Yılışık zemheri akşamlarında

Kestane rengi saçların vardı

Yüreğimin hasret bahçelerini tutuşturan

Sıcacık sevgi kokan sokaklarında

Mutluluğa yelken açan dudakların

Adımı sayıklarken lahza lahza

Ezgisi Güneş rengi çalar

Çağrışımlarımın

Aşkının eşsiz kokusu sarmışken bedenimi

Zifir bir gecede kayar yıldızlar

Yosun yeşili gözlerinin içinde

Hani biraz daha inat etsem

Tebessümün bir adım ötede

Gözkapaklarımı her açtığımda

Türkiye’mle iç içe 

Sana bir kış masalından inatla şiirler saracağım

Parmakları sararmış günlerden

Kış mevsimi yenilirken güneşe

Sol yanım kurulan iskeleye demir atmaya meyilli

Eteklerine

Eteklerin sevgili

Turuncu rengi çalıyor bu sıralar

Mesele Güneşe özenmekse

imge dağarcığında 

boy verir duygular

Ne çok zaman eskittim beklemekten

Ömür  bile  tavşankanı gülümser bize

Yaşadıkça  anlar insan

Sen

Ben

Gönlümün zindanına kapattım seni bu yüzden

Yetmiş kapı kapattım aşkın (ın) üstüne

Ve duy ki duysun âlem

Astım sevdaları darağacına

Senden başkasına

 Fırtınaya tutulmuş gemiyken düşlerim

Sımsıcak tebessümün vardı

Dalgalarda alabora olmayan isyanlarıma

Mesela sen benim için her yeşilde

Sevmek mevsimimsin

Bu yüzden tanışmıyorum başka renklerle

Hasret süzülürken yüreğime

Islak dokunuşların dökülen yaprak olur

Anlayamadığım kadar çok sararsın tenimi

Ben baştanbaşa sen boyanırım

Sen baştanbaşa ben

Hatırlarımda

Sen almıştın gülüşlerimi

Olgunlaşmayı bekleyen

Hayat öpücüklerinden

 Ve her hezeyanımda

Yüreğimde yeniden

Mavi bir düş çalma hevesiyle

Çivit tebessümler ısıtıyorum

Çatal yüreğimin sandukalarında

Anımsa

Titreye titreye yolunu beklediğim günleri

Nasılsa ben sote köşelerde öğrendim

Üşümeyi

Sevmeyi…

Âdem Efiloğlu