Tren geçerken önümden alaylý,

Raylarda geziyor ayaksýz düþlerim;

Mutsuzluk saklanmýþ vagonlara gidiyor selamsýz.

Kaldýðým tek baþýnalýkla,

Yine kýrmýzýda duruyor kalbim yutkunarak,

Ceplerimde ellerim banklara düþüyor sabahlarým.

Yeni güne omuz silkse de rüzgar,

Islatýyor gam yüklü bulutlar, tutuyor yüreðimden yansýz.

Ardýndan baka kaldýðým hayalime,

Nemli yastýðýmýn rutubeti siniyor zafer kazanmýþçasýna.

Güller karanfillere papatyalar bana küskün !

Silindir gibi geçti yine sevda üzerimden,

Hedefsiz ok misali parçalandým bir kez daha taþ gönülde.

Ezberlediðim yollara döküldü sabrým,

Tesbih tanesi kadar narin yaprak gibi çaresizim yine.

Kayýp kentin yýkýk surlarý arasýnda kalan silüet,

Lahit rüyalarýmýn mahkumu oldum iþte bile bile.

Sýnýf atlamayan yalnýzlýk içindeyim,

Gökyüzü oluþumdan mýdýr, toprak kadar sýcak oluþumdan mýdýr bilemedim.

Arsýz kalbim,

Hep istasyon hep istasyon.

Bülent KAYA

Ýstanbul/18/11/2013