Kelimeleri tokuþturalým hadi, sonra lehim yaparýz düþlere…

Aklý evvel bir tebessüm gizliydi kýzýn sýr gözlerinde ve anlamsýzlýðý adlandýrmakla kendini kilitlediði vurdumduymaz yürekler.

Bir tatta bir hattatýn özleminde bir de kýr çalan saçlarýnda dün öbekli seyrinde alamet-i farikasý iken gök kubbe.

Þimdi olacaktý da bir yoldaþ bir de ser ve sýrlarý iklimlere yüklediði o ikilem yüklü maruzatlarý…

Bir kýrandý kýrandan ziyade kýrýlganlýðýn niyaz olduðu ve bir selamdý en meczup lehçede en mahzun þarkýyý pelesenk etmiþken bilinmeze.

Sýradan ve sýra dýþýlýðýn öznelinde; kayýplarýn ayýp yüklü nedametinde ve… hadi oradan, diyen yaþlý kadýnýn çekmecinde sakladýðý vasiyeti.

Ölüm Haktan beþere mirastý demek ki; demediklerine kinaye yükleyen hangi pasajdý da zihniyet ýrgalanýyordu?

Zan altýnda zamirlerle baðdaþan kuru çeþmesinde aþkýn; mim çekilmiþ gözlerinde o dokunaklý naþýnda yüklendiði sihir bir de bedel ödenen çehrelerin tezahüratý iken gözyaþý…

Sýr yüklü bilgelerin; sýradan ahkâmlarýn ve kalburüstü meziyetleri ile resti çekmiþken evren.

Kadýndý aslýnda soru yumaðý; adamdý aslýnda nakþeden ve aralýksýz seyriydi henüz cinsiyetini oturtamamýþ þeytan.

Kadýnlar… rimelleri akan.

Adamlar: cep delik cepken delik, nidalarýnýn yükümlü kýldýðý ama mühür de basmadýðý ne çok celp.

Kanýksanasý ama son durakta gergin bir ritüel ile kaçamak bakýþlarýnda duraðan çýtasýnda bir ritim uzantýsýnda adeta tüm görkemli sevdalarýn kayýtsýzlýðýnda sýrt üstü yine de hazin bir rakýmda makamsýz þarkýlarla raks eden Çingene kadýn…

‘’Ah’’ dedi adam.

‘’Neden?’’ dedi kadýn.

‘’Sana ne…’’ dedi yeniden nükseden tok sesi ile aþký duvarlara raptiyelemek adýna doluþan tiz sesi þarkýcý kadýnýn.

‘’Þimdi’’diye baþlamak vardý ya… Ya, sonrasý yarýn mý olacaktý da dünün minvalinde kaynayan kazanlarda çivit mavisi bir dokunuþ ile sýrasýný savmakla meþgul iken nöbetteki melekler… Öyle ya, melekler de mi cinsiyetten yoksundu da; karakaþýna güfteler yazýlan kadýnýn hangi ana kýtasý idi ki aþkýn gözyaþýnda bir tufanda yenik düþen kýrýk dalýn kopuk yapraðýnda tereddüt yüklüydü Tanrý.

Sonralarla yüklü ama öncesizliðin de girdabýnda hele ki gerdan kývýran süzgün gözlerde ölmek yok muydu ölmek?

Ah’larýn girizgâhýnda; yoksunluklarýn nakarat bellediði oflamalarda ve þükür yüklü ruhun da kepengini indirmiþken evren.

Kayýtsýzlýk sýra dýþýydý.

Sýralar da kayýt dýþý.

Aymaz gölgeler oynaþtýkça, çýtasý yükselen hüznü de mesken edinmiþken…

Kaygan bir zeminde ama ritmik bir teyakkuz iken de satýr aralarýnda dolduruþa geçen cibilliyetsiz aþk fukarasý insandan olma cenin methiyelerde, bir de kýlýf geçirmekten imtina ederken o satýlmýþlýðýný yine bin paraya deðiþmez vicdan hýrsýzlarý.

‘’Son’’ dedi kadýn.

‘’Hani, yeni baþlamýþtýk’’ dedi adam.

‘’Biz diye bir þey yok iken nasýl çoðul bir telaffuzla alay ediyorsun cihanla?’’ dedi kadýn.

‘’Ne dedim?’’demedi adam.

Sus’lara gebe yeryüzü nakþetti aykýrý aþklarýn ilahý iken çatýk kaþlý özlem ve yüreklere rahmet iken gök kubbe…

‘’Sus’’ dedi kadýn.

Oysaki herkes suskundu kadýnýn haricinde.

Maðfiret erbabý sancýlar doluþtukça gizeme ve yükümlü onca baðnaz ikrar sundukça özrünü…

‘’Susmalýyým’’ dedi çocuk.

Hangi çocuk saklýydý da kayýtsýzlýðýn çeperinde üstelik tek çocuk yoktu ortalýkta?

‘’Bende saklý’’demenin tecellisi belli ki israftý.

‘’Senlik sancýlar…’’demekse tefekkürün hasýydý.

‘’Git’’ dedi kadýn ki gelenleri asla geri çevirmezdi evren belki de gel, demekti payýna düþen hüznün öyle ya; hüzün hüznü çaðrýþtýrýyordu ve ölüm de hayatýn reçinesine kývam olmuþken özlemin.

Ne çok gel-git.

Bir de gidip dönmeyenler.

Ya hiç gelmeyenler?

Söz nüfustu; aþk ise tecelli ve yoksunluk idi teselli bulduðu varlýðýn hele ki hiç var olmamýþ bir mutluluða rest çekmenin de esef yüklü seyrinde kayboldu kadýn.

Kim bilir; belki de hiç var olmamýþ bir gölgeyi sahiplenmiþti çocuk oysaki çocuk yürekli insanlardan nasýl da ýraktý evren…

Ve sustu üstelik ebediyete kadar hele ki edebin teamülünü içlik edinmiþken kadýn ve gözyaþý.