Hepimiz öleceðiz…

Küçükken, holding sahibi olacak bir yetiþkin olacaðýmý hayal ederdim. Kendime alacaðým spor araba konusunda çok kararsýzdým. Ama villamda, kesin olarak hamak, kamelya ve havuz olmalýydý. Bunlarýn hayali neden ütopik olsundu ki? Ne de olsa çocuktum. Korkusuzdum ve her þeyi baþarabilirdim. Dünya üzerinde, üstesinden gelemeyeceðim iþ olduðunu sanmýyordum. Zamanla hayat diþlerini gösterdi. Adým adým, her geçen gün haddimi bildirdi. Okyanustaki küçük bir balýk olduðumu söyledi. Yapamazsýn, gücün yetmez, o kadar yetenekli deðilsin…

                Þimdilerde nasýl da deðiþtiðimi görüyorum. Çocukluk masumiyeti, nasýl da maddeci yapmýþ beni –þuandaki bütün insanlar gibi. Peki, neye mi hevesliyim, maddeyi azlettiðim günlerde: Gene hayaller.

                Bir usta yazarýn çantasýný taþýmak istiyorum. Hem de bedelsiz. Tek isteðim öðrenmek. Para, pul, evler, arabalar istemiyorum. Edebiyatý, dili, hayatý, kalemin mutfaðýný tanýmak istiyorum. Her þeyi isteyen Paramanya Canavarlarý’ndan olmak istemiyorum. Daha fazla ve hep bana felsefesini güdenlerden olmak istemiyorum. Ebeveynlerin memurluk, maaþlý iþ, KPSS, sýradan yaþam dayatmalarýna kapýlmak istemiyorum. Çýkarcý, duyarsýz, sorgulamayan, bencil, cahil insan olmak istemiyorum. Bir kâðýt ve bir kalem istiyorum. Yazdýðým kitaplardan milyon dolarlar da istemiyorum. Sadece yazmak istiyorum. Kalem paradan masumdur.

Elimizde öldürebileceðimiz tek bir hayat var. Ona iþkence etmenin hiçbir mantýðý yok. Tabureyi itip, ipini çektiðimizde, bize yeni bir tane vermeyecekler. Hayatýmýz can çekiþirken, makinist filmi perdeye yansýtacak. O filmde gördüklerimizden gurur duymalýyýz. Nedenlerimiz piþmanlýkla dolmamalý. Kendi hayallerimiz için yaptýðýmýz hatalar, baþkalarýnýn hayalleri için yaptýðýmýz doðrulardan yeðdir. Ya yap ya da uðrunda öl. Bir hayatý statüler için harcamak korkaklarýn iþidir.

                Ha bu arada söylemiþ miydim? Hepimiz öleceðiz…