Hasret Destanı
HASRET DESTANI
Çok zor adım atmak
Otobüsten içeri
Oturup koltuğa yaslanmak
Bakamamak geri
Kaptan kontağı çevirdi
Sarsıntılı büyük bir gürültü
İçimde birşeyler devrildi
Tekerler yavaşça yürüdü
Otobüs yürüdü
Hayat durdu
Hasret içimi bürüdü
Yüreğim yine burkuldu
Otobüs nereye ben nereye
Gidiyoruz sanki bir meçhule
Kapılmışız bir hayale
Belki dönüş yok geriye
İnsanlar yabancı
Buğulu kimi gözler
Yüreklerde sancı
Gözler kimi özler
Doyamadım bakmaya
Unutulmaz yüzler
Yetmez anlatmaya
Hasretimi sözler
Otogar otogar
Geride kaldı ana yar
Araya yollar girdi
Bizi bizden ayırdılar
Yollar yollar
Yılan gibi yollar
Yollarda geçti
Yorgun yıllar
Otogar hasret yuvası
Otogar ayrılık obası
Ağlıyor anası babası
Ağızda kavuşma duası
Otobüs
Buz gibi koltuklar
Robotlaşmış muavin
Yılgın bakıyor şoför
Yollar yollar
Ömür insanı sollar
Gün gelir bazen
Azrail birden yoklar
Otobüs klimalı
Neden üşüyor içim
Hostesler fiyakalı
Seni arıyor gözüm
Bitmez tükenmez yollar
Tükenir insan ömrü
Yeniden sarar kollar
Sevdiğini gördümü
Sonunda vardım
Meçhuldeki o yere
Son kez bakıp geriye
Adımımı attım yere
Son bir nefes aldım
Otobüsteki havadan
Anılarım kaldı orda
Alabildiğim kadarını aldım
Beş on adım attım
Bir daha dönüp baktım
Üzgün üzgün bakıp
Anılarla vedalaştım
Çıktım otogardan
Hızla kaçarcasına
El salladım usulca
Kalan anılarıma
MUZAFFER KULA (ŞİİRİSTAN 1 adlı kitabımdan)
(
Hasret Destanı başlıklı yazı
kulaca tarafından
20.12.2013 tarihinde sitemize eklenmiştir. Sitemizde yayınlanan eserlerin hukuki sorumluluğu , kullanılan materyaller ve yazının içeriği yazarlarına aittir.İzin alınmadan kaynak gösterilse bile sayfamızdaki eserler başka yerde yayınlanamaz. Eserlerin izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Yasasına göre suçtur. )
Okuduğunuz Yazının Site Kurallarını İhlal Ettiğini Düşünüyorsanız, Site Yönetimine Bildirmek İçin Tıklayınız.
