9.   YURT  İÇİ  GEZİLERİ

                                        A.   İZMİT

                İzmit,  eşimin  ana  memleketi  idi.  Birinci  kitabımda  hikayesini  uzun,  uzun  anlatmıştım.  Babası  da  halamın  oğluydu.  Ben  ilk  okulun  4ncü  ve  5nci  sınıflarını  İzmit’te   okumuştum.   Kasım 1976  emekli  olduğumda,  İzmit’te  oturan  yalnızca, ortanca  kız  kardeşi  menekşe   kalmıştı.  Kocası  çok  sevdiğim  ve  takdir  ettiğim  bir  insandı,  kuafördü.  Bir  de  kızları  vardı,  evlenme  çağında.

               Biz  İtalya'dan  döndükten  sonra, Menekşe  ile  kocası  hoş geldin  demeye   bize  gelmişlerdi. Konuşma  sırasında,  eşimin  migreninden  konu  açılmıştı.   Gerçi Menekşe  evveliyatını  biliyordu  ama  İtalya dayken  doktora  gösterdiğimizden,  buna  rağmen  çare  bulunamadığından  bahsedince,  bize  akapuntur  yapan  Dr.  Arkadaşlarını  tavsiye  etmişlerdi.  Dr.  Yılmaz  bey  PETKİM'de  çalışıyordu,  Almanya’da  Akapuntur  üzerine   ihtisas  yapmıştı. Fabrikaya  yakın  Tütün  Çiftliğinde  de  muayenehanesi  vardı.

        Tavsiye  ettikleri  gibi,  bir  Cumartesi,   doktorun  muayenehanesine  gittik.  Bizi  dinledikten  sonra,  Eşimin  vücudunun  belirli  (şakakarı, bacakları,ayakları gibi) yer lere)cihazla  iğneler  batırmaya  başladı. Bir  müddet  sonra   da  iğneleri  çıkardı  ve  ‘ ‘ haftada  bir  veya  iki  defa  gelin,  böyle  sekiz-on  seans  daha  yapacağız,  geçer  inşallah’’dedi.  Biz  de  arabamız  altımızda,  oraya  gitmeye  başladık.  Seanslardan  sonra  da Tütün  Çiftliğinde,   deniz  kenarında  karşı  sahilleri  seyrederek  piknik  yapıyor  ve  Yarımca'da  bulunan  Çene  Suyundan  bidonları  dolduruyor,Çene  Suyu  civarındaki,  köylülerin  getirdiği  sebze  ve  meyvelerden  satın  alarak,  evimize  dönüyorduk.

        Bu  arada,  zaman,  zaman  menekşelere  de  uğruyorduk.  Baba  ve  annelerinin  vefatından  sonra,  varisler,  babadan  kalan  evlerini  satmışlar, Menekşeler  de  Kolordunun  civarında  kiralık  bir  eve  taşınmışlardı.  Menekşe  çok  güzel  dikiş  dikerdi.  Bu  arada  ablasına  da  kıyafetler  dikiyordu.  Kızı  okuyor,  kocası  da ,  demir  yoluna  yakın  kendi  kuaför  salonunda   çalışıyordu.  Zamanı  gelince  baldızının   saçlarını keserek,  boyayarak  güzelleştiriyordu. Çünkü  genç  kızlığından  bu  yana  saçları  beyazdı.  Bu  sebeple,  boyamak  mecburiyetinde  kalmıştı.  icabında  kendisi  saçlarını   boyuyordu  ya!

               Son  seansta,  Dr. Yılmaz  bey  eşime   hitaben, ‘Bana  göre  migren  baş  ağrınız  geçecek. Eğer  geçmezse,  bir  kaç  seans  daha  yapmamız  icap  edebilir,  geçmiş  olsun’’  diyerek  bizi  uğurlamıştı.  Gerçekten  Yaseminin  baş  ağrısı  geçmişti.  Başka  seanslara  gerek  kalmamıştı. Şimdiye  kadar  neden  akıl  edemedik  diye  düşünürken,  bu  zamana  kadar  böyle  uygulamaların  olmadığı  aklımıza  gelmişti.

