Her gece gökyüzünde dolunayla buluþma saatlerinde, gözlerim diðer  yýldýzlara kayar. Büyük ay’ý ve küçük ay’ý hemen belirlerim. Gökyüzüyle bu kucaklaþma seronomisi sýnýrsýzlýk ötesine götürür beni. Sonra tekrar dolunay’a döner gözlerim. Yarým ay’a dönüþümünde gecenin ýsýrýklarýyla gariban bir hale dönüþür o vakur duruþu, sabýrsýz bir dilenci gibi görünür gözüme. Karanlýðýn ýþýðýný güneþten dilenen yarýsý biçimsiz duruþu, yen’i içinde kolunu saklayan sahtekâr dilenci. Her gece dolunay olsa ne güzel olurdu.

  Yarým ay. Bütünleþmesine deðil tamamlanamamýþ kaderini karanlýklarýnda gizleyen gökyüzünün prensi. Kimse onu parmaðýyla göstermez. Oysa aþkýn sevdanýn kýrýntýlarýný besler. Tutkuya gemlenir, þaha kalkar, komplekslidir, geçimsizdir, kýskançtýr, iki boyutludur ve cücedir. Hiçbir tabloya malzeme olmaz, hiçbir þair onu dizeleriyle süslemez, hiçbir konuda aktif rol almaz. Aynalar karanlýk taraflarý asla göstermez çünkü.

  Hilâlim! onu yazmaya ne ömür yeter ne geceler ne güneþ. Hele de yanýna beþ köþeli yýldýzým geldiðinde, dalga dalga kanatlanýr yüreklerde. O ki, ak yýldýzlý al bayraðýmýn Ýlahi sembolü, taþým, topraðým, annemin helâl sütü, Mehmetçiðimin þaný, vatanýmýn onuru namusu ve bekçisi

Gökyüzünün mübarek süsü.

Deniz Güneþ