Bir futbol maçýna gittim yýllar sonrasý..Stad týklým týklým,müthiþ bir uðultu ve tezahürat...Bir adam sahaya sýrtýný dönmüþ,yarý oturur vaziyette nerdeyse ayaklarýmýn altýnda..Konuþuyor kendince..Maç baþladý oldukça heyacanlý hýzlý.. O adamýn konuþmalarý nerdeyse naraya dönüþtü ama duyulmuyor uðultudan ve sýrtý dönük hiç alakasý yok hala maçla..

  

                                                   Dikkatim aþýrý meraka dönüþünce tutamadým kendimi eðildim sordum halini adama..                    

 " - Ya git iþine arkadaþ,sana da baþlatma " demez mi ? Ne yapayým merak bu her þeyi göze alýp  diretince:                                                                                                                                   

"-  Yedi oðlum var bir o kadar gelin torun..Ömrümü verdim baðý verdim ..Þimdilerde hiçbirinde ne sevgi ne saygý… Ne de bir sap üzüm veren var...Ýteleyip horluyorlar..Bir yere oturtamýyorlar beni. Dövsem gücüm yetmez, sövsem olmaz.. Geldim buraya kimse kimseye bir þey demiyor..Konuþuyorum ,sövüyorum kendimce..Doktora gidecek para yok ki tedavi olsam.. Bir tanýdýk aldý içeriye, hayrýna.. Bedavadan sövüp sayýp rahatlýyorum.Maç bahanesi" demez mi !!!!

                                                   Neler oluyor bize ? Gitikçe psikolojisi bozulan,yaþama direnen bireyler artmakta..Ama en mühimi hala zekice iþler kendimizce..

                                                   Stadyumlar artýk bedava veya ucuza terapi,meditasyon sahalarý.. 

                                                    Kamyonlar geçerken baðýrmalarýmýzýn eksoz,motor sesinde kayboluþunu.. Kapýlarý kapatýp duvarlara çizdiðimiz hayali resimlere küfrediþlerimizi..Çimenlerde çýplak ayak yürürken kendi kendimize konuþtuklarýmýzý eklersek; ne kadar bedavacýyýz deðil mi ? 

                                                  Allahtan her þeye raðmen buluyoruz tedavinin beleþ yollarýný..