Hislerimi satýrlara dökmeden önce;benim için sevgini biriktirdiðin yüreðine,gülümsemeni esirgemediðin  dudaklarýna,bakmaya kýyamadýðým ela gözlerine çok teþekkür ederim…

        Hisler satýrlara kolay kolay dökülmez.Yürek  anlatýlmasý zor ve aðýr olan her þeyi saklar.Ve bir gün o yürek dolup taþýnca;yüreðin  yapamadýðýný dudaklar,dudaklarýn yapamadýðýný kâðýt ve kalem yerine getirir ve sonra kâðýtta birikir herþey…

Sararýr yüreðim hüzün mevsiminde,

Hazan daðýtýr nice bulutlar

Sevdalý ve öksüz ruhuma.

Baharý bekler gönlüm!

Susuz ve nazla düþer

Çið tanesi topraða.

      Çið tanesiydi hayat bana…Hâni,topraða damlarken sýcak bir his uyandýrýr ya insanda,sanki o çið tanesi yüreðinden akýyor,taþýyormuþ gibi gelir sana;hâni damladýðý vakit herþeyi büyütür ya o su damlasý,bende yüreðimi büyütüyorum deðer verdiklerimin ardýndan.Dudaklarýmdan kâðýdýma dökülen satýrlar bunu anlatmaya yetmese de; yüreðimden geçen,hayatýmdan akan,kulaklarýmda çýnlayan bir sevdanýn hâli gibi bir “ahh” yükseliyor yüreðimden gökyüzünün kanatlarýna.Ýçimde ve gözlerime sýðýnmýþ,yüreðimde saklanmýþ olan sessizliðim;aydýnlatýrken gecelerimi,her hecesi sen kokan özlemler biriktiriyorum.Bir günü daha bitiriyorum seni beklemekle ve seni bekleyiþimin adý yok.

                                                        …

       Bazen yaþamýnýzda olup bitenlerden bîhaber olmanýz geride dursun,  bitmeden önceki o son hâli tahmin edemezsiniz.Mim’den öteye geçemezsiniz,Nûn olamazsýnýz,Vav uðramaz þeddelerinize..Cezm bi türlü gelmez siz okudukça..  nefesiniz kesilir ama harfler bir türlü birleþmez lûgatýnýzda.Suyun berraklýðý,gökyüzünün maviliði yüreðime vuruyor.Topraðýn yaðmura olan özlemi gibi düþüyor  göz pýnarlarýmdan akan gözyaþlarý..Düþmeyen damlalar biriktiriyorum her seferinde ama artýk haykýrmak istiyorum sonu bir türlü gelmeyen özlemlerimi.Yapma.dur! diyor içimde bir yerlerde hâlâ kanat çýrpan yaralý güvercin ;

Bakýþlarý derin,titriyor gözleri, yaralý olduðu ne kadar da belli,kýzýl renginde tüyleri,kanýyor yüreði..Kanýyor yüreðim…

       Anlatma vakti geldi.Ya ben susacaðým,biriktirdiðim herþey benimle birlikte toprak olup gelecek ya da sonu gelmeyen sorularým ve sahip olduðum deðerler bir bir kaybolup gidecek.Ýçinden çýkamadýðým bir girdap;karanlýk,garip sesler…Yüreðime usulca uzanan bir korku…Nedenini bir türlü  anlayamadýðým, bedenimi alev alev saran bir yangýnýn ortasýnda baþarmanýn ve ayný zamanda kaybetmenin verdiði çaresizlik.Bir güvercinin kanat çýrpmasý gibi masum ve içten bir burukluk var yine.Tatlý mý acý mý bilinmeyen bir burukluk.Düþününce içimin ýsýndýðý...Bir yangýnýn bedenimi ve ruhumu sardýðýný hissettiðim bir burukluk bu.Gökyüzü ne anlatýyor bu gece bilmiyorum.Ama,bildiðim tek þey yaþadýðým acý ama azimli bir hayatýn izlerini taþýyor olmam.Baktýðým her yerde geçen onca yýldan sonra boðazýmda düðüm düðüm olmuþ sýrlarým ve gözlerimde düþmeyen damlalarým birikti…

        Sýrlar…Ýnsan kalbi sýrlarýn saklandýðý sandýk,aðzý o sandýðýn kilidi,dili de anahtarýdýr.Eðer anahtarý iyi muhafaza edememez,yani dilini tutamaz sýrlarý açýklarsa,akýl ve zekânýn inceliklerinden mahrum gafil bir insan olur.Ben,yaþadýðým zaman dilimi boyunca hiç gafil bir insan olmadým.Anahtarýmý muhafaza etmeyi baþardým.Ancak korkuyorum.Çünkü yüreðimdeki aðýrlýðý taþýyamýyorum.Kilit bozulup,anahtar olmadan da açýlýrsa,sandýðýn hâli nice olur acaba?

