Hayat,

Yelken açmýþ,

Giderken avuçlarýmdan,

Çözemiyorum baðlarýmý kýrýlmýþ her yaným.

Kara duman olmuþ yalnýzlýk þairim yokluðuna,

Ne yazar ki of çeksem hasret içiyorum gözlerine.

Doyamadým ki hiç ben sana.

Ýçimde can çekiþiyor her siyah gece,

Ödeþiyor her sözün inan deþiyor nefesin.

Ölüyü öldürmek ne fayda,

Dante gibi ortasýndayým iþte þiirin,

Her virgülde büküktür boynum noktasýnda tabut.

Ýmtihaným güvercin gagasýnda ey yar,

Buðday olup düþmüþüm kollarýna ayrýlýðýn,

Ne istersin ki yorgun kalbimden çeyrek ömrün arifesindeyim.

Gidemedim ki hiç ben senden,

Daðýnýk daðýn kayadibiyim papatya gölgesinde.

Kaldýr diyorsun baþýný,

Gökyüzü cam gibi tuz buz olmuþ bocadýr ellerime,

Bulaþmýþ üstüme ayrýlýðýn tüm þarkýlarý sabahçýyým gidiþine.

Ben sana hiç yetiþemedim ey yar,

Ne severken ne de gönülden özlerken.

Ayaðýnda zincir yüreðinde kilit var senin,

Sitem etme boþuna ey yar dilde yaþanmýyor bu hayat.

Benim bu derde içim yanarda,

Hasretimi yýldýzlara asarým sadece.

Ýsterim ki, 

Nehir gibi aksýn gönülde yaþam,

Deniz gibi çaðlasýn seven her kalpte.

Pencereye düþmeden önceydi seni seviþim,

Kapýdan girmeden çok daha öncesiydi yüreðime zýrh giyiþim.

Ey yar !

Beni öyle sevdinki,

Ne önce ne sonra,

Ben sana hiç aðlayamadýmki.

22/05/2013

Ýstanbul/Bülent KAYA