                             B.   GÖLCÜK-   DEĞİRMENDERE

               Gölcük,  İzmit  körfezinin  karşısında,  şirin  bir  kasabaydı.  Donanma  komutanlığının  sayesinde   kasaba,  kendine  yeterli  hale  gelmişti.  Deniz  kenarında  oluşu  da  ayrı  bir  farklılık  yaratmıştı.  Ordu  Evinin  bulunması  sayesinde  de  biz,  yaz  aylarında,   sık,  sık  oraya  gider  olmuştuk.  Misafir  olarak,  bilhassa  Baldız  ve  bacanağı,  akşam  yemeklerine  davet  ediyorduk.  Bazen  erken  saatlerde  gelirlerse,  çardak  altında  oturup,  hem  muhabbet,  hem  de  çay,  kahve  içiyorduk.  Lokanta   deniz  kenarındaydı. Geceleri   bahçede,  gündüzleri  de   kapalı   alanda   yemek  yeme  imkanı   buluyorduk.

               Ordu  evi  otelleri,  biri  çok  katlı,  diğeri  iki  katlı  ayrı  binalardan  oluşuyordu..  Biri  generallere  ait,  diğeri  de  diğer  subaylar  içindi.  Ayrıca  Donanma’da  görevli  bulunan    generaller  için  villa  tipinde  lojmanlar  mevcuttu.  Garnizona  girmeden  önce,  başka  bir  sahada,  diğer  subaylar  için  de   lojmanlar  bulunuyordu.  Hastanesiyle,  müzesiyle,  çiçekli  bahçeleriyle   ağaçlıklı  bölgeleriyle   Donanma  komutanlığı  büyük  bir  sahaya  yayılmıştı. 

               Daha  önceki  tarihlerde  de  Damat  orada  görevli  bulunmuştu. Dolayısıyla,  lojmanları  ve  Donanma  Komutanlığı  sahasını  biliyorduk.  Ayrıca  Donanma  komutanlığı  ile  Değirmendere  arasında, Yüzbaşılar  denen  bir  mahalle  vardı  ki  burada  özel  binalar  mevcuttu.  Daha  ziyade,  Deniz  kuvvetlerinden    Emekli  olan  subaylar  oturuyordu.  Değirmendere  dahil  bütün  buraların  sakinleri  Gölcük  çarşısından  ve  Gölcük  Pazar  yerinden  alışveriş  yapıyorlardı.  Dolayısıyla  Gölcüklülerin,  ticaretleri  ve   ekonomileri  iyi  durumdaydı.  Devamlı  da  binalar  yapılıyor, gelişme  gösteriyordu.

               Ordu  evine  gittiğimiz  zamanlar,  damadın  sınıf  arkadaşı,  Nejat  Paşa   ve  eşi  Ayşe   ile   de   tanışmıştık. Zaman,  zaman  bizi  ziyarete  gelirler,  ayrıca bizi,    kendi  lojmanlarına  davet  ederlerdi.  Manzarası  şahane  olan  bu  yerler,  zaman,  zaman  beni  duygulandırıyordu  ve   şiirler  yazmama  neden   oluyordu.

         Burada  yazdığım  Şiirlerinden  İKİZ  VİLL    aşağıda,  diğerleri  de  internet  adresini  yazdığım  yerdedir. ( DENİZ-    RESTORAN-  SULTAN  BABA)

            http://www.antoloji.com/yusuf_canturk  veya www.edebiyatdefteri (coni)

            İKİZ  VİLL   ( Mayıs  1995 –Gölcük)

               Çifte  villâ  gördüm   bir  tepenin   üstünde ,

               İkiz  tepe  gibi   sanki ,ünlü  VENÜS’ÜN  büstünde .

               TANRI  özenmiş  tabiatı , öyle  güzel  yaratmış .

