‘’Hayatta kalmak için
Ve hayatta kalmanýn yanýnda,
Ýnandým þiir bir gevezelikti.
Þimdi 128 harfli bir þiir var karnýmda,
Satýrlar artýk bomboþ.
Karnýmda hissiz bir þiir var,
Ýçimde durmadan bölünen þiirler,
Birlikte yok olacaðýmýz þiirler,
Birlikte unutulacaðýmýz þiirler,
Hiç borcu olmamýþ þiirler
Ve bu yüzden çok acýyan þiirler.
Acý aniden diner yaðmurun dindiði gibi,
Bazen sadece tanrý öyle istediðinden,
Sadece bir maðarada resim çizerim belki,
Rüyalarýn büyük harfle baþladýðý bir ülkede,
Üstümden kaldýrýlmýþ bir ölü var.
Ahbap senin istediðin o mu?’’(Didem Madak)

Ruhum, sevgili ahbap:

V-yakalý bir þemsiye olma ihtimalimle

Üþüdüðüm kadar soluklandýðým

Þems’in rüzgârýnda

Bazense yüreðin garbýnda ya da þarkýnda

Ölümle izdivacýma saniyeler kala

Uykumdan uyandýrýldýðým

O minval ki:

Ruhumda seken kör kurþun

Standart sapmalarýn yankýsýnda

Belirsizliðin can yakan o göz temasýnda

Þekli olmayan bir diklenen bir acý…

Ve yüreðin yerinden sökülen menteþesi

Menþei varsa yoksa ölüm

Göl sakinliðinde bir ömür dilemenin de ötesi

Acýnýn harmandalý

Hüznün sarmalý

Üzümünü yediðimden de öte

Baðýný sorduðum þaibeli bir þarký

Hele ki yok mu:

O üzüm gözlerinde

Yoktan var olmanýn hikmeti olsa olsa bu

Þanlý bir tarihinin çetelesinde saklý iken varlýðýmýn kayýp ruhu

Tutulan nutku

Ve iþte zirvesindeyim þimdi

Meþrebi geniþ olmayan ölü

Bir imgenin telaþýnda üstüme geçirdiðim iken

Þiirin benzeri kefen bezi…

Ölümle olan ilk tanýþýklýðým çocukluðumun dinmeyen mesaisinde saklý tutulasý ilk aþkýmýn güftesinde saklý elbet yaþlý babaannemin iç burkan öyküsü ki…

Kýrýk bir aþk hikâyesi baþlýðý altýnda sunmuþtum zarif kalbinin düþtüðü aþký hele ki on üç yaþýnda gelin edilmiþken nüfuzlu bir Ýstanbul ailesinin ilk göz aðrýsý.

Edimler.

Eylemler.

Nükteler ve de…

Yüreðin þahikasý evrenin sonlanmaz vardiyasý nasýl ki insan sýnanýr sevdikleri ile…

Ve iþte gözünü kocasýnda açan o yaralý yürek akabinde Tanrýnýn bahþettiði üç melek.

Sahiden de melek olarak gelmiþlerdi dünyaya dedemin ve babaannemin üç evladý ve zaman öylesine hoyrat esen bir rüzgârdý ki: geldikleri gibi de yolcu etmiþlerdi iki evladýný.

Asker bir eþ.

Donanýmlý bir Ýstanbul kadýný.

Esen rüzgâra denk.

Dinmeyen sevda masallarý…

Gýyabýnda bu asil evliliðin kader örmüþken de aðlarýný ve iþte savaþtan gazi sýfatý ile ayrýlan ve malulen emekli edilen bir bacaðý da kesilmiþken asker dedemin.

Þair ruhlu bir asker demlendiði kadar hayatta ve gözünün nuru biricik eþi ve üç melek evladý.

Dayým çok küçük yaþta ebediyete intikal ettikten sonra ismini aldýðým Yýldýz Halam da bu dünyadan erken göç etmiþti.

Yaralý kalpleri dedemin ve babaannemin üstüne üstük genç yaþýnda elden ayaktan düþen dedem ve bunca acýya katlanmaya çalýþýrken bu sefer de dedem yenik düþmüþtü kalbine ve geride kalan anne oðul yani biri babaannem biri babam.

Ölüm zirvede yakalamýþken bu aileyi.

Zemheride açan kardelen misali ve iþte babaannem adamýþken ömrünü babama.

On yedi yaþýnda öðretmen çýkan o yaðýz delikanlý ve biricik annesi dað tepe dememiþ gezmiþlerdi memleketin dört bir köþesini:

Dile kolay otuz yýldan fazla bir zaman baban öðretmenlik mesleðini tüm benliði ile ifa etmiþ ve ana oðul birbirlerinden alýrken güçlerini akabinde annemle evlenen babam ve uzun seneler sonrasýnda aileye geç katýlan bir bebek iken ben nasýl da mutlu kýlmýþtým onlarý.

Ölüm saygýlý bir misafir ya da deðil ama seviyeli bir kader ve keder.

Deþilen yarasý insanlarýn hele ki evlat acýsý yok mu…

Bu baðlamda bu ailenin neþesi ve sevgi dolu çocuðu olmakla iþtigal nasýl da severdim rahmetli babaannemi.

Bu gün, onun ebediyete intikal ettiði günün yýl dönümü ve o, benim ilk arkadaþým ilk aþkým idi.

Her nasýlsa tüm günü beraber geçirir türlü oyunlar oynardýk yetmezmiþ gibi bir de hayali arkadaþlarým vardý ve iþte ben sevmeyi hem babaannemden hem annemden öðrendim.

Kutsal ve revnak bir acý.

Ölümün ne olduðunu deðil bilmek merak dahi etmemiþken hele ki bir çocuðun da iþi gücü iken oyun ve oyuncaklar.

