Parmaklarımı götürüşüm dudaklarıma
Manevrası gözbebeklerimde ki ağrının
Bitikliği dilimin takatinin …



İsmail’i kabullenmeyle susuyor
Acı bir gülümsemeyi çekiyorum ciğerlerime
Gam/zede ahla…



Aleni bir sığınakta öpüyorum
İçimin gece yüzlü yurtsuz söylencelerini
Yapay bir hıçkırık dolanıyor kitabesini yitirmiş kelimelere
Yumruğum kim bilir kaç saattir
Kan ter içinde bir dokunuş duvarlara
İçime kar yağıyorum insafsızca
Yüzüme yağmur…



Keskin bir rüzgâr acı acı gülümsüyorken tenimde
Kirpiklerim kanat vurmuyor gökyüzüne…



Nasıl bir esmerlik düşmüş ki yelkovana
Akrebi soktukça üşüyor şafak
Zaman diplerde ki gerçeği fısıldıyor usulca
“kederle besleniyor içimizde ki kuyu ve ancak soluk alanların olur anısı”
Biteviye bir nefes çırpınıyor takvim yapraklarında
Tecride giden bir buğu gibi sığınıyor anılar kirpiğim arasına
Kirpik ki batıyor gözüm nuruna…




Dilim yüreğime zehir aktıkça
Yüreğim yüksek topuklu türkülerin adımları altında
Gölgesiz kalabalığa kısık sesle bozlaklar sıralayıp
Kahverengi lekeler biriktiriyor ardı sıra…




Oysa
Başkalarının yarasıyla kanadım cümle figan
Kaşlarımın arasında taşıdım
Yalnızlığıyla çoğaldığım onca yazgıyı
Gökyüzünü gözlerinin eşiğine taşıdım gül yüzlü sabilerin
Ninniler sırtladım düşlerine
Oturdum soğuk bir odanın yalnızlığına
Gölgesini aldım kabuslarının
Penceresinden umudu gösterdim serçe parmak miktarı
Yıldızları anlattım bir bir
Bahsetmeden yalnızlıklarından
Öptüm çiy tanelerini tenlerinden
Başım gözüm üstüne keder edindim
Topladım küçücük parmaklarını suskularından
Gökyüzüne güvercin çizdim kirpikleriyle
Kekeme karanlıklara şölen ateşi yakıp
Öyküler sürmeledik ay’ın yüzüne
Kayıtsız şartsız söktüm kıymıkları yüreklerinden
Gördükçe mavi bakışlarını
Tebessüm olgunlaştı yüzümde…




Şimdi,
Kör kütük bir ayaz vurdukça adımlarıma
Yağmur sendeliyorum uzak yakın geçmişe
İçimde birbirine küsen çocuklar çoğalıyor
Dilimde acı bir rüzgâr kımıl kımıl esse de
Sevinçlerini bir muska gibi taşıyorum gözlerimin derinliğinde…




/Yüzümü yağmura tutmayı yeğledim hep
Kirpiklerimdeki damlalarla baktık pencerelerle birbirimize
Yürüyüp gitmedim bencilliğimle
Cebimde bir tutam umut
Gözlerimi yakan her bakışa
Dokundum yarasını öperek
Zira mutlu olamazdım herkese benzeyerek/



“ben diye başlamamıştım hiçbir cümleye şimdiye kadar
özürüm alfabeye”



Hazal Karadağ
( Yağmur Sendelemesi başlıklı yazı Hazal Karadağ tarafından 7.06.2013 tarihinde sitemize eklenmiştir. Sitemizde yayınlanan eserlerin hukuki sorumluluğu , kullanılan materyaller ve yazının içeriği yazarlarına aittir.İzin alınmadan kaynak gösterilse bile sayfamızdaki eserler başka yerde yayınlanamaz. Eserlerin izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Yasasına göre suçtur. )
Okuduğunuz Yazının Site Kurallarını İhlal Ettiğini Düşünüyorsanız, Site Yönetimine Bildirmek İçin Tıklayınız.
 

EdebiyatEvi.Com | Edebiyat ve Kültür Platformu

EdebiyatEvi.Com | Edebiyat ve Kültür Platformu

EdebiyatEvi.Com | Edebiyat ve Kültür Platformu