Eski çapasýný bir dem ýslak; alatav ama cemre düþmüþ karatopraða son çapasýný geçirdi. Kanýrtýp içini dýþarý aldý. Atarabasýna koþulmuþ ve kovulmuþ kýsrak gibi terlemiþti. Yalnýzlýk ve susuzluktan, bitkinlik ikinci planda kalmýþtý. Zira yaþlanmýþtý, bahçesindeki ulu çýnar gibi. Tulumbanýn baþýna yürümeden önce güneþin yüksekliðine bir göz atýp saati kestirdi alýþkanlýkla. Ýþi bitince saat gelirdi aklýna hep çünkü. Sadece bir yudum su içmek istiyordu. Kana kana su içerken, içme hýzýný abarttý ve soluksuz kaldý. Tüm suyu adeta 2 lokmada ruhuna yolladý. Ýçinden “Ne kaba adamým yahu. Kana kana su içmeyi bile beceremiyoruz” dedi. Tüm hayatý böyleydi aslýnda ama bu sefer bir idrak oluþmuþtu. Baþýndaki sinekleri kovarak Bir tane daha gümüþi bardaða boca etti kalaylý güðümden. Bu hareketindeki kabalýða duraklayýp gülümsedi. “artýk daha kibar birisi olabilir miyim acaba?” dedi içinden. Sonra aklýna içerde uyur muyum acaba diye düþünceler gidip gelirken soðuk dosta bu sefer dolgun dudaklarýný yüzücü edasýyla daldýrdý.