Babaannem belki de en muhteþem pelüþ oyuncaðýmdý türlü türlü maskaralýklar yapardým hayli de yorardým kadýný ve henüz kardeþim dünyaya gelmediði için tüm eksikliðimi tüm can sýkýntýmý babaannemle oynayarak giderirdim ta ki…

Yaþlý ve hasta bir kadýn olsa bile hep özenle sevgiyle eþlik ederdi oyunlarýma belki de çocuk yaþta kaybettiði ki evladýnýn sevgisini top yekûn bana veriyordu.

Ölümden asla söz açýlmazdý hanemizde.

Hem çekirdek bir aileydik hem de büyüyen bir sevgiyle eþlik ederken hayat bize.

Zaaflarýn ve zanlarýn asla olmadýðý.

Mizacý da miladý da sevgi olan.

Okula baþladýktan sonra elbet babaannemle geçirdiðim süre azalmýþtý ama o, her halükarda hem benim oyun arkadaþýmdý hem de ilk aþkým üstelik aþký çözmek için erken bir yaþta merak duygumu da sorularla giderirken.

Aþktan da üstün ve evet, çocuk yaþta dinlediðim çok sevdiðim bir þarký idi Zeki Müren’in sesinden ve aþkýn ne olduðu bir muamma idi gözümde ve de görünen o ki: hep de bir muamma bir arayýþ olarak yer etti hayatýmda.

Anneme aþkýn anlamýný sorduðumda verdiði cevapsa çok manidardý:

‘’Bizler seni nasýl ki büyük bir sevgi ile seviyorsak ve nasýl ki Rabbimiz bizleri aþk ile sevgi ile yarattýysa…’’

Ýçime sinen bir cevaptý ve ben kelimenin tam anlamýyla bu cevaba tav olmuþtum ve o günden itibaren aþk þiarým oldu hem çocuk yaþýmda hem de bir ömür boyunca.

Asýl mesele ise sevdiklerimizi korumak kollamaktý madem gerçi iþin o kýsmýyla fazla ilgilenmedim ne de olsa çocuktum ve ölüm bana hem soðuk hem de uzak bir kelime idi ta ki Kara Melek babaannemi benden alana dek.

Hayatýnýn son yýllarýný yatakta geçirdi yaþlý ve sevdiðim kadýn ve bir gün okuldan eve geldiðimde onu yattýðý yerde bulamadým.

Merak ve korku içerisindeydim sahi, babaannem nereye gitmiþ olabilirdi?

Ýlk deneyimim ve o gün on yaþ belki de yüz yaþ aldým bir günde.

Gittiði yerden döneceðini tahayyül etsem bile asla geri dönmedi ama ben onu hep bekledim beklediðime de deðiyordu hani çünkü her gece rüyamda birlikte beraber olduk uzun bir zaman boyunca.

Diklendiðim kadar hayata.

Direttiðim kadar sevgiyi ve aþký.

Bense kozamda yaþamayý tercih etmiþken daha doðrusu caným yana yana kabuðuma çekildiðim ve kelebek olmayý ertelediðim.

Derken kelebek mizaçlý þiirler ve yazýlar yazmaya baþladým ve görünen o ki:

Ben hem kelebektim hem ipek böceði.

Ölümü irdeleyen nice duygu ve verdiðim nice kayýp bir de yaþarken ölüp beni terk edenler.

Hummalý bir arayýþ illa ki:

Hem aþkýn varlýðý hem de ölümün çözemediðim kördüðümü.

Ölümle ilk tanýþýklýðým derken aradan seneler geçip de nice sevdiðim insaný bir bir diðer âleme uðurladýðým.

En son olarak da annemle sýnandýðým ve kollarýmý sývayýp, anneme layýk bir evlat olabilmek adýna gecemi gündüzüme kattýðým.

Son iki yýldýr o kadar çok ölümün kýyýsýndan döndü ki annem ve defalarca ambulansla onu acile zor yetiþtirdiðim derken günlerce haftalarca yoðun bakýmda yaþam savaþý verdiði…

Ölüm.

Ýliklerime kadar hissettiðim ve öylesine potansiyel bir korku ve kaygý ki…

D/iþlediðim kalemle düþlerimin resmini çizdiðim þiirlerim ve düz yazýlarým ve iþte korkularýmý bir süreliðine de olsa bastýrdýðým görmezden geldiðim…

Bu baðlamda Didem Madak’ý kendime çok yakýn hissediyorum ve onun eserlerini her okuduðumda inanýlmaz duygular sarýyor dört bir tarafýmý ve iþin ilginci uzun zamandan beri Araf’ta saklýyým bir o kadar annemin de defalarca gidip geldiði bir yoldan yorgun bir yolcu sýfatý ile de annem yaþam mücadelesi verirken ben de eþ zamanlý olarak onun acýlarýný bir bir hem ruhumda hem bedenimde hissediyorum.

Ama yüce Rabbim merhametlilerin en merhametlisi ve kuluna taþýmayacaðý yükü vermiyor asla…

Caným babaannem nurlar içinde uyu…

Ve benim biricik annem babaanneme bir gelin olarak deðil asil bir evlat olarak sahip çýkmýþken belli ki babaannemin ona ettiði dualar sayesinde yaþýyor ve iþte iman gücümün Allah inancýmýn da anbean katlandýðý…

Günlerden hüzün yine bu gün.

Bu gün günlerden babaannem:

Mekânýn cennet olsun, benim ilk arkadaþým ve ilk aþkým…

Ve asla da merak etme: gelinin aslýnda kýzýn emin ellerde elbet yüce Rabbimize emanet olduðumuz kadar sevgiyle de birbirimize sahip çýkmanýn güzellikleri ve verdiði huzur ve umutla ve inançla da yaþarken…