý bize emanet veren Ýlahi Gücü görmezden geliyoruz her ihtirasýmýzý payidar kýlarken.