"Sandım ki arş delindi üzerime yığıldı kelimeler"
Denize boyanmış gökyüzü
Kendine ağlar utanmadan
Eşkıya bir sözcüğü tamamlar kelimeler
Bir idam mahkumu basar narayı
Ölüm kadar yakın haykırışlara
Önce sonsuzluğa bakar gibi
Bak gözlerime
Bir yangını sarar gibi tutuşsun hücrelerim
Ve tıkıştır infiallerini
Düşüncelerin söndüremediği cehennemime
Dokun bana
Acil kapılarında bekleyen yaralı gibi
Kimliğim düşmüştür ayak altına
Yapabilirsen ayrık sessizce fısılda adımı
Düştüğüm girdaptan hadi tut çıkar beni
Duldalarına asmışken bedenimi
Kirlenmiş siluetler çiğner
Rehin tutulan duygularımı
Atmayan yüreğin pıhtılarında
Bütün surat asışlarımı yoksay
Öldükçe dirilt beni
Soyut nefesim tövbeye meyilde
Dudaklarından içlenirken hayatı
Terapi yap gecikmeden kimsesizliğime
Adem EFİLOĞLU