HÜZNE BEÞ VAR -Saat kaç?  diye sordu kadýn. -Hüzne beþ var! diye baþýný kaldýrmadan yanýtladý adam!  Kadýn ilgi bekliyordu ama adam dünyayý görmüyordu. Adam devam etti: -Donsun zaman, dileðim budur iþte! -Saat kaç? diye yineledi kadýn! Bir umut diye adama bakarak. -Sevince çok var, hüzne az var. dedi adam ve çýkartýp saatini kýrdý. Kadýn bir daha sormadý saati. Ve saati olan adamlarý ömründen sildi. …. Adam saatler öncesinde söyleniyordu kendi kendine. Kadýn ise hülyalarda dolanýyordu. Sen orada aðlýyorsun için için; yer altý nehirlerini akýtýyorsun hüzün hüzün… Sel olup boðuyor yaþlarýn beni, taþýyor ömrün ömrüme, ýslanýyor kirpiklerim hicranýna. Bu yaþlar kimin için diye sorma sakýn. Akýn akýn senin için geliyor bu yaþlar! Saat kaç diye soracaksýn bir an! Ve o an akreple yelkovan utanacak benden gözlerime bakmayacak bir daha! Her saat sensizliðe doðru ilerler. Saat sensizliðe ya beþ vardýr ya da sensizliði beþ geçer hep! Türkü tadýnda cümlelerim var sana yönelen. Sana hitap eden þiirlerim var. Kirpiklerin ýslak ýslak yüreðime deðdiði zaman… Gözyaþlarýn yarama deðdiði zaman… Ömrün ömrüme deðdiði zaman… Ben burada aðlýyorum aþikâr aþikâr; âlemi sele veriyorum yok yere. Yakýp yýkýyorum sensiz yerleri, yýkýp geçiyorum sensiz illeri. Bir ney gibi inliyorum, yanýk yanýk türkü söylüyorum, açýk açýk ölüyorum. Çöller kuraklýðýmýn sadakasý oluyor. Kutuplar donmuþluðumun eriyen resmi sadece. Ne varsa içte var bende; depremler, yangýnlar, seller… Halime gülüyor eller… Ne de cahiller dalgaya alýyorum onlarý. Senden habersiz yaþýyorlar, senden nasipsiz konuþuyorlar. Hani Yusuf’a bakan gözler meyve yerine ellerini kesmiþti ya keskin býçaklarla iþte sana bakan gözlerde canlarýný keserler, ruhlarý duymaz bile. Sana bakan gözler baþka þeye bakmaz bir daha. Sana can kesilen bir kalp baþka kalbe düþman kesilir. Sesine aþina olan bir kulak baþka sese kapanýr. Senden gayrýsý yok! Ýflahý yok bu aþkýn! Bu aþkýn silahý gözlerin beni her nazarýnda yüreðimden vuran, kahreden, mahveden! Ve sözlerin var irin akan, yüreðime isabet eden, ayrýlýk kokan, hüzün saçan… Olsun sen yine bak, esirgeme bakýþýný. Yüreðimi yakýþýný eksik etme… Canýmý batýrýþýný önemseme… Ömrümün en karagülleridir açýyor yokluðunda. Ömrümün en kara günleridir yaþýyor bu can yokluðunda. Sula sen bu karagülleri, büyült sen bu kara günleri. Eksik olmasýn hüzün soframýzda, nakýs kalmasýn karanlýklar ömrümüzde, yazýk! Çapala yüreðimi… Týrmýkla karýþ karýþ ruhumu… Hüzün dikiyorsun yüreðime; çapasýný suyunu, gübresini kesik etme! Boy versin içimde, salkým saçak sarsýn ruhumu… Gören yansýn, dokunan mahvolsun… Neden böyle olduk diye sormuyor deðilim hani? Güzellikleri yudum yudum içmek varken neden bu hale geldik diye az düþünmüyor deðilim hani? Seviyorum hem de kopkoyu bir çayý içer gibi, kafayý demler gibi, seni anbean özler gibi, 24 saat gözler gibi… Ötesi var mý bu aþkýn soruyorum sana? Umudu var mý yarýna dair, özlemleri dindirmeye dair hikâyesi var mý? Þimdi nerelerdesin, hangi illerdesin, iklimlerdesin? Oralarýn sýcaðý bile üþütür seni bensiz, buralarýn sýcaðý donduruyor beni sensiz! Nedensiz bir ayrýlýðýn ateþine düþtük, sen orada yanýyorsun ben burada yanýyorum. Yanmak kaderimizdir bundan böyle, yanmak kederimizdir sonsuza deðin artýk! Kimlerdesin? Düþünmek bile istemiyorum. Kahrým olur bu! Hangi elleri tutuyorsun, ölürüm. Hangi sese kulak veriyorsun, çürürüm. Hangi kollara sarýlýyorsun, deliririm. Kadýn adamý tanýyordu, adam kadýný… Kadýn adamý seviyor gibiydi, adam kadýný seviyordu. Adam yaþayarak yazýyordu ve konuþuyordu, kadýn yaþýyor gibi anlýyordu ve kavrýyordu. Adam þairdi kadýn müteþair. Adam âþýktý kadýn sevdalý… -Saat kaç?  diye sordu kadýn dalgadan. -Mutluluða beþ var! diye yanýtladý adam!  Sonra baþýný kaldýrdý ve kadýnýn gözlerinin ta içine baktý. Bir sünger gibi çekti kadýnýn ruhunu içine. Saat mutluluðun ta kendisi! diye yineledi ve ayaða kalktý adam. Kadýn boþ bir çuval gibi yýðýldý kaldý oracýkta.  Adam umursamadý bile kadýný ve: “Bana müsaade, hüzün vaktim geliyor. Baðdaþýný kuracak birazdan yüreðime… Sensiz yaþýyor gibiyim, hüzne alýþýyorum galiba! Saat tam hüzün þu an! Hadi bana eyvallah!” diyerek çýktý gitti. Kadýn mutluluðun ve hüznün býçak sýrtýnda olduðunu anladý. Ve bir daha hiç saat sormadý kimseye!