Kýyýda köþede unutulmuþ iken o sol anahtarý hani düþlerimin kilidini açtýðým bazense gerçeklerin t/uzaðýnda saklandýðým acýnýn bitmediði bir ritimde çalan þarkýnýn bu sefer aðýrbaþlý delikanlýsý o fa anahtarý.

Ýçimde kalan ukdelerden derliyorum kâinatýn bestesini ve yetinmiyorum.

Muradýmý dillendiriyorum peltek peltek.

Ruhumun peteklerinde saklý avuç dolu baldan bir parmak alýp da adeta içimdeki çocuðun aðzýna bir parmak bal çalýyorum oysaki ben hýrsýz deðilim: ne münasebet çalmak yoksa çalan þarkýlar da mý bundan nasipleniyor?

Ruhumun süngerine yasladýðým ýslak gözyaþlarým.

Acýnýn kaçýncý vukuatý ise sözcüklerin durduk yerde isyaný.

Ýhmal edildiðimin bir adým ötesi: ihbar edilesi ruhumdaki gamlý ve g/aflý notalar.

Yer gök çýnlýyor.

Ezan sesini bekliyorum ve kolluyorum eþref saatimi ve iþte yüce Huda ile buluþma vakti gerçi her an aklýmda her an benimle ama ezan sesinde muktedir olan o içtenliði o huzuru bekliyorum günde beþ vakit.

Rabbim koru bizi.

Rabbim koru askerimi.

Rabbim eksik etme bizlerden huzuru.

Bir meþale yanýyor iç âlemimde.

Salkým söðüt saklý ruh âlemimde.

Yürekse içtimada ve temize geçiyorum günü ki gecenin yaklaþtýðý bu saatlerde içim bir hoþ oluyor ve içeriden beni yanýna çaðýran anneme koþuyorum bir avazda onu kucakladýðým bir avazda onu nasýl sevdiðimi söylemekle iþtigal iken her an’ým ve her aný’mda eksilmesin yeter ki annemin varlýðý.

Sayýsýz kilit saklý iç âlemimde açýlmayý bekleyen.

Sayýsýz açýlým kilitlediðim.

Ýhbar ediyorum göçmen kuþlarý.

Ýnsanlar bazen kibre sýðýnýp haiz olduklarý ne ise öç alýyorlar adeta.

Ruhumdaki kýyým.

Ýçim kýyýlýyor aralýksýz bir dilim ekmekle bastýrýyorum içimi.

Yetmiyor.

Kýyama geçiyorum adeta kýyamet alameti sözcüklerin refüze edildiði çakmak çakmak gözleri yalnýzlýðýn.

Ýddia etmiyorum ihbar ediyorum içimde saklý acýyý artýk kimse kimlerse savsaklayan varlýðýmý.

Göðün temposu düþmüyor ve adeta yazdan kalma bir gün.

Yerküre kurak adeta kýþlasýna saklanmýþken döngünün o dalgalý kýþ mevsimi.

Dalgalar oynaþýyor içimde.

Ruhumdaki izbede dünü aðýrlýyorum ve sefasýný sürüyorum mazinin.

Devasa bir anýt belki de sýraladýðým düþüncelerimden inþa ettiðim o münzevi mimari.

Peltekleþen dili kalemin ucunu açýyorum olmuyor kýrýyorum ucunu bu sefer boyu kýsalýyor boyunduruk altýnda olan ben miyim kalem mi yoksa ve sorguluyorum aralýksýz sorgulanýyorum da.

Oysaki görevlerine sadýk bir kurþun askerim ben ve asker adýmlarýnda yalnýzlýðýn þiirler inþa ediyorum kurak yeryüzüne yetmiyor hikâyeler ekliyorum ruhumun ön sözüne…

Günler savruk benim gibi.

Yorgunum dünde kalmýþ iklim gibi.

Mevsimler deðiþiyor kýþ kimliðini yitiriyor kar yaðmýyor artýk Ýstanbul’un Yeditepe’sine ve ben sekizinci tepeye yerleþmiþken çaðlayan bir coðrafyada çalkalýyorum içimdeki döngüyü ve sözcüklerle duygular yer deðiþtiriyor.

Sunumu yok artýk hiçbir þeyin.

Sürümünü arýyorum son bildiðim her þeyin.

Solan güne bakýyorum.

Sezilerimi uyutup sazý elime alýp kýrýk mýzrapla vuruyorum kopuk tellerine sazýn ve azýmsandýðým kadar kâh þakýyorum kâh susuyorum yorgun coðrafyalardan çaldýðým aðaçlarý bir bir dikiyorum ruhumun çorak çölüne ve adýmdan sýkýlýðý yeni isimler arýyorum ama yazacaðým þiirlere ve korunaklý dünyamýn kilitli kapýsýna bir d/okunuyorum ki firar ediyor notalar ve sol anahtarýný solumda saklayýp saðdýcým kalemle meþk eyliyorum ve sessizliðe boðulup sessizlikle tepki görüyorum.

Un ufak edilmiþ bir kaya gibi.

Uzaðýnda kaldýðým kadar da hayatýn ta içinde duygularýn tekelinde ve öznemin kayýp izinde bir gizi kollayýp açýða alýnmýþ bir memur gibi aralýksýz kayýt alýyorum yardakçý hayallerimi uyutup yan gelip de yatarken gerçekler…

Solan bir gün ertesi.

Sonlanmasýna senenin günler kala.

Eski yýlýn eskiyen güzellikleri ve tüm güzellikleri sonlandýran insanoðlundan fersah fersah kaçýyorum.

Ben ki içimdeki çocuðu koruyup kollarken kanayan coðrafyalarda kaç bin çocuðun toprak olduðunu hatýrlayýp sadece utanýyorum ölen insanlýk adýna ve ölümün güzergâhýnda dinmeyen zulmün ve çocuklarýn yasýný tutuyorum.

Yaþým kemale ermiþse ne olmuþ yani?

Çocuk kalmanýn çocuk olmanýn faturasý illa ki masum insanlara ve çocuklara kesilirken.

Firari bir cümlede kendimi konuþlandýrýyorum ve kendim olmaktan yorgun kendim olmaya dair biriken tüm duygularýmý boca ediyorum:

Akacak kan nasýl ki damarda durmuyor…

Akacak mürekkebi kâðýda geçirmekten doðal ne olabilir ki?

Akacak yaþ da göz pýnarlarýmda durmazken…

Hayatýn kilit noktasý ve kör noktasý.

Rengim kadar beyaz.

Alným kadar ak.

Anamýn ak sütü gibi de helal…

Ve utanýyorum yaþadýðým için ve zor da olsa gülüm/seyebildiðim için öyle ki kanayan yaralarýn devamý olmasýn yeter ki yeni sene de uðuru þansý ile gelsin diye, yürekten dilediðim…