        Zamaný geldi.Arka bahçeden ön bahçeye doðru yavaþ adýmlarla yürümeye baþladým. Elimde yýllardýr sakladýðým,içinde sana vermek üzere biriktirdiðim,hislerimle,anýlarýmla dolu bir kutuyla kapýdan dýþarýya çýktým.Ýleride kavak aðacýnýn gölgesine doðru yürümeye baþladým.Aðacýn yapraklarý aðýr aðýr düþerken,gelen sonbaharýn verdiði hüzün içimi acýtýyordu.Sonbaharý seviyordum.Ne yazýn kasýp kavurucu sýcaklýðý,ne de kýþýn dondurucu sýcaklýðý var…Yürüdüm ve büyük bir sessizlik içerisinde, birazdan neler olacaðýný tahmin bile edemediðim bir þekilde beklemeye baþladým.Serdar Bey,bu kez de yanýlmýyorsa gelebilir demiþti çünkü en yakýn arkadaþýydý.Yýllardýr bir haber alamamak zaten büyük bir acýydý ancak benimkisi bir umuttu…

         Bekledim,bekledim,bekledim…Fâkat sen,yine gelmedin baba.Beklemek…Öyle sekiz harf,üç hece bir kelime olmasý,çok basit bir durummuþ gibi gelmesin kimseye.Ne anlamlar barýndýrýr içinde ve ne zor bir kelimedir;hem söyleyen hem söyleten için.Bekleyen bekler,bekleten bekler ve bekleyen bir gün gider.Ne zordur beklemek.Hele de küçük,masum bir yürekse  bekleyen.Neler olacaðýný bilmeden,üç hece bir kelime olmasýna raðmen  yaþam ve ölüm arasýndaki en önemli çizgiyi anýmsatýr bana.Kimi zaman ufak bir gülümseme gibi gelir,beklediðin kiþinin gelebileceðini düþünmek iyi hisler uyandýrýr insanda.Kimi zaman da büyük bir acý verir yüreðine.Düþünününce burnunun ucunun sýzlamasý,göz pýnarlarýnýn dolmasý gibi bir acýdýr bu.Nutkun tutulur,sol yanýn acýr,susarsýn.En büyük görevdir aslýnda beklemek;beride býraktýklarýný ve býrakacaklarýný unutmaktýr belki de…Cümlelerinin sonuna üç nokta koymak gibidir,beklenen bir gün döner diye…Bazen hiçbir þekilde düþünemediðimi,beynimin durduðunu hissediyorum.Hep basit cümlelerle geçiþtiriyorum hayatýmda olup bitenleri.Bazý olaylar o kadar garip geliyor ki  sadece sineye çekiyorum.Sonra,yalnýzlýðýmý hatýrlýyor ve bir köþede oturup eski günleri anýmsýyorum,hüzünleniyor;soðuk,karlý bir akþamda penceremden gökyüzünü seyrediyorum.Bugün yine yýldýz yok,gökyüzü bomboþ,etraf sessiz ve sanki gökyüzü de çaresiz.

       Sessiz ve içine kapanýktým.Kimseyle kolay kolay konuþmaz,bahçemizden dýþarý çýkmazdým.Aslý Teyzenin küçük kýzý Elif gelirdi yanýma.Beraber oynardýk;ben doktor olurdum o da hasta.Bazen küsüp mýzmýzlanýrdý.“Hep sen doktor oluyorsun,bende olayým”derdi.Bende hiç izin vermezdim.O küsünce, bende küserdim.Ýnatçýydým.Ama sonra annem, dalýndan kopardýðý mis kokulu elmalarla kapýdan görününce küslüðü unutup,avurtlarýmýzý þiþire þiþire elmalarýmýzý yerdik.Çocuktuk.Bilmezdik uzun süreli kýrgýnlýklarý…Hep sevgiyle hitap ederdik minicik gönüllerimize.Oysa þimdi sevgiyle dolu gönlüm dalýndan koparýldý;özlemle,acýyla ama binbir umutla bekler oldu.Ýsmim gibi,tüm hayal kýrýklýklarýný yaþadým ve çile çektim.

