Lise 3'deyim. Edebi metinler diye bir dersimiz vardı. O öğretmenimi de çok severim; hani babamdan öteydi bana göre. Her sabah beraber okula giderdik, denk gelirdik aynı yolu kullandığımızdan. Bir de orta sonda da Türkçe öğretmenimdi. Ayrıca da memleketlim. Sağ olsun beni de çok severdi.
Gel zaman git zaman sınav günü yaklaştı. Yazılı olduk. O sınavdan da 95 bekliyorum ki, kendimden çok eminim, bir sorunun şıkkını yanlış yapmıştım; ama her halükarda 5 geliyor karneme o yüzden önemsemiyorum tabi 5 puanlık soruyu :)
Bizim sınıf milleti kıvranıyor yazılı sonrası. "Hocam çok zordu, düşük alacağım v.s." diye..
Aradan iki hafta geçti, sınav sonuçları açıklandı.
Sıra bana geldi... "Sevinç, 100" Dedi. Tabi ben 100 beklemediğim için şaşkınlıkla:
"Hocam nasıl olur, benim 95 almam lazım, hatta şu soruyu yanlış yaptım ben." Dedim.
Hoca bu tepkim karşısında afalladı ve gözlerime baktı.
"Yok kızım." Dedi. "Doğru yapmışsın." Ama bunu derken yutkunuyor da bir yandan.
Hocayı rezil ettim. :( Bana kıyak geçmiş vermiş o beş puanı ne demeye sorgularım ki...
Diğer yandan da zayıf alanlar arkadamdan neler saydırıyor :D
Sonrasında çok utandım... Hatta o öğretmenimi yolda görmemek için dua ettim bir yandan.
Derslerde de gözünün içine bakamazdım.
Neyse ki son senemdi.
Hâlâ daha bir başka severim o öğretmenimi...
