Hangi vesileyle hayatýma girmiþti unuttum. Belki ben onun hayatýna girdim bir sebepten ötürü... Yýllardan beri tanýþýrýz, iyi kötü geçinip gideriz iþte.

Amma bir de huylarý vardýr ki sormayýn gitsin! Yasemin Yalçýn’ýn bir tiplemesi vardýr. Hani hatýrlarsýnýz “Sürahi Nine” diye. Alimallah onu tanýsanýz Sürahi Nine’ye on basacaðýný iddia etmezseniz ne olayým.

Eve geldiðimde eþimin suratý biraz asýktý, nedenini sorduðumda kendisi için acý olan haberi verdiðinde, durumu nasýl kurtaracaðým diye düþünmeye o andan itibaren baþlamýþtým.

Kýzýndan dolayý emekli. Her yýl gününü kendisi bilir, kendisi tayin eder. O gün geldi mi, benim çekap diyebileceðim, kendisinin ise tepeden týrnaða elden geçirilmesi diye tabir ettiði yýllýk kontrolünün zamaný gelmiþtir.

Telefon etmiþ, Salý günü akþam üstü gelmemi ve alýp kendisini götürmemi, gerekli rutin kontrollerinin yapýlmasý talimatýný vermiþ. Pek fazla kalmayacaðýný söylemiþ, bir haftaya kadar geri döneceðini söylemeyi de unutmamýþ.

Bir hafta nasýl geçecekti?

Salý günü geldiðinde akþamüstü çabuk oldu. Arabaya bindim doðru evinin önüne…

Evde hazýr beni bekliyordu. Götüreceklerini unutmamak için giriþteki divanýn üstüne koymuþtu, ama ben biliyordum, bir þeyi unutacak ve yarý yoldan tekrar geri dönecektik nasýlsa!

Özenle divanýn üstündekileri, mutfak masasýnýn üzerindekileri arabanýn bagajýna ve arka koltuðuna bir bir sýraladým. Nasýl ihtimamla koyduðumu þu an size tarif etmem mümkün deðil.

Arabaya bindik ve yolculuk baþladý. Yine dakika tutacaktým. En son iki dakika konuþmadan durabilmiþ, üç dakikayý bir türlü konuþmadan bitirmeyi becerememiþti.

Biraz ilerledikten sonra yoðurt almamýz gerektiðini söylediðinde, yerini tarif ediyordu, baþka yerden almam da olasý bir þey deðildi, beðendiremezsin çünkü. Tarif ettiði yere geldiðimizde “Ýþte burasý, Mim’den alacaksýn anladýn mý, üç kiloluk olacak, ben bekçi Recep’e buradan aldýrýyorum ona göre…” Eyvah dedim. Dakka bir, gol bir. Mim diye getirdiði yer Bim’den baþka bir yer deðildi. Sanýrým içeride bir çok yoðurt markasý vardýr, hangisini alacaðým diye düþünerek maðazaya girdim. Allah’tan korktuðum baþýma gelmedi, üç kiloluk dediði yoðurt markasý tekti, onu aldým “Þanslý günümdeyim…” diye düþünerek geri döndüðümde yanýldýðýmý anlýyordum. Evdeki ekmekleri almayý unutmuþ, geri dönüp almamýz gerekmiþ. “Yahu sana fýrýndan yenisini, tazesini alayým.” demelerim neticeyi deðiþtirmedi, evde unuttuðu ekmeklerin parasýndan fazla benzin yakarak geri döndük ve ekmekleri aldýk.

Ekmekleri alýrken gözlükleri geldi aklýma, hemen hatýrlattým kendisine “Yok...” dedi, “gözlükleri býrakacak kadar yaþlanmadým.” Týk yok.

Gözlük dedim de onun da hikayesi var. Anlatayým.

Motosiklet almýþtým üç-dört senesi öncesi, gözüme sinek kaçmasýn diye en ucuzundan parlak sarý metalli bir güneþ gözlüðü almýþtým kendime. Gördüðünde beðenince hediye etmiþtim. Yolda bulsan almazsýn, ama onun gözündeki deðerini de biçemezsin. Hatta ben bazý zaman yeni ve kendine uygun bir gözlük almayý teklif etsem de asla ve asla sonuç alamadým.

Yolda yanýmda otururken emniyet kemerini üstüne taktýðýmda konuþmalarýn, biri diðerini kovalýyordu. Ara sýra dinlemiyor sanýyor omzumdan dürtüklüyor, dikkatimi çekmek istiyordu. Benimse her susmasýnýn ardýndan gözüm arabanýn dijital saatinde idi, her an için üç dakika susma süresini becermesini bekliyordum. Nerdeee eve geldiðimizde bu günde önceki rekorunu egale edememiþ iki dakika sýnýrýnda kalmýþtý.

Unutmadan…Bir de deðirmen hikayesi var aramýzda, bildiðiniz yel deðirmeni deðil, kahve deðirmeni. Annesinden hatýra. Sýk sýk bundan bahseder, ara sýra da gösterir, iþlemeli eski bir kahve deðirmeni. Bir gün kaybeder bunu, iftira hazýrdýr, ben almýþýmdýr haberi yokken, araklamýþýmdýr annesinden kalma deðirmeni.

Suçsuzluðumu asla ispat edemedim. Yenisini alma teklifimde geri çevrildi hep. Bir gün deðirmenini evinde koyduðu, ya da benim anladýðým; saklayýp da… koyduðu, unuttuðu yerden deðirmeni bulunca cevabýný çok ilginç bulacaðýnýzdan eminim.

“Ne o, utandýn deðil mi? Götürdüðün deðirmeni nasýl da kendi elinle getirdin.”

Fesuphanallah…