Üstünkörü olmasýný diliyorum ve soluklanýyorum. Ýçimde büyüyen canlýdan yana tüm derdim þimdilerde yine de yorgun savaþçýnýn bir ikramý olduðunu bellemek bile hayatýnýn yarýsýný paylaþmaktýr.

Ýçimde ukde kalan son yalanlarý da annem öldürdü. Henüz on iki yaþýndaydým ve çocukluktan genç kýzlýða geçtiðim dönemin göstergesi idi içimin kanayan yarasý.

***

Korktuðumu hatýrlýyorum aslýnda benim hayatýmýn her an’ý korku ile geçti. Ne zaman ki dolapta raký kalmasa evde terör eserdi. Raký olsa bile yanýnda mezesi yoksa bu sefer de ölüm kokardý babamýn rutubetli kokusu. Ne de olsa cafcaflý söylemler biriktirmezdi anamýn yüreði.

O hep korumacý oldu.

Sonra da duraðan bir seyre yelken açtýk ailecek.

Korkularým sonlanmadý anlayacaðýnýz üstüne üstük biçim ve yönerge deðiþtirdi.

Hep kadýn olmayý düþledim evde yangýn varken. Yanar geçer, demeyi bile beceremediðim zaten hayatta neyi becerdim ki?

Anamdan yanaydý tüm derdim ve çürük kollarýný gizlerken hýrkasýnýn içinde ben kadýn olmak istedim bir an evvel ve düþecektim yollara ve düþecektim sevgilimin kollarýna ama ben sadece düþtüm hem de nasýl.

Kötü yola düþtü, diyen komþu Nuriye’yi duydum ilk kez. Aslýnda babam da duymuþtu lakin aldýrmadý.

Ben anlamazdan geldim önce zaten sonram da yoktu ve mademki benim mabedim uzaklarda bir yerdi…

Uzak hem de çok uzak: adamakýllý uzak: evden uzak ve babamýn dayaklarýndan ve içki kokan nefesinden uzak.

Sonrasýný hatýrlamak istemiyorum zira içimde büyüttüðüm korkular hem öncemi unutturmak adýna idi.

Korkularla büyüdüm ben ve korkularla ötelendim ama ölmekten bile korkan aciz varlýðýmla kimseleri korkutamadýðým sadece iþtahýný kabarttým insanlarýn.

Bir gece geldi ansýzýn.

Üç harfli gölgesinden bile korktuðum bir yabancý ve babamýn en yakýn arkadaþý içkiden sonra tek dostum, dediði o üç harfli adam.

Adam gibi adam olmayý beceremedi babam demek ki o da korktu ama en çok ben korktum hele ki uyumaya yakýn o gece sessizliðinde kapým kurcalanýrken.

Ne olduysa o gece oldu.

Tek korkan ben deðilmiþim demek ki.

Annem benden çok korkarmýþ da elin adamýndan haberim yok/muþ.

Sonrasý yok çünkü korktum ve söylemedim hâkim amcaya zaten o da fazla sorgulamadý sadece yaz kýzým, dedi.

Ve kýz yazdý. Ben kadýn olmak istedim küçücük yaþýmda ve anamla beraber kendimize yeni bir dünya kurmak istedim.

Korktuðum kadar varmýþ.

Ýçimdeki çocuk ve kadýn kapýþmayý an meselesi bellemiþti. Yaþým on yedi bile deðildi ama yetmiþ yedi yaþýnda bir kadýn belledim kendimi.

Babamla kaldým annem hapsi boyladýktan sonra. Sonrasýnda ise öncesizliðime sitem ettim önceleri ve arkadaþ bellediðim korkularýmý da ebediyen silmek.

Ben kadýn olmalýydým.

Bir çocuktum oysa.

Sonra Haydar’ý tanýdým eve dönüþ saatinde babamýn tam da kapý çalmýþken.

Gözüm tutmadý önce sonra üç beþ lafladýk ve zararsýz bir adam olduðuna kanaat getirip bu konuyu babama asla açmadým ne de olsa yaþlanýyordu ve bana muhtaçtý bense neye ya da kime muhtaç olmam gerektiðinin korkusuyla aklýmla ve ruhumla kova kova korkular boca ettim içimdeki kadýnýn kör kuyusuna.

Haydar mademki hayatýma geç katýlan biriydi geçmiþin acýsýný da ancak böyle alýrdým.

Bizim dedikoducu Nuriye… vay anasýna, diyen komþu kadýnýn satanist oðlu bir de laf ederdi Nuriye ona buna hele ki annem hapse düþtükten sonra.

Anamý ziyarete bir kez gittim ve görüþe yanýma gelmedi annem.

Dokunmadý aslýnda fazla ama gardiyan kadýn koluma dokunduðunda nasýl da korktum.

‘’Bir daha gelme.’’demiþti bana erkek sesli kadýn gardiyan.

Sormadým neden, diye çünkü cevaptan korkmuþtum demek ki annemin rahatý yerindeydi.

Sustum cezaevinden çýkana deðin sonra soluðu Haydar’da aldým. Anasý köye gitmiþti.

‘’Ne istersin?’’dedi.

Ben korktuðumdan bir þey demedim zaten isteyemezdim de.

‘’Ya, sen ne istersin?’’dememle söz verdi bana korkularýmý sonlandýracaðýna.

Üzerinden kaç hafta geçti bilmiyorum zaten bir daha Haydar’larýn katýna çýkmadým hem cahil anasý da dönmüþtü köyden.

Beni eþarbýmý bulmuþ Haydar’ýn yataðýnýn þiltesinde sonra manalý manalý baktý bana yine beni her gördüðünde.

‘’Kaçalým.’’dedi Haydar bir gün evin kapýsýnýn altýndan attýðý notla.

‘’Bak’’, dedim kendi kendime.

‘’Ýþte sonunda istediðin oldu ve artýk küçük bir kýz deðilsin.’’

Korkuyor muydum peki?

Hem de nasýl.

On sekizimi doldurduðum o gün içimdeki korkuyu doðurdum ve pembe beyaz tenli korkumun hiç de korkulduðu gibi olmadýðýný anladým hem Haydar da yanýmdaydý yine de atamýyordum içimdeki sahiplenilmemek korkusunu.

‘’Ne istersin?’’diye bir kez daha sordu Haydar aslýnda ne istediðimi ben bile bilmezken onun biliyor olmasý belli ki Yaratýcýnýn bir armaðanýydý.

‘’Annen…’’dedim de gerisini getiremedim.

‘’Annen…’’dedi o da ve gerisini getirdi.

Artýk mutlu bir aileydik ve annesine de ispatlamýþtým kötü yola düþmediðimi.

‘’Sen ne istersin?’’dedim ben bu kez.

Sadece gülümsedi.

Ben de gülümsedim ve kapadým gözlerimi artýk karanlýktan bile korkmuyordum ne de yalanlardan ne de dünyadan hatta kendimden bile korkmuyordum ne de olsa mutlu bir kadýn olmayý becermiþtim öldürdüðüm korkularýmla ve kaybetmediðim umutlarla.