Uyumsuzluðun tezahüründe yitip giden bir söylenceden her ne kadar medet ummasam da belirsizliðin tokadýnda ansýzýn sýzan bir hegemonyada vuku bulan dirayeti sýnanan kýrýk bir cümle.

Baðdaþ kurmaksa en alasý hele ki sonsuzluðun izdüþümü yine soyut bir surette kanayan bir yara kadar da acýsý derine iþleyen...

Mantýðýn birincil iþlevi: Doðruyu yanlýþtan ayýrmak yine de göreceli hangi seçeneði eleyeceksiniz de varacaksýnýz doðru edime? Yüklü bir fatura þu sessizlik hem de en gürültülü hezeyan, anlam bulmazken ve her nasýlsa anlamlandýrmakla yüklü ömrün seyrinde, tokalaþtýðýnýz kaderin pek de raðbet etmediði mutluluk.

Pervasýz olduðu kadar anlýk bir peyzajda daldýðýnýz o derin huþu ve her nasýlsa imgelemin gücünden sýzan sayýsýz ve reþit olmamýþ söz öbeði ki müsebbibi tüm tahakkümlerin gölgeli ve revnak sancýsýndan yine güzeli ve beyazý katleden.

Ne çok söz oyunu.

Ne kadar yapsanýz mantýk cambazlýðý, erip ereceðiniz hidayet aslýnda tek kazanýmýnýz. Bu yüzden varsýl bir bakýþ açýsýnda güme giden doðurgan buyruklarý evren denen çýtayý ne kadar yükseltseniz de varmaktan haz etmeyen kim ise yeter ki boyunduruðuna gömsün aczini ve nefretini.

Evren…

Ýnsan…

Görsel bir hakkaniyet olsa da Ýlahi Adaletin tecellisi deðil mi teselli bildiðiniz her ne kadar gecikse de asla umudu kesmediðiniz.

Hýrpani bir var oluþ ki hiçlikle imtihaný asla göz ardý edemediðiniz.

Bildiðimiz mi, bildiðimizi sandýðýmýz mý?

Kesin bir çizgi olmadýðý çok aþikâr; bu deðil mi yeni günü teðet geçmeden asýlý kaldýðýmýz o pervazda hayata bakýþ açýmýzý biçimlendiren ve tüm ayrýmcýlýðý tek hamlede es geçen insan sevgimiz…

Kýmýltýsýz dünyalar nasýl ki us’a bir anlam yüklemiþ o zaman bir önemi kalacak mý mantýk dâhilinde yaþamayý maharet bilmekten de öte varlýðýný sorgulamayan her kim ise, tüm sakýncalarý yok sayýp, altýna attýðýnýz o imza ile yeni bir keþfin sancýlý doðumu ve akabinde eþlik eden en mutlandýrýcý o mutlak gerçek: haz etmenin ötesinde haiz olduðunuz.

Yabancý kýlmak mý yabancý kalmak mý?

Bakýþ açýsýný biçimlendiren bir öngörü ve deðiþmez tek gerçek: Kendimize yabancýlýðýmýz…

Sokrates’in ‘’kendini taný’’ söyleminin deðeri iþte bir kez daha kýymete biniyor:

Günahlarýmýz, bilemediðimiz hangi sevapsa nasiplendiðimiz, erdemli olmak adýna baðdaþmakla mükellef kýlýndýðýmýz soyut izdüþümü yine mekândan ve zamandan baðýmsýz bir açýlýmla, raðbet etmenin de ötesinde hayatýn merkezine yerleþtirdiðimiz ki anlam bulmaktansa adlandýrma gayesi ile saf tuttuðumuz o kavþakta beklemek kadar yorucu bir edimle tüm ömrü idame ettirdiðimiz.

Ýstemek ki mahiyeti tartýþýlýr doðrusu ve ne çok çeliþki pek raðbet etmesek de maruz kaldýðýmýz yine de devinen rahmetin avucumuza düþen ikbalinde sýðýnak bilmekle eþ deðer bir muafiyet tüm göreceli gölgelere paye verirken ve bir yandan kaybolmuþluðun yarattýðý arayýþtan yarýna uzanýrken istiflenen onca ön yargý ve yetinmeyi bilemezken âdemoðlu, sarmalýnda döngünün ve býçak sýrtýnda hangi taarruzu ise bertaraf etmekten öte ummak ve dilemek içten içe…

Dünyanýn gerçekleri uyuþmasa da gerçeklerimizle bulmak adýna o orta yolu, hakkýndan gelmek belli ki olumsuzluklarýn tek bariz sunumu hissiyat denen olgunun ve tüketirken türetmeyi meziyet bilen bir zihniyet yine hem de varsýl bir eksende kayýp gitmenin de ötesinde her gün defalarca ölüp, can bulmak adýna o canhýraþ telaþýmýz.

Ve tek gerçek…

Varlýklarýmýzýn sýnandýðý o sýrat köprüsünde külfeti yine baðnaz ve muhalif düþünceler kadar sýkýntý yaratan ve sahip olduðumuz o kaygý eþiði.

Heidegger’in ele aldýðý o ölçüt:

‘’Kendini yitirmiþ insan için çabucak geçip giden, kýsacýk bir korkudur bu kaygý.’’

Hele ki bilince yaklaþtýkça devinen bunalým denen sirkülasyon ve yeniden kendini bulan o var oluþ.

Ölüm bilinci ki kaygýnýn çaðrýsý ve kendi içinde çeliþen bilinç denen evre. Uyanýk kalma kaygýsýyla, yýkýntýlar arasýnda yolunu aramakla eþleþen bir devrialem.

Ardý arkasý gelmeyen cümleler iken basireti baðlanmýþ bir teselli yine addedilen belki de Kierkegaard’ýn sunumundaki þu ibare teskin etmekte tüm kaygýlarýmýzý:

‘’Sessizliklerin en kesini susmak deðil, konuþmaktýr.’’

Mademki dünya denen olgu mantýða aykýrýlýklarla çevrelenmiþ, tek gerçek deðil mi; iþte bu açýk, demek ama sadece göreceli bir sonuç zira her birimizin çevresinde onca duvar konumlanmýþken, her þeyin kaos olduðu gerçeðini nasýl bertaraf edeceðiz?

Ýçimizdeki çaðrý ve dünyanýn koþullanmýþ handikabýnda nasýl bir sunumsa ömür, özlem duyduðumuz sadece eriþeceðimiz noktada bulduðumuz en kestirme yol, tüm uyumsuzluklarý tek kalemde eriþilebilir bir yaþam evresine taþýmak.