       Ýsmimi babam koymuþ:  “Çilem”…Acaba herþeyi önceden sezdiði için mi koymuþ ismimi.Ahh! sorma fýrsatým olmadý ki hiç…En son beraber gitmiþtik okula.Liseye yeni baþlamýþtým.Kayýtlarý beraber yapmýþtýk.“Babam” elimi býrakmayan,bana yaþamayý öðreten ilk adam.Yaþamayý,azmi çalýþmayý,sevgiyi,saygýyý,merhameti ve hayatý onunla tanýdým ben.Belki de acý ama güzel olan herþeyi  öðrettiði için sorma gereði duymamýþýmdýr bana neden bu ismi verdiði.Tek istediði mutlu ve huzurlu bir hayatýmýn olmasýydý.Ama annemi kaybettikten sonra daha bir deðiþmiþti babam.Okullarýn açýldýðý ilk haftaydý.Nasýl unutabilirdim ki,babam yýkýlmýþtý.Çok zor dayanmýþtý bu duruma.Alýþamamýþtý annemin kendisini baþka bir adamla aldatmasýný ve adama red cevabýný vermesiyle adamýn annemi býçaklayarak öldürmesini.Babam,durumu sadece sîneye çekebilmiþti.Acý ama gerçekti.Tüm olanlara raðmen babam dayanmayý baþarabilmiþti.Bense sadece babamýn durumuna üzülmekle ve onun yanýnda onu teselli edebilmekle güç vermiþtim.Babamý aðlarken görmüþtüm ilk defa.Bana öyle acý vermiþti ki,küçük yüreðim böyle bir acýyý daha önce hiç tatmamýþtý.Caným babam,bütün bunlarý hakedecek ne yapmýþtý böyle.

        Annem ve babama dair hatýrladýðým en güzel hatýra,okula baþladýðým vakit beraber kýrtasiyeye girdiðimiz gündü.Babam kalemimi seçmiþti,annem silgimi.Her baktýðýmda içimin ürperdiði o günleri unutmamak için olsa gerek ki yanýmdan ayýrmýyordum.Herþeyin daha çok farkýna varýr olmuþtum.Yaþanýlan çoðu olaya bir anlam yüklüyor yoluma devam ediyordum.Babam!Bana yaþamayý öðreten ilk adam.Yüreðimin ilk sahibi.Daha iyi koþullarda yaþamam için akþama kadar durmadan çalýþýr,günün sonunda eve gelince de gülümsemesini benden esirgemezdi.Ona benzemek, onun gibi güçlü olmak isterdim hep.Bir gün odamda ders çalýþýrken; yanýma gelmiþti babam.Ellerimi tutup o elâ gözleriyle bana bakýp gülümsemiþti ve içimi sýzlatan,hiçbir zaman unutamadýðým þu cümleler dökülmüþtü dudaklarýnýn arasýndan: “Caným kýzým, Çilem’im þimdi sana söyleyeceklerimi can kulaðýyla dinlemeni istiyorum.Kýzým,önünde seni bekleyen kocaman bir hayatýn var.Seni bu hayatta neler bekliyor bilmiyorsun ama senden istediðim tek þey; oku ve durmadan kendi azminle çalýþ.Baþkalarýnýn sýrtýndan geçinmeye kalkma.Fani dünyanýn oyunlarýna aldanýpta güzel zannettiðin kötü heveslerin peþinden koþma.Sevdiðinde de üzüldüðünde de þükretmesini bil.Hayatta herþey bazen istediðimiz gibi gitmez.Her ne olursa olsun ayakta durabilmeyi öðren ve kendi benliðinden, deðerlerinden asla vazgeçme.Seni çok seviyorum kýzým.Ne yaparsan yap,nasýl yaþarsan yaþa ama gülümseyebilmek için baþkalarýný üzme ve çýkarlarýn için hiç kimseyi yarý yolda býrakma.”demiþti.

