Þanslý hatunum vesselam; dün doðum günü sebebine iki ayrý pasta kestim sürprizli tarafýndan. Eh dilekler dilemeyi unutmadým tabii ki, ilk pastayý iþyerimde kestiðim dakikalarda kapadým gözlerimi, baþým yukarýda içimden o an geçen tek þey mutluluk perisi olabilmek..

“baþaklar kadar özgür ipek saçlarý
gözleri ise yemyeþil
baðýmsýz bir çiðtanesiymiþ o” aynen Ercan Daðcý’nýn “masal bu” þiirinde bahsettiði gibiydim. Neyim eksikti?
Yosun gözlerim parlýyordu olabildiðince. Baðýmsýzdým ayrýca…

Neden olmasýn? Mutluluk daðýtan iyilik meleði olmak istiyordum. Adýmý neþe perisi koymuþdum bile.
33. yaþgünümü kutluyordum iki adet üçü biraya getirmenin hoþluðunu çevremdekiler þenlikler içesinde kutluyordu , þýmarmýþtým bile ilk kez bu denli kutlamanýn sebebiydim.

Düþlerden düþlere uçuyordum.
Düþünsenize parmaklarýmýn ucunda görünmeyen bir sihir olsa, dokunduðum her yere mutluluk daðýtabilsem fena mý olurdu ?

Hasta bir insan olsa , elini tuttuðum anda þifa bulsa ne mutlu olurdum
Ya da iþi kötüye giden bir iþadamý/ iþ kadýný varsayalým , mekana adým attýðýmda bereket iniyor gökyüzünden.
Ve ya hüznü koynuna saklayan bir insan, yüzüne baktýðýmda ; daðýlsa hazan bulutlarý benden memnunu olur mu hiç.

Ne bileyim iþte farzedin kimin ne üzüntüsü var ise gücüm olsa yok edebilsem, silebilsem kederini.

Bir damla gözyaþý görsem masum gözlerde içim daðýlýr , kaçar keyfim. Niye, neden, niçin? diye sorarým.
O sebepten mutluluk perisi olmak istedim, neþe verebilmek canlara . Düþüncesi bile ne mutlu his.

Kendimi peri ilan ediyorum.
Ýlk önce kendi kalbime dokunuyor ve kalbimin derinliðindeki en yüce dileðe dokunuyorum. (Israr etmeyin onu söylemem )

Hadi bakalým iþ baþýna peri hatun.

Bu yazýma ilk yorum yapana yarýn benden mutluluk tadýnda bir þiir hediye olacak,

Sevgiler ve selamlar tüm dost yüreklere..


( 9 Ekim 2009 Cuma yazdým bir kenara , en özel gün diyerek )


Nazlý Tolun