               İnsan  eli  bu  güzelliğe,  bir  güzellik  daha  katmış .

 

               Manzara  şahane ,  körfez  ayağımın  altında ,

               Misafirim  sanki ,  bir  başkasının  yatında .

               Kuş  cıvıltısı ,  bin bir  çiçek  kokusu ,

               Değişiverdi  birden  tabiatın  dokusu .

 

               Yeşili ,  pembesi ,  her  rengin  bir  tonu .

               Bir  değil ,  bin  saat  kalsam ,  bu  zevkin  yok  sonu .

               Bir  nefes  çeksem ,  olur  belki  bin  nefes ,

               Kuş  cıvıltısı  hariç ,  ne  gürültü  var ,  ne  de  ses .

 

                 Gözlerim  okşar  iken çiçeklerin  yeşilini,  morunu ,

               Bir  an  için  unuttum ,  dünya  yaşamını ve  de  sorunu .

               Görebilmek  yeterli ,  sahip  olmak  şart  değil ,

               Bir  sandala  binsem  kâfi ,  istediğim  yat  değil .

 

 

               Gizemli  bir  kadın  sanki ,  tanıştım,  konuştum ,

               Ayrılınca  birden ,  etkisinden  çok  sarhoştum .

               Esrarlı  havası ,  parfüm  sarmış   her    yanı ,

               Uzun  süre  yaşarım ,  unutamam  o  güzel  ânı .

 

               DEĞİRMENDERE:   Bu şirin  sahil  köyünü,  İzmit'te  ilk  okulu  okuduğum  zamandan  beri  tanıyordum. O zamanımın  gözlemlerini  birinci  kitabımda  anlatmıştım.    Evlendikten  sonra  da  Değirmendere’de,  bir  oda  kiralamıştık.  Ev  sahibi,  eşimin  övey  annesinin  ağabeyi  idi.  Burada,  bahçe  içinde,  üç  katlı,   ahşap  evleri  vardı.  Ahmet  dayı,  İlk  eşi  vefat  ettikten  sonra,  bir  müddet  onun  yasını  tutmuş,  bilahare,  Mebrure  yenge  ile  evlenmişti.  İlk  eşinden  Ümmühan,  ikinci  eşinden  Handan  ve  Ertuğrul  olmuştu.  Mebrure  yenge  esasen  Değirmendereli  idi.  Fındık  bahçeleri,  bağları  vardı.   İşte  denize  yakın  geniş  bahçeli  ev  de  Mebrure  Yengeye    aitti.  Bizimle  beraber  Fulya ve    Menekşe  ile  bacanaklar,  hatta  başka  bir  evde  de  Çiğden  ve  kocası  da   kiralık  ev  tutmuşlardı.  Maksat,  üç  baldız,  üç  bacanak    bir arada  olmaktı.

               Yüzbaşılar  semti  ile  Değirmendere  arasında  bir  plaj  vardı.  Bazen  orada  bazen  de  evin  önünde  denize  girebiliyorduk.  Deniz  çok  temizdi.  Ayrıca  ben    plastik   bir   bot  getirmiştim.  Gandi  bacanakla  her  gün   sabahtan  denize  çıkıyor,  bilhassa,  kovalar  dolusu  İstavrit  avlıyorduk.  Hanımlar,  öğle  yemeği  için  bahçede  balıkları  ızgara  yapıyorlar,  salata  ve  meyvelerle  güle  eğlene  karnımızı  doyuruyorduk.    Ayrıca   bahçeden  dut,  bağdan  kiraz  geliyordu..  Daha  önce  bahsettiğim  gibi,  haftada  iki  defa   Gölcük  pazarı  kuruluyordu.  Her  seferinde  dolmuşla  pazara  gidip,  bilhassa,  salatalar,  sebzeler,  domatesler,  şeftali   gibi  meyveler  yüklenip  geliyordum.

