Gözleri kan çanaðýnda dönmüþtü adamýn. Uyuyamýyordu kaç gün kaç gecedir. Bilmiyordu nedendi bu dert, nedir bunun ilacý yahut týmarý, ýslahý? Belki de yýllarýn içinde oluþturduðu kireçlerdi onu mahveden!

Bu hal acep nedir? Kan gibiydi gözü, ya özü? Ya içten içe akan kaný; kesilmeyen kaný… Tampon olunamayan kaný? Ya içten içe bir kanardað gibi kaynayan caný, yerinde duramayan caný… Fren olunamayan caný?

Gerip kaþlarýný koyup kirpiklerini üzerine atýp da tam kalbimden vurmak var mýdýr aþkýn kitabýnda? Hak mýdýr? Reva mýdýr?

-Ýnsan kendi kendine ok atar mý? O kalpte sen varsýn salak!  diye çýkýþtý kadýn adama. Adam oralý bile olmadý. Sevmiyordu ki oralý olsun! Hep öyle görünüyordu. Kaþlarý keman yüreði gideyim senden hemen olan adam! Caný verem eziyeti kerem olan adam! Aklýnda yâr kalbinde yara olmayan adam! Boþlukta asýlý kalan caný ile geceleri zehrolan, gündüzleri bu yüzden kahrolan adam!

Kadýn boþuna yanýyordu adamýn bu lakayt haline. Boþuna üzülüyordu bu sefil durumuna adamýn. Kendi düþen aðlamazdý, kadýn boþuna gözyaþý döküyordu adamýn vaziyetine.  Belli ki seviyordu kadýn, bu yüzden caný acýyordu. Adam odunun insan hali, taþýn vücut bulmuþ þekli, mallýðýn resmi… Kadýn ise bu mallýðýn tescilli seveni… Nice oduna balta gerekirken gül veriliyordu. Bu da onun ifadesiydi.

Adama dair bir tasvir: Bir yüz, bir yüz ki bin yüzle kaplý… Ciltli bir kitap gibi… Yüreðine kazýk saplý! Yüz üstüne yüz, kaldýr at sanki! Yüz içre yüz gizli, yüz tane yüz saklý! Mübarek ne Arap’ýn yüzü, ne Þam’ýn þekeri… Anasýnýn gözü, asýktýr özü…

Bir yüz ki dal olsa kuþ konmaz, su olsa içen olmaz, þeker olsa yiyen olmaz, gül olsa koklayan! Mübarek sanki 24 saat mahkeme duvarý… Vallahi de sözü korkutur davarý… Sinir baþýnda emir eri gibi indi mi insanýn kafasýna inecek demir gibi!  Korkma ey okuyucu! Bu da bir insan! Sadece asýk suratlý, sopa dilli, sýpa cibilliyetli, kalbi pilli, beyni zilli! Gülse artacak deðeri, varsa eðer ederi kýymete binecek denli… Deðiþecek baharý açsa gülü, bir merhaba dese dönecek talihi, bir selam verse, gelecek þansý…

Bir tasvir! Burun yerine býçak sapý, inan ki þimdi yuttuk hapý! Göz yerine iki büyük badal, nice güzel kadýn gelir düþer! Ayvayý yedik þimdi; aðýz desen avm ki içinde her þey var! Ses kargadan ödünç, nefes ayýdan, saç kel dayýdan! Daha ne diyeyim mübarek insan deðil hayvan!

Kadýna dair tasvire lüzum yok! Adamýn tam tersi desem olur. Adam ayýysa o bal, adam dikense o gül! Adam malsa o mal sahibi, adam hastaysa o þifa, adam salak o da ona deðen saðanak, adam manyak kadýn ona dayanak iþte!

Kadýn dünya güzeli adam dünya reziliydi.

Görünen oydu.

Ama kadýnda kalbi cereyan vardý, akli bir vaziyet yoktu. Akýl giderdi baþtan aþk gelince kalbe! Kadýn akýlsýzdý ama aþklýydý. Adam hem akýlsýz hem aþksýzdý.

