Bazen sesler duyarým sessiz,

Sessizliðimi bozar sessizliðime dairler,

Kaldýrýmlara kusarým öfkemi çoðu zaman.

Benden habersiz batar güneþ,

Yýldýz dökerim gözlerimle ayýn düþtüðü anýlarýma..

Bir el uzanýr çok uzaklardan isteksiz,

Bin düþ kayar parmaklarýmýn arasýndan umutsuz,

Ne bir yaprak ne de bir kelebek,

Sadece yalnýzlýklarým dosttur kýyýlarýma.

Mýsýr tarlasý kadar püsküllüdür terklerim,

Hangi þiiri yýkasam gün doðumunda masum günlere döner yüzü,

Bazen sesler duyarým boðazýnda kýlçýk,

Her nefeste canýmý acýtýr gülüþleri sonra gidiþleri,

Ýçim karaya vurur, yüreðimi baþýma yýkarým böyle zamanlar.

Gölge oyunlarým olur ara ara,

Bir tarafta kurgusuz seviþlerim diðer yanda sen.

Ayaklarýma düðüm, ellerime karanfiller,

Canýma tohumlar atar, dilime karanlýklar býrakýrým bazen,

Sýrf ölmek için aþka belki de doðmak gözlerine.

Yazýlmýþ bir þarkýyý yeniden yazmak,

Okunmuþ bir hikayeyi sondan baþa deðiþtirmek;

Mümkün olsaydý yapar mýydým gerçekten ?

Geceyi bugün daha çok doðan yeni günü daha az,

Sessizliði senden daha çok seviyorum bu günlerde;

Hele aðlatana teþekkür edeceðim aklýma hiç gelmezdi.

Yýllanmýþ çýnar gibi,

Yýpranmýþ yalnýzlýðýmsýn ölene dek.

Bülent KAYA

Ýstanbul/05/06/2013