Þiirle Bir Serinliðe Hasret miyiz? Sanmýyorum!

-Ay artýk þiir bana banal geliyor pek inandýrýcýlýðý yok, önce okuyorlar evlenince ne þiir kalýyor ne miir.

-Haklýsýn kýz Ayten, benimkisi de bana þiirler okudu evlendik þimdi öküz gibi yatýyor, Ayten, yemek, Ayten, çay, Ayten çorabým bunlar þiirleri katledenler. Benimkisi Cahit Külebi’den okurdu, içimi okþardý o dizeleri

“Senin dudaklarýn pembe

Ellerin beyaz,

Al tut ellerimi bebek

Tut biraz!

Benim doðduðum köylerde

Ceviz aðaçlarý yoktu,

Ben bu yüzden serinliðe hasretim

Okþa biraz!”

-Artýk ne okþamak kaldý ne güzel bir söz, sadece hýrpalýyor.

-Ah Nuriye benimkisi de þiirlerin arkasýna saklanmýþ, evlendikten sonra arkasýndan çýktý ki tam bir ayý. Benimkisi de Bedri Rahmi Eyüpoðlu’nun þiirleriyle bana yürürdü.

“Seni düþünürken

Bir çakýl taþý ýsýnýr içimde

Bir kuþ gelir yüreðimin ucuna konar

Bir gelincik açýlýr ansýzýn”

-Ýçimde açan tüm gelinciklerimi ezdi geçti ayý.

-Hele benimkisi, sevgilim gönül ovam kýraç oldu gel de yeþillensin, hayatýmda tüm yollarým yokuþ gel de düz olsun tüm yollarým, gönlümde esen fýrtýnalarým dinsin diye ne diller döktü þimdi ise benim gönül ovam kýraç kaldý. Yataða yattýk mý kýçýný dönüp horuldayarak uyuyor. Ah Atilla ilhan gibi olsalar bize þiirler yazsalar:

“Ben sana mecburum bilemezsin

Adýný mýh gibi aklýmda tutuyorum

Büyüdükçe büyüyor gözlerin

Ben sana mecburum bilemezsin

Ýçimi seninle ýsýtýyorum”

-Nerede o günler þiirin katilleri çýktýlar.

-Ah komþu bende isterim bana bu þiiri her gün okumasýný, okumuyor ki ayý! O zaman biz yazalým onlara okuyalým, belki akýllarý baþlarýna gelir.

-Hay aklýnla bin yaþa. Nasýl yazalým, aha da buldum.

Seni sevmek rezilliðin baþýdýr

Gözümde akan göz yaþýmdýr

Her gün yoruyorsun hizmetçin miyim

Tutsak kaldým seninle

Hani derdin bana þiir bakýþlým

Hayatýmda tüm güzellikleri süpürdün

Uðultundan baþka söz duyamaz oldum

Bozuk plak gibi her gün acýktým

Çay nerede kaldý diyorsun

Çok istiyorsan kalk kendin yap zýkkýmlan

Ben sana mecburum diyordun

Þimdi kurudum ben görmüyorsun

Bu iþ artýk böyle olmayacak biliyorsun

Ben seni terk ediyorum bakalým ne edeceksin

-Hah hah çok güzel oldu bu biraz yumuþak mý oldu sanki?

-Nasýl yani?

-Þöyle.

Artýk çek git baþýmdan bana göre deðilsin

Mutsuzluðum elinde sen biliyorsun

Çok kötüsün sana söylüyorum

Öküzlük sende baki görmüyorsun

Daðýtýyorsun dünyamý def ol git

Anan seni bekliyor def ol git Hurþit

Leyla’m diye sevdin her gün

Kýnalar içinde yaptýk düðün

Gerdekten sonra bozuldun

Senin aradýðýn hizmetçi dediðini duydum

Ýyi bak sözlerine seni ederim delik deþik

Tüm iyi niyetimle söylüyorum birleþik

Var benim gibi seni seven o yâre

Ne her gece sýrtýný dayýyorsun duvara

Gönül vitesini küçült bu ara

-Öyle ise bu akþam okuyalým bakalým anlayacaklar mý? Ýnþallah þiirlerimizle aydýnlanýrlar da karanlýkta kalmazlar.

-Az hayatýmýz anlamlý olsun yeter, fazla bir þey istemiyoruz ki, az ilgi ve alaka.

Bizler yaþarken kendi halimizde gün içerisinde en çok neyi sevmiyoruz desem þiir okumayý sevmeyiz lakin hepimiz þairiz! Ben þiirde duygu his veren hecelerle yazarken (hece þiiri zor yazarken hece derken söz ve duygu dolu kelimelerden söz ediyorum), rüyamda da þiir gibi çiçekli bahçeleri görüyorum ve þiir okuyorum. Þiirlerin okunmadýðý itibar görmediðini düþününce rüyamda labirentler içinde hangi kapýdan girdiðim, kapýyý kimin kapattýðýna dair rüyalar görüyorum. Bir kapý açýlmadan kapanýyor, sonra bir diðer kapý açýlýyor giriyorum karanlýklar içinde kalýyorum sonra bir ses duyuyorum” sen þiiri yaz okumayan utansýn” Bu sözler üstat Necip fazýla ait, acaba o mu sesleniyor? Aklýmda kalan olumsuz duygularýn devamý rüya olarak bana dönüyor. Ýþte þiirlerle olumsuzluklarýn direncini kýrmak yerine, dirence fazladan baþka akýmlar yükleyince yan bakýnca, okumam kalsýn, a þiirimi? Dedikçe direnç yanýyor iþ görmez hale geliyor vesselam.

Mehmet Aluç