Gözleri kan çanaðýnda dönmüþtü adamýn. Uyuyamýyordu. Ýnsanca bakmýyordu, sevgice… Yitirmiþti insani bakýþý, yoktu acýyýþý… Baþýnda bir kadýn vardý, aþýktý. Þefkatli elleriyle sarýyordu kanayan yerini o canýn! Merhametli yüreði ile kapatýyordu adamýn tüm kusurlarýný.

Adam anbean kötüleþiyordu, ölüyordu sanki! Takýlýyordu nefesi, çekiliyordu caný, soðuyordu bedeni sanki! Kadýn korkmaya baþladý ve gayri ihtiyari konuþmaya.

-Kan çanaðý gözlerin gül çanaðýna benziyor, dedi kadýn adama. Adam:

-Gülleri sevmem! deyip kestirip attý. Her türlü muhabbettin içine edilirdi.

-Korkuyorum bu halinden, sana bir þeyler olmasýndan! dedi kadýn adama. Adam kadýna öyle bir baktý ki sanki kadýnýn ruhunu emdi. Kadýnýn içi titredi birden beti benzi attý. Ve cýlýz titrek bir sesle konuþmaya baþladý adam. Eceli yaklaþan bir adam gibi konuþuyordu:

-Korkma, dedi, emin ol ölsem benim için daha iyidir. Ruhum rahat deðil! Bir seni seviyorumu dahi söyleyemiyorum. Bir nasýlsýna dilim dönmüyor. Bir sevgi dolu bakýþý bile yapamýyorum. Bir ince sözü, bir nazik hitabý dahi… Doðduðum günden bugüne esirgendi benden bir tatlý gülüþ, bir içten okþayýþ, bir kalbi güven, bir sýcak selam… Hep öfke dolu bakýþlar atýldý üzerime, sert sözlerle kýrýldý yüreðim, incitildi gururum, ezildi onurum, çiðnendi insanlýðým. Kolay olan kaybetmekti zor olan kazanmaktý. Herkes kaybetti beni bir tek sen kazandýn beni. Bak gözlerime, bu kan ömrüm boyunca içime akýttýðým kandýr. Artýk dýþarý veriyor zehrini. Herkes kötü bilsin beni, tek sen bilme yalvarýrým! Herkes rezil kabul etsin beni tek sen öyle görme! Vakit yaklaþýyor ve ben bu ana kadar hep sustum içimdekileri anlatma adýna! Sen benim insani yaným oldun. Ýnsanlýðým oldun. Þefkatim, merhametim, kýzýnca gülenim, sövünce övenim oldun. Yaþýmý sildin gözlerimde, kalbimi tamir ettin sevginle. Ama ben dönemedim sana. Ama tutup kollarýndan bakýp gözlerine diyemedim seni seviyorum. Hep içimde kaldý bu. Kimse beni sevemezdi diye düþündüm. Sen sevdikçe ben iyice huysuzlandým, sen beni sardýkça dalgalandým. Kýyýlarýný dövdüm, kalbini köpürttüm, ruhunu savurdum binlerce kere. Affet beni! Bilmiyordum sevmeyi. Bilmiyordum nasýl sevilir, nasýl gülünür, nasýl iltifat edilir. Hep dilime geldi seni seviyorum demek ama bir türlü diyemedim. Nutkum tutuldu. Tutkum oldun sonra! Ama ben sana “Benim için önemlisin!” diyemedim. Ne olursun aþkýný helal et bana! “Nasýl bilirdiniz?” diye talkýným verildiðinde tek sen “Ýyi bilirdim.” diyeceksin. Bunu biliyorum ve bu yüzden gözüm arkada kalmayacak o an bil!

Adamým hali kötüden de kötüydü.Son bir gayretle: "Bir de þunu asla unutma!" dedi yarým yamalak "Seni seviyorum!"

Adamýn gözlerinde bir iki damla kan geldi. Sesi kesildi. Kadýn aðlýyordu, yalvararak aðlýyordu. “Gitme!” diyordu. Adam son bir kez ve de ilk kez gülümsemeye çalýþtý kadýna bakarak. Bir yarý gülümseme peyda etti dudaklarýnda, elini uzatmaya gayret etti ama olmadý.