Bugün bilgisayarýmý önüme aldým, yarý þaka, yarý gerçek yazýyorum.
Deðerli gönül dostum Abdulhadi Bay’ýn “Kumru Kültür Sanat ve Edebiyat” Merkezinde, Mehmet Nacar ile sohbet ederken, iki çocuk babasý oðlumun bu yýl üniversite sýnavýna girmek için müracaat ettiðinden söz ediyordum.
Mehmet Nacar söze karýþarak “Sayýn Ayaz ben seni çok akýllý bir insan sanýyordum. Ýlk defa yanýlgýya uðradým” dedi. Yaho, ben de akýl yok olmaya yok da, bana bu sözü niçin söyledin deyince. “Kardeþim oðluna yüksek tahsil yaptýracaðýna günümüzün siyasilerine yað yakmayý, dalkavukluk yapmayý öðret. Eðer bu dediðim konuda baþarýlý olursa tahsil yapmaya ne gerek var? Oðlun için en yüksek mevkii ve makamlar tertip edilir” deyince, hemen aklýma kayným Hasan Bozgeyik’in mevlit günü geldi. Kaynýmýn mevlit gecesine gelen bir zabýtaya sordum. Tahsilin ne? Ýlkokul amca dedi. Yavrum, zabýtaya lise mezunu alýyorlar, sen nasýl ilkokul mezunu olarak girdin dediðimde de. Dayý beni mecbur alacaklar. Ben gece sabahlara kadar cadde ve sokaklarda AKP’ye oy topladým. Hem de gördüðün bu þahýs basit birisi deðil. Ayný zamanda de ben AKP’nin gençlik kollarýndaným diyerek cevap verdi.
       Eh. Zengin çocuðu deðilim ama her halde kökümde beylik vardýr kanaatindeyim. Çünkü babam bana dalkavukluðu, yaðcýlýðý öðretmedi. Ben de oðluma öðretmedim. Ben bilemedim, öðrenemedim ki, oðluma da öðretem. Ben sevgiyi saygýyý bilirim. Oðlumda benim gibi. O da sevgiyi saygýyý bilir. Dalkavukluk bilemez. Onun içinde iþ istediðinde kendisine asgari ücret ile lastik fabrikasýný gösterirler.
       Saygýdan sevgiden söz açýlmýþken anlatayým. Sevgiye saygýya laik bir Prof. Dr. Ýmam Hüseyin Filiz var. Bir Dt. Mehmet Raðýp Güzelbey var, Süheyla Tahaoðlu var. Siyasilere gelince. Rahmetli Ýmam Hüseyin Ýncioðlu, Rahmetli Mehmet bedri Ýncetahtacý vardý. Günümüz siyasilerinden de çok sevdiðim Mehmet Erdoðan var. Erdoðan’ý çok sevdiðimi söylemem belki de bazý kýskananlara, beni çirkin gösterecektir. Ama çirkin gösterirse de göstersinler. Ben her þeyden önce bir þairim. Doðrularý yazmak benim görevimdir.
Bundan önceki yazýmda da “ O Hanýmefendi Kendisini Biliyor” demiþtim. Ýnþallah o yazýmý okumuþ ola da kendi kendisini bilip öðrene. Ben rahmetli Hatice Güllünün de öðrencisi oldum. Saygýdeðer okurlarým eðer kusur iþledimse kusurumu baðýþlayýn. Bu günlük de bu kadar.
Hepiniz hoþça ve dostça kalýnýz, en güzel ve mutluluk dolu günler sizlerin olsun.