Ýstenmezlik hislerine boðulduðum bir kýþ masalýnda üzerime yaðan kar misali,

Ruhumu teðet geçen yaþamsal döngülerin sanatsal heykeli gibiyim ressamlarý küstüren.

           Yýkýk oratoryomun solgun bahçesinde beyaz önlükleriyle siyah düþünen kardan adamdým,

Týpký atkýsýz ve süpürgesiz çizgi kahraman gibi kitaplardan taþan ama evrende hapis kalan kelebek gibi.

           Çadýrkentlerin kabile savaþlarýndan çýkmýþçasýna yorgun, bitkin birazda küskün yaralýyým benekli at sýrtýnda.  

           Tarihin dipnotuyum belkide kozmopolit þehrimin sokaklarýnda.

           Sýnýr tanýmayan Viking'lerin vebadan öldüðü günlerin bugünkü coðrafyasýyým ya da tarih baþlarken kirlenen dünyanýn yamaç sýrtýyým çiçek tadýnda.

          Ne farkederki;

          Piramitlerin inþasýndan önceydi benim yalnýzlýðým.

          Okyanuslarda kaybettiðim hazinelerin bir anlamý yoktu,

Anaç yapým müzede sergileniyor, acýsý derin olan buydu ve daha kötüsü kýsa bir süreye kare olmaktý patlayan flaþlarda.

         Beni tanýmýyorlardý ve  asýl üzüldüðüm þey aðma duruþlarýydý.

         Yalnýzlýk her türlü olabilirdi oysaki ve ben her türlü geceydim bilmiyorlardý.,,,

Bülent KAYA

Ýstanbul / 15/11/2013