       Ellerim,kocaman ellerinin arasýnda kaybolmuþtu.Öyle sýký tutmuþtu ki  “Baba” diyerek öyle içten sarýldým ki, hiç býrakmak, ayrýlmak istemedim. Son kez sarýlmýþçasýna, içten bir veda eder gibi,sessizce  “Kýzým, kendine iyi bak ve söylediklerimi sakýn unutma” diyerek kulaðýma usulca fýsýldamýþtý. “Peki babacýðým” diyebilmiþtim. Gülümsemiþtim. Ellerim kocaman ellerinin arasýndan kaymýþtý ve omuzlarý çökmüþtü babamýn.Ýsli gözlerle “iyi geceler” deyip çýkmýþtý odamdan.Yine masamýn baþýna dönmüþ, kalan son sorularýmý da çözüp yatmýþtýmSabah erkenden kalkýp babama kahvaltý hazýrlamýþtým .Odasýnýn kapýsýný çalmýþtým,cevap gelmeyince içeriye grip baktýðýmda odanýn bomboþ olduðunu görmüþtüm ve masanýn üzerinde bir not yazýlýydý:

                “Kýzým, Çiem’im kendine iyi bak. Beni affet, ben çok uzaklarda olacaðým, beni merak etme

             Seni seviyorum kýzým Allah’a emanet ol.”

                                                                               Baban

             Bütün bunlar ne denmek oluyordu bilmiyorum ama bildiðim tek birþey vardý babamýn beni buralarda býrakýp çok uzaklara gittiðiydi. Bugün 1 Eylül Pazartesi. Bundan tam on bir yýl önce býrakýp gitmiþti beni babam. O gittikten sonra hiçbir þey eskisi gibi olmadý.Ne ben eski Çilem ne de eski çevrem.Yetiþtirme yurduna alýndým.Babamýn söylediði gibi biri oldum.Herþeyden önce okulumu bitirdim.Týp fakültesini kazandým.Zor þartlar altýnda kimsesiz hayatýmý kimselere belli etmeden yaþamayý  öðrendim.Þimdi küçük bir kasabada, þirin bir hastanede, kasabamýn güzel insanlarýyla yaþamaya çalýþýyorum.Mavi kutuyu hâlâ saklýyorum.Kim bilir belki,  bir on bir yýl daha geçer…Kim bilir belki bir gün dönersin baba,belki bir gün arkanda masum bir yürek býraktýðýný hatýrlayýp dönersin.Kim bilir…

         Gözlerim uykuyla barýþtý sanma baba.Sen,gittin gideli dargýn sayýlýr.Kimine göre  piþmanlýk,kimine göre ise yanlýþlýk,ne söylersem söyleyim bu dünya öyle bir yer ki;her güzelliðin sonu sadece yalnýzlýk.Her günüm hasretin zulmüyle baþlar…Hayat öyle lanet bir þey ki;sustuðunda konuþmadýn diye piþman eder,konuþtuðunda ise susmadýn diye kahreder seni..Bazen de susarak söylediðimiz sözler,konuþarak harcadýðýmýz sözlerden daha çok þey anlatýr.Sadakât ve merhamet;içimdeki eiyen cam kýrýklarýnýn en önemli kaynaklarý.Bana verilen sevgi deryasý,gönlümde kocaman bir okyanusa büründü.Arkaný dönüp gidiþinden sonra bulutlar hâlime acýyýp aðladý.Öyle bir aðlayýþtý ki bu,tenime dokunan yaðmur tanesi bana sadece acý verdi.

      Ama ne çare ki beklenen dönmedi.Týpký babamýn söylediði gibi;nasýl yaþarsam yaþayým gülümseyebilmek için baþkalarýný üzmedim.Kimseyi üzmedim ve kimsenin de beni ezip geçmesine izin vermedim.Babama ne oldu bilmiyorum,hiç haber alamadýmSerdar Bey yardýmcý olmaya çalýþtý ama ne yazýk ki beklenen dönmedi.Sadece kendine iyi bak demiþti, kendime iyi baktým…

       Kar yaðýyor..Yavaþ ve ince ince.Tam bitiyor dediðin anda tekrar baþlar kar yaðýþý…Bitti dediðin anda yeniden baþlayan insan misâli…Baþka yerde,baþka þekilde,baþka hayatlarla…Mutsuz, tedirgin ama yeniden …Ve bitti dediðinde  durduðu zannettiði herþey;yeniden,yepyeni güzellikler için çarpmaya devam edermiþ.Yâni nefes alýyorsa insan; umut var demekmiþ…Hâla bir umudum var. Yüreðim gidiþine ses etmese de feryadým duyulmasa da benim hâlâ bir umudum var baba.

       Þimdi ucu kýrýk bir kalem bitti.Senin bana aldýðýn ilk kalem ve annemin verdiði pembe silgi..Ýkinizin benim için hazýrladýðý senaryo nasýl da tamamlamýþ birbirini.Sen kalem oldun,annem silgi…Bense arada bir kâðýt parçasý. Çilem, her zaman ki gibi yine yalnýz, sessiz ve çaresiz…

                                                                                                 SIRRI HÜZÜN