Kat izi ruhumun ve kat çýktýðým göðün tanrýsý içimdeki saklý o þarký.

Rengim kül rengi ve külyutmaz yetilerimde saklý yalnýzlýðýn meali ve ben illa ki düþler örüyorum saçlarýmda saðanak solumda kafes saðýmda saðdýcým önümse kar beyazý.

Aþký þakýyan kuþlar saklý içimde.

Tenimde soluk benizli bir mýsra.

Ýçimde külkedisi.

Þadýrvaný evrenin ve kâbusum en çok da eremediðim.

Ermiþliðim deðil erimiþliðim buz gibi ve buz kesen ellerim ve pervazýnda yüreðimin ufacýk bir kuþ elimi her uzattýðýmda kaçan aslýnda asla var olmayan.

Özlemimle sakit içimdeki yýldýz kümesi ve þehla gözlerinde mevsimin adým attýðým her köþe baþý her kendime yaklaþtýðým ve geliþtiremediðim o uzlaþý.

Mahrem bir sevdayým benim buram buram gözümde tüten.

Bir o kadar göze çarpmadýðým ya da tam tersi.

Gözünün içine soka soka insanlarýn ve kül renginde pabuçlarým elbet miski amber kokularý içinde her kokladýðýmda geceyi burnumun direðinin kýrýldýðý sonrasýnda yaðan yaftalarýn mezar taþýndaki isyaný.

Kaç bin yýl yaþadýmsa.

Kaç bin rakýmda kayboldumsa.

Sahi kaç ýþýk hýzýndadýr yüreðim ve attýðý her saniye aslýnda atýfta bulunduðum yer gök elbet içine sýðamadýðým taþtýðým evren ki bir mikado çöpü gibi belki de duygularým iken domino taþýnda hissiyatýmýn nihayetinde yan basýp yýðýldýðým tavan arasý.

Tozlu ruhum.

Örümcekler fink atan yüreðimde ve kemiren için için.

Ah, semiren hüznüm hüzün portalým.

Taarruzda mevsim ve Tanrý aslýnda teyakkuzda içimdeki yabancý.

Þarlayan iblis ki…

Hep mi çakmak çakmak gözleri?

Iþýyansa aþk ve rahmet ve göz temasý kurduðum melekler elbet dokunulmazlýðýnda kaderin kanat açtýðým bir boþluk ki içimden taþan ve ebegümeci fýsýltýlar bazen kayan ayaðým zeminden belki de kaydýðým gökyüzü ki kuyruðumla devindiðim sema yýldýz tozuna bulanmýþ üstüm baþým ve iþte reddediyorum yýldýz olduðumu.

Ýnsan olduðumu da.

Müsebbibi kimse kindar dahi deðilim peþimdeki gölgelere.

Sevgiyle rüþtümü ispatlamayý geçtim çoktan ve çoktan geçtim artýk hayallerden ve iþte içimde üþüyen o hayali fener azýcýk daha sevebilirdim oysa elbet kendimi: her ihmal ettiðimde imalat hatasý diye yüklendiðim ruhum ve yüreðimin köstekli saati.

Ah, nasýl da kalmýþým geride oysaki ben deðil miydim önde saf tutan ve bayrak töreninde avaz avaz Ýstiklal Marþýný söyleyen.

Bir yakamozsam eðer geceye ait.

Bir nota isem dündeki rotam.

Muðlak bir kaygý ise ihbar ettiðim.

Davlumbazdan firar eden duman gibi ve evin bacasýndan giren o yabancý ki az evvel kovmuþtum kapýdan.

Vapur düdüðüne talim ediyorum ve yolumu kesen þehir eþkýyalarýný ihbar ediyorum polise.

Kaynayan için için.

Kaybolduðum deðil artýk önem arz eden kaybettiðimse hiç deðil.

Verdiðim kayýplar da ayýp deðil madem.

Ve iþte yeni baþtan saymaya baþlýyorum ve içimdeki kýrýk mýzrabý atýyorum uzay boþluðuna çünkü yüreðimin fildiþi piyano tuþlarý yeter de artar bana ve iþte yeniden doðuyorum fýtratýmda ne var ne yok baþým gözüm üstüne ne de olsa kendimi sevmeye çok geç kaldým ben ve de geçmeyeceðim artýk kendimden uðruna kimse geçtiðim sadece geçeceðim aydýnlýk yollardan ve aydýnlýk yüreklerden ta ki zaman tükenene deðin.

Deðmedi de hem kimse paye verdiðim hep de içimdeki çocuðu paylarken þimdi biliyorum artýk parýldadýðýmý üstelik en baþtan asla sönememiþken içimdeki Þimal yýldýzý.