Bakýn þöyle etrafýnýza bakalým, etrafýmýza karþýlýklý olarak bir birine gönül kapýsýný- Âþýklar sevenler hariç-gerçekten samimiyetle açan, içine konuk eden kaç kiþi vardýr? Bir elin parmaklarýný, geçmeyecek kadardýr. Gönlümüzü ömrümüzü anýmýzý canlandýran samimiyetten o kadar çok uzaðýz ki, para kazanmaktan öte iþte mutsuzuz umutsuzuz meczubuz coþkusuzuz… Saydýkça uzar bunlar, açýlmaz kapalý yollar. Þöylesine bir keþif yapayým, bir Gönül’e gireyim ama önce gönül kapýmý açayým bu gönül neymiþ, nasýlmýþ ne iþe yararmýþ diyerekten gönül kapýsýný açan, yine bir elin parmaklarýný yine geçmez!

   Sevgimizi insanlýðýmýzý merhametimizi ispatlamak sanki suçmuþ gibi, her þeyi saklýyoruz gönlün karanlýk dehlizlerine hapis ederek saklayarak yýkarak yakarak anlamayarak… Sýraladýkça yine bunlar bitmez! Þöyle bir karþýlýklý, nabýz yoklamak içinde gönüllerde hiç týk yok yalan dolan çok halden anlayan yok yok yok… Gönlün anlamýndaki görevindeki iþlevini yok eden, yok etmeye yüz tutan gülümsemesini gömen, gömünce mutsuz kalan mutsuz ölen var mýdýr sevgisiz aþksýz gülen?

   Bu ne biçim mutsuzluðu yaþamak için bir seçim, halden bilmemek için nasýl kalýnýr yetim sadece beni mi bu derdim? Acaba, ben yanlýþ mý dedim? Arabayý yanlýþ kulvara mý, park ettim? Geldiðimiz karanlýk yoldaki son, nokta bu! Sýnýrsýz bir açlýkla kendi kendimizin baþýný yemekte ayaðýný kaydýrmakta ustayýz galiba, bizler çaresizlikten hastayýz halden anlamayan, hepimiz galiba aðayýz? Derinden düþünürsen böyle, derinden düþünmezsen sen söyle sen dinle, istediðin kadar inle kalýrsýn yine kendi kendinle.

   Etkileyici gönlü okþayýcý, cana cansýzlýða can damarý olacak o kadar güzellikler var ki o gönül içinde, açar bakar candan seversen her þeyi, þaþýrýr kalýrsýn, kâinata sýðmayan sýðar içine hayran kalýrsýn gülüþüne, ah bir kapýsýný açsan girsen bir gönül içine, güzelliði tattýðýnýz an o zaman, bana kýzarsýnýz ULAN neden daha önce söylemedim diye, bana bolca dayak atarsýnýz eminim… Yüz gönül gülümsememe ile gönlü buruþturarak yaþamakla bu hayatýn güzelliði yaþanmaz, bu dünya da yaþa cehennemi ahirette yaþa cehennemi. Acep nedendir insanlýðýn bu sevgisiz söylemi, yok mu yapan birisi bu gözlemi, dinlemez doðru sözle söylemi kimsede dinlemez hiçbir zaman yetimi, Âlemlerin Rabbi dinler, o zamanda bu anlatana yeter, bu yazýmda burada biter sabah oldu yatayým artýk yeter… Selam ve dua ile kardeþlerim.

 Mehmet Aluç