               Gölcük  ve  bilhassa  Değirmendere'nin  denize  bakan   yamaçları,  fındık  bahçeleriyle  yemyeşildi.   O  yeşillikler  arasında,  yüksek  bir  tepenin  üstünde  SULTAN  BABA  Türbesi  vardı.  Bir gün   orasını  ziyarete  gitmiştik.  Köyün  içinden  geçerken  de,  köy  kadınları,  kendi  mahsullerini  satıyorlardı.  Yokuşu  çıkarken,  yol   mezarlığın    kenarından  geçiyordu. Tabii  vefat  edenlere   dua  etmekten  de  geri  kalmıyorduk.    Sultan  Baba  Türbesi,.  Öyle  bir  tepe de  yapılmıştı  ki,  kabirlerin  mermerlerini  ve  Sultan  Baba   kabrinin  yanında  inşa  edilen  mescidin  taşlarının  buraya  nasıl  çıkarıldıkları, yazdığım  şiirde  de  belirttiğim  gibi,   insanlar  için  merak  konusuydu.    Değirmendere,  yavaş,  yavaş  gelişmekte,  turistik  bir  belde  haline  gelme  aşamasını  yaşıyordu. köylüler, Fındık  ve  üzüm  zamanı,  küfelerle,  merkeplerine  yükleyip  satmak  üzere   köy  meydanına  getirirlerdi.  Genellikle   köylüler,  kendileri  yetiştirir,  kendileri  getirir,  küfe  içinde,  meydanda,   çay  bahçeleri  yakınında,  kendileri  satarlardı.

               Vapur iskelesinin  iki  tarafında  birer  çay  bahçesi  vardı.  Bilhassa, İskeleden  sahile  çıkınca  sağ  taraftaki    gazinoyu   tercih  eder,  ağaçların  gölgesinde,  denizin  hafif  dalgaları  kıyıyı  yalarken  büyük  bir  zevkle  çay,  kahve  içerdik.  Ayrıca,  meydanda,   asırlık  çınar  ağaçlarının  bulunduğu  bir  park  vardı.  Burada  da  ağaçların  gölgesinde,  banklarda  oturmak  büyük  bir  zevk  verirdi                                 Zaman ,  zaman,.  İskeleye,    İzmit'ten  vapurlar  gelir,  insanlar  çıkar,  insanlar  binerdi.  Sonra   vapurlar,   Karamürsel'e  doğru  hareket  ederdi.  Ayrıca,  büyüklü,  küçüklü  kayıklarla  balık  avlayan  insanlar  görünürdü.  Bu  kalabalığı   izlerken  de  gazinoda  oturanlar  büyük  bir  zevk  alırlardı.

               Dışardan,  bilhassa  İzmit  tarafından,  kafa  dinlemek  üzere  pek  çok  insan  gelirdi  buralara.   Hem  vapur,  hem  de  dolmuşlar  çalışıyordu. Gelenler,  yemek  konusunda  hiç  sıkıntı  çekmezlerdi.  Hafta  sonları,  plaj  ve   çay  bahçeleri  dolar,  taşardı. Ayrıca  Karamürsel'e  giderken  de  balık  lokantaları  vardı  İşte  Değirmendere  böyle,  sevdiğimiz,  zevk  aldığımız   güzel  bir  yerdi.                (Ama  seneler  sonra,  depremle,  binaların  ve  çay  bahçelerinin,  yerle  bir  olduğunu,  asırlık   çınar  ağaçlarının  denize  gömüldüklerini,  TV.lerden  izleyecek,  yüreğimiz  burkulacaktı.  Duygulanacak,    (MARMARA  DEPEMİ)  diye  bir  şiir  yazacaktım.

 

                                        C    YALOVA-TERMAL

               Yalova’ya,  21  EYLÜL  1978  Tarihinde,  körfezi  dolaşarak  gitmiştik.  Daha  önce  anlaştığımızdan  dolayı,  Baldız,  Bacanak  ve  kızları  da  vardı  yanımızdaydı.  Körfezi  dolaşmak  biraz  uzun  olmakla  beraber,  yeşillikler  ve  güzellikler  insanı  oyalıyor,  zevk  almasına  neden  oluyordu.

               Kaplıcalara  gitmeden  önce, Yalova’ya  uğramış,  Emekli  subaylar  lokalinde,  deniz  kenarında,  öğle  yemeğimizi  yemiştik.   Yalova,   bilhassa  emekliler  için  huzurlu  bir  kasaba  görünümündeydi..

               Kaplıcalar,  Yalova’ya  8-9  km.  uzaktaydı.  Kaplıcaların  sağlık  üzerindeki  etkileri  taa  Bizanslılar  zamanından  beri  biliniyordu.  Atatürk  de  buranın  ününü  duymuş,  1929  yıllında,  buranın  güzelleştirilip,  iyileştirilmesini  emretmişti.  Ayrıca  Millet  çiftliğine  Atatürk  için  bir  köşk  yapılmıştı.  Görevliler  Atatürk  için,   ‘’Arada  bir  gelir,  bir  müddet  kalır  gidermiş’’diyorlardı..

               Termale  girerken,  bir  vadi  içinde,  etrafı  çeşitli  ağaçlarla  bezenmiş,  ormanlık  saha  ile,  betondan  yapılmış  bir  kanal  içinden,  basamaklardan  aşağıya doğru   akan  Sıçak  sular  göze  çarpıyordu.  Ayrıca  sıcak  su  banyolarının  bulunduğu  büyük  bir  bina  mevcuttu.                                        Vadi  boyunca,  oturulacak  banklar,  gezilecek  yollar,  seyredilecek  mekânlar  vardı.  Etraf  çiçeklerle  bezenmişti.  Banyolarından,  şifalı  sularından  istifade  etmese  de  insan,  huzurlu  bir  atmosferde  bulunduğunu  anlıyordu.  Dinleniyordu..  O  güzelim  yerde  epey  bir  zaman  oturmuş,   büyük  zevk  almış,  bir  de   hatıra  fotoğrafı  çektirmiştik.  Dönüşümüzde,  Baldız,  Menekşe,  bacanak  ve  kızları  Elif’i,  Gölcükte   minibüs’e  bindirmiş,  biz  de  daha  önce  yer  ayırttığımız için  Ordu  Evine  gitmiştik

                                  D .  BURSA-ULUDAĞ

               Halide   ablaları  da  yanımıza  alarak,  Bursa'ya  doğru  yola  çıktık.  Yine  körfez  yolunu  takip  ediyorduk.  Yine  öğle  yemeği  için  Yalova’da  durduk,  Emekli  subaylar  lokalinde  yemek  yedik.  Ve  yolumuza  devam  ettik.  Yollar  pek  iyi  olmamakla  beraber,  etraf  yine  de  yeşillikti.  Gemlik  körfezini  geçtikten  sonra,  Uludağ   görünmeye  başlamıştı.  Yeşillikler  içinden  geçerek,  Bursa'ya,  Ordu  evine  vasıl  olduk.  Halide  ablaları  Ordu  evine  yakın  bir  otele  yerleştirdikten  sonra  da  ,  biz   Ordu  evine  gidip  yerleştik.  Odamız  Kuzeye  bakıyordu.  Balkonundan  baktığımızda,  Bursa,  ve  Bursa  ovası  ayaklarımızın  altındaydı..  Ordu  evi,  öyle  yüksekçe  bir  yerdeydi.  Akşam  yemeğini  muhabbet  ederek  Ordu  evinde  yedik.  Artık  burada   kaldığımız  müddetçe,  akşam  yemeklerini  burada  yiyecektik.

               Bursa  tarihî  ve  turistik  eseriyle,  bir  iki  günde  gezilebilecek  bir  yer  değildi.  Osmanlının  başkentliğini  yapmıştı.  Bu  bakımdan, Osmanlıların  göz  bebeği  durumundaydı.                                            Geldiğimizin  ertesi  günü,   gezip  görmeye,  ordu  evine  yakın  olan  Muradiye  Camiinden  başladık.  II nci  Murat  tarafından  1424-1426  yıları  arasında  yaptırılmıştı. Zaten  I nci. Murat  Hüdavendigar  türbesi  de  oraya  yakındı.    Padişah  birinci  Murat’ın,  Kosova'daki  türbesini,  İtalya   dönüşü ziyaret  etmiştik.  Bursa'da  da   ziyaret  etmek  nasipmiş  meğer.   Türbenin   içine  girip  dua  ettikten  sonra,   Ulu  camii’ni   görmeye  gittik.  Burası  Yıldırım  Beyazıt  tarafından  1396-1400  tarihleri  arasında  yaptırılmıştı.  Uzaktan  20  adet  kubbesi  sayılıyordu.  Gerçekten  ismine  uygun  çok  büyük  bir  cami  idi.  Caminin  içine  girdik.   Camii  içinin  Selimiye  ve   Süleymaniye’den  büyük  olduğu   söyleniyordu.   Camii   içinden   bakıldığında,  kubbesi ,  denildiği  kadar   yüksek  değildi. 

               Caminin   Minberi  bütünüyle,  kainatı  temsil  ediyordu.  Güneş  sistemi,  uydularıyla  beraber,  gösterilmişti.  Dünyanın  yuvarlaklığı,  Ulu  caminin  yapıldığı   tarihlerde,  söz  konusu  olmazken,   Osmanlı  da   Kâinat  yuvarlak   motiflerle  süslenmişti.  Şadırvanı  da   çok  güzel  ve  şahane   yapılmıştı,  Bir  de  kâbe'nin  örtüsü  sanki  sanduka  üzerine  örtülmüş  gibi  görünüyordu.  Dualarımızı  yapıp  çıktıktan  sonra,  kapalı  çarşıyı  Koza  hanını  görme  imkânı  bulmuştuk.  Mağazaların  vitrinlerinde  ham  kozalar  ve  ipekten  yapılmış  kumaşlar  sergileniyordu.

               Öğle  yaklaşmış,  karnımız  acıkmıştı.  Lokantaların  bulunduğu  yere  giderek, ‘İskenderin  Yerinde’,  Meşhur  İskender  Kebabı  siparişi  verdik  Gerçekten  lezzeti  olağanüstü  idi..  Biraz  dinlendikten  sonra,   köprüden  geçip,  yeşil  türbeyi  ziyarete  gittik.

               Yeşil  türbe  Çelebi  Mehmet  tarafından  yaptırılmış  bir  külliye  idi.  İznik  çinileriyle  kaplanmış  ve  tezyin  edilmişti.  Gerçekten  içersiyle, dışıyla  şaheser  bir  yapıydı.

               Artık  gezmekten  yorulmuş  haldeydik.   Bilhassa  Nurettin  enişte  çok  yorulmuştu.  Yavaş,  yavaş  yürüyerek  Ordu  Evine  döndük.  Akşam  yemeğini  yerken  yarın  için  Uludağ'a  gitmeye  karar  verdik.

               Uludağ'a  giderken  teleferiği  değil  arabayı tercih  etmiştik. Çekirge  semtinden  geçerken  burasının  ne  kadar  güzel  bina  ve   yeşilliklerle  kaplı  olduğunu  görüp,  insanın  ruhunu  okşadığını  fark  ettik.  Çekirge  semti  yüksek  bayırda  kurulmuştu.  Bu  nedenle,   Bursa'yı  şahane  bir  manzarayla  görüyordu.  Merzifon,  Eskişehir  ve  Mürted’de  beraber  olduğumuz  Rafet  aga,  emekli  olmuş,  eşiyle  Çekirge’de  yaşıyordu.  Onu  sevdiğim  için  görmek  isterdim.  Ama  adresini  bilmiyordum.                                                                  Her  neyse. Uludağ  yoluna  girdik  ve  yukarı  doğru  tırmanmaya  başladık.  Asırlık  Kestane  ağaçları  yol  boyu  sanki    göğe  doğru  yükselmek  istiyorlardı.  Ulu  Dağın  tepesine  çıkarken  yolun  sağında,  bir  levha  gözümüze  çarptı. ‘Emekli  Subaylar  Dinlenme  kampına  gider’ yazıyordu.  Arabayı  yolun  kenarına çektim,  oraya  doğru  gittim.  Maalesef,  haziran  ayı  sonları  olmasına  rağmen  hâlâ  açılmamıştı.  Yolumuza  devam  ederken  bu  defa  ‘’Kirazlı  Yayla,  Kendin  Pişir,  Kendin  Ye’’  ibareli  bir  levha  daha  gördük.  Dönüşte  buraya  uğrayalım  diye  karar  verdik.

               Meşhur  oteller  bölgesine  kadar  çıktık. Yollarda  değil  ama,  tepelerde  kar  görünüyordu.  Bizim  için  çıkabileceğimiz  en  son  yer  burasıydı. Teleferik  de  zaten  bu  bölgede  duruyordu.  Arabadan  inerek  derin,  derin  nefes  aldık.  Ciğerlerimizi  temiz  ve  saf  oksijenle  doldurduk.  Yine  buradan  etrafımıza  bakarak,  şahane  manzaraları  beynimize  nakşettik.  Bir  de  dönüş  yolunda  bir  su  kaynağı   bulduk  ve    buz  gibi  su  içerek,  suyun  soğukluğunu  ve  tadını  vücudumuzun  her  tarafında  hissettik.

               Gele,  gele  dönüşte  uğrayalım  dediğimiz  Kirazlı  Yayla,  Kendin  Pişir,  Kendin  Ye  piknik  yerine  geldik.   Arabadan  çıktık, bu   saha  açıklıktı.  Biz  de  biraz  üşümüştük.  Sandalye  ve  banklara  oturarak,  sırtımızı  güneşin  sıcaklığına  bıraktık.   Mangal  hazırlanmış,  kekik  kokulu  etler  gelin  beni  alın  diyordu.  Etleri  kendimiz  seçtik  .Kor  halindeki  mangalın  ızgarasına  koyduk  .Cızır,  cızır   pişirdikten  sonra,  taze  odun  ekmeği  ve  salatasıyla,  büyük  bir  zevkle  yemeğimizi  yedik.  Üzerine  bir  de  kaymaklı  yoğurt  yedik  ki  yoğurdun  lezzetini  senelerce  unutamayacaktık.  Artık yokuş aşağı  inerken  bize  etrafın  manzarasını  seyretmek  kalıyordu.

               Bursa’da  çok  güzel  üç  gün  geçirdikten  sonra  dönmeye  karar  verdik.  Aslında  daha  fazla  kalabilirdik.  Fakat  Nurettin  enişte,  otelden  biraz  şikayetçi  olmuştu.  Çok  titiz  bir  insan  olduğu  için  onu  üzmek  istemedik.

( Zorlu Dönemeçler-2-b5-9a-d başlıklı yazı coni tarafından 19.03.2013 tarihinde sitemize eklenmiştir. Sitemizde yayınlanan eserlerin hukuki sorumluluğu , kullanılan materyaller ve yazının içeriği yazarlarına aittir.İzin alınmadan kaynak gösterilse bile sayfamızdaki eserler başka yerde yayınlanamaz. Eserlerin izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Yasasına göre suçtur. )
Okuduğunuz Yazının Site Kurallarını İhlal Ettiğini Düşünüyorsanız, Site Yönetimine Bildirmek İçin Tıklayınız.
 

EdebiyatEvi.Com | Edebiyat ve Kültür Platformu

EdebiyatEvi.Com | Edebiyat ve Kültür Platformu

EdebiyatEvi.Com | Edebiyat ve